Haken w świecie kina, sportu, literatury i przyrody

Blondynka (2022)

Twórcą tego tytułu jest Andrew Dominik z Nowej Zelandii, staną za kamerą i sięgną po pióro, aby napisać scenariusz. Historia jest adaptacją filmową książki pt. Blondynka będącej autorstwa Joyce Carol Oates. W filmie Norma Jeane (Ana de Armas) czyli prawdziwe imię i nazwisko kryjące się pod rozpoznawalnym niemalże na całym świecie pseudonimem Marilyn Monroe. Od pierwszych minut filmu, czyli dzieciństwa Normy widz może zauważyć z jakim obrazem prawdopodobnie będzie miał do czynienia przez następne 160 minut.

Ja to kupiłem. I poznałem świat kobiety niezwykle urodziwej, a zarazem bardzo krzywdzonej przez wszystkich żerujących na jej ponadprzeciętnej atrakcyjności i innych błogosławieństwach które matka natura czy też Bóg zesłały na Marilyn. W końcu zdecydowana większość mężczyzn marzyła o widoku roztańczonych piersi i całej, obfitej w dobrodziejstwa świątyni Marilyn Monroe przed ich twarzami. Obraz jest przeszyty smutkiem i cierpieniem głównej bohaterki, bowiem osoby ją otaczające zachowują się jak gdyby nie miały świadomości, że przed nimi jest żywa, czująca istota. Norma Jeane w Hollywoodzkim morzu deprawacji jest traktowana jak maskotka, obiekt seksualny i maszynka do nabijania pieniędzy. Z czasem Norma przestaje być Normą na dobre, bo będąc sobą cierpienie staje się zbyt bardzo obciążające jej wrażliwą strukturę. Poza tym osoby z nią współpracujące z chęcią uczestniczą w jej całkowitej transformacji. Finalnie Norma opuszcza siebie i zostaje Marilyn Monroe do końca swoich dni.

Kobiece piękno od zarania dziejów zachwyca poetów, malarzy czy rzeźbiarzy, ale tutaj nie doświadczymy zachwytu w takim wydaniu. Tutaj doświadczymy perwersyjnej, samczej chuci. Szkoda, bo Marilyn Monroe to w moim odczuciu ikona piękna oraz erotyki i jak najbardziej można ją podziwiać i pisać o niej wiersze czy malować obrazy, ale tutaj zaznamy wyłącznie tych atawistycznych instyktów ze strony mężczyzn w kierunku Normy Jeans.

Podobały mi się przejścia z koloru w biel i oniryczna forma zaserwowana przez reżysera. Techcznie bardzo dobry. Aktorski popis Any de Armas w roli Marilyn niesamowity. To, jaki ogrom pracy musiała włożyć w przygotowania do odegrania roli Normy trudno jest mi sobie wyobrazić. Dla jej kreacji warto poświęcić te blisko 2 godziny i 50 minut.

Pobiegałem trochę

Dzisiaj ponad godzina ciągłego biegu i trening siłowy. Póki co nie wybieram się na żadne zawody i spróbuję skoncentrować swoją uwagę jak najbardziej na zdrowieniu, bo dwa ostre upodlenia w ostatnim są znaczącym sygnałem ostrzegawczym. No dobra, skoncetruję się znacząco, ale od filmów i refleksji z nimi związanych nie zamierzam jakoś specjalnie odpoczywać. Książki też będę czytał i Wam podsyłał różne tytuły okraszone kilkoma zdaniami. Jeżeli ktoś jeszcze mnie czyta, to jest mi niezmiernie miło.

Haken

Blue Velvet (1986)

Plakat z filmu Blue Velvet reż. David Lynch

Za tą nietuzinkową produkcją stoi wznoszony pod niebiosa przez Europejczyków niejaki David Lynch. Za wyśmienitą muzykę w filmie odpowiada Angelo Badalamenti. Scenariusz napisał również David Lynch. Główny bohater Jeffrey Beaumont (Kyle MacLachlan) znajduje w trawie ludzkie ucho. Postanawia zabrać je ze sobą i dostarczyć do detektywa Johna Williamsa (George Dickerson) na posterunek. Śledczy z aprobatą podchodzi do poczynań poczciwego studenta i zabiera ucho do patomorfologa, który obiecuje wydobyć jak najwięcej informacji o ofierze.


Jeffrey jednak uwielbia tajemnice i po znalezieniu ucha budzi się w nim dusza detektywa, który sam pragnie rozwikłać zagadkę. Do pomocy angażuje dziewczynę z sąsiedztwa, a mianowicie Sandy Williams (Laura Dern), czyli córkę detektywa Johna. Według ustaleń Sandy ślad prowadzi do niejakiej Dorothy Vallens (Isabella Rossellini), która pracuje jako piosenkarka w klubie nocnym. Spokojne, sielankowe, wręcz widziane jako swego rodzaju idylla miasteczko zaczyna w oczach Jeffreya zmieniać się w świat pełen ohydy, perwersji i wszechobecnej przemocy. Jeffrey poznaje Dorothy, która serwuje mu doznania jakich nigdy przedtem nie doświadczył. Jest postacią mroczną i intrygującą. Z kolei Sandy jest czysta, niewinna i pełna wrażliwości. Obie kobiety dostarczają Jeffreyowi wyjątkowych eksperiencji. Poznaje również Franka Bootha (Dennis Hopper), psychopatę i sadystę, który w ohydny i perwersyjny sposób znęca się nad Dorothy. W końcu Jeffrey łapie się na tym, że wcale aż tak bardzo nie różni się od Franka.


Co prezentuje nam David Lynch? Surrealizm, groteskę, walkę dobra ze złem, która raczej nie ma szans na swój ostateczny finał. Czy mi się podobał? Bardzo. To, w jaki sposób Lynch poprowadził tę historię i budował we mnie napięcie zasługuję na osobistego Oscara wprost z moich rąk. Interpretacji tyle, ilu ludzi na świecie, a to się ceni, choć jak powszechnie wiadomo, Lynch jest znany z mozaiki analiz swoich dzieł.

Nutka Szekspira na koniec

Nie ta szczęsliwa, która długo żyje ze swym małzonkiem, lecz ta, która młodo umiera zaraz po ślubie

William Szekspir

Romeo i Julia

Milczenie jest najlepszym tłumaczem radości, bo małe jest szczęście, które można wyrazić słowami

William Szekspir

Wiele hałasu o nic

Haken

Upartość osoby uzależnionej

Przed sięgnięciem po pierwszą porcję w swoim umyśle zapewniałem siebie o pełnej kontroli i zrezygnowaniu z picia po upojnej nocy z butelką. Kiedy przyszło mi się obudzić rano, to już po kilku chwilach czułem fizyczny i psychiczny przymus kontynuacji sięgania po trunki. I w ten sposób rozpoczęła się moja nieczysta ekskursja. Ulica, niska temperatura, mnóstwo odzierających z resztek godności sytuacji, jezioro alkoholu, także tego aptecznego (o ironio, a podczas terapii była o nim mowa w wywiadzie który oglądaliśmy), setki napotkanych na swej drodze osób, w tym podobnych do siebie nieszczęśników mających taki sam cel - odurzać się. Mijają dni, a z każdym trudniej jest podjąć decyzję o zaprzestaniu picia.

W końcu podjąłem decyzję o zakończeniu ciągu. Dzięki życzliwości nestorki naszej rodziny mogłem doświadczyć zespołu odstawiennego u niej. Z początku przyszedł do mnie niepokój, ogromny smutek wypisany na twarzy, płacz, drgawki całego ciała, ogromne osłabienie, nadwrażliwość na dźwięk i światło, wymioty i biegunka. Tremor był na tyle intensywny, że wstanie z łóżka wymagało niemałego wysiłku, a wypicie kubka z wodą niemożliwe. Po wejściu pod prysznic i próbie oczyszczenia swego ciała z nieczystości i potu okazywało się, że już zanim udało mi się wyjść na posadzkę byłem prawie cały zlany potem. Po pewnym czasie symptomy zaczęły ustępować, ale przyszedł do mnie on, nieproszony gość mający godność delirium tremens.

Nicpoń ma to do siebie, że lubi wpraszać się w momencie, kiedy wszystko wydawać by się mogło zmierza ku promieniom słońca. Na ścianach toczyły się walki całkiem przyzwoitych rozmiarów ludzi, ale bez wypełnienia, tylko kontury, w końcu za krótko piłem, aby wejść na wyższy pułap tego niezwykle przykrego i groźnego dla życia stanu, ale przyszło mi poznać pełnoobjawowe majaczenie i nikomu, absolutnie nikomu nie życzę tego stanu. Dokładnie tam jest prawdziwe piekło, zupełnie bez litości chłostające niczym kat skazańca. Zamykając oczy widziałem twarze, różne tworzące się coraz to bardziej i bardziej przede mną scenki, aż w końcu, gdy nie otworzyłem oczu, stawałem się uczestnikiem tego przedstawienia i wybudzałem się wyjąc i krzycząc. W wannie widziałem małe niedźwiedzie polarne, ale tylko w miejscu wykonywały nieśmiałe ruchy. Troszkę było też omamów słuchowych, dźwięki muzyki, ludzkie głosy, szczególnie wtedy, gdy przedostałem się w barwny spektakl przy zamkniętych oczach. Podczas tego delirium nie straciłem głowy i do końca wiedziałem, że to umysł płata mi figle, ale mimo to odczuwałem chwilami duży niepokój, a nawet strach, serce biło niemiarowo w momentach najsilniejszych ataków, które miały swą obecność nocą, nawet przy rozświetlającej pokój żarówce, bo zgasić światła w takich chwilach, to już bym się nie odważył.

Pomocna literatura i rozmowy w myślach

Podczas pierwszych etapów wychodzenia z ciągu pomocne okazały się myśli, a konkretniej myśli, w których rozmawiałem ze swoimi terapeutami i nie tylko. Pomyślałem sobie, że może taki jestem najprawdziwszy, gdy zespół odstawienny rozbiera mnie na łopatki i jestem do nagości bezradny. Może to właśnie jest prawdziwy Adrian. W końcu ludzie na łożu śmierci zmieniają się nie do poznania, a ten stan można porównać właśnie do wyżej wymienionej sytuacji. Kiedy lepiej się poczułem i delirium nie dokuczało, to sięgnąłem po książkę autorstwa May Grethe Lerum, a precyzyjniej po tom piąty serii pt. "Drogi przez morze". Tam poznałem Marię. Przepełnioną niezwykłą dawką empatii, mądrą i piękną kobietę. To, jak Maria pojmowała świat i ludzi jest dla mnie niesamowite. Doświadczona przez los w sposób wielce okrutny nie gościła w niej nienawiść i chęć odwetu. Do wszystkiego i wszystkich podchodziła z niewyobrażalnym wręcz zrozumieniem. Jej misją nadaną przez Boga było nieść dobro oraz pomoc ludziom. Wypełniała ją z niezwykłą pieczołowitością. Czy takie osoby jak Maria faktycznie istnieją? Otóż uważam, że tak. Jest ich bardzo niewiele, ale są, jedną z nich przyszło mi poznać podczas jednego ze swoich wypadów. Była trzeźwa, bardzo młoda i przygarnęła mnie pod swój dach opiekując się nad zupełnie bezsilnym człowiekiem. Można by rzec, że wcieliła się w rolę opiekunki, pielęgniarki, ale ta kobieta była niezwykła. Emanowała od niej wielka dobroć, była nieco specyficzna, ale to, w jaki sposób pojmowała rzeczywistość i z jakim ciepłem się mną opiekowała udowodnia, że osoby takie jak protagonistka Maria z książki pt. Zesłanie naprawdę istnieją. Dzięki niej poznałem także świat baptystów. Zabrała mnie na nabożeństwo i byłem w niemałym zachwycie z jaką serdecznością zostałem tam przyjęty przez lokalnych pastorów i ogólnie społeczność wiernych, ale mimo to, nazwijmy ją Natasha, (nie chcę podawać prawdziwych imion) była jak ze świata aniołów, będących zsyłanych na Ziemie, aby nieść dobro w najczystszej formie. Do dzisiaj odczuwam względem tej osoby ogromną wdzięczność i żałuję, że nie mam do niej obecnie kontaktu.

Dziękuję również May Grethe Lerum za to, że mogłem poznać jej twórczość, choć pewnie nigdy się osobiście nie spotkamy. Książkę pochłonąłem jednego dnia. I dziękuję osobom, z którymi mogłem poruszyć pewne kwestie w swoich myślach.

Tajemnica mojej matki Jenny L. Witterick

To niezwykłe dzieło pokazuje nam, iż na świecie istnieją ludzie mający rozwiniętą empatię i tym samym są najodważniejsi z odważnych. Idealna pozycja już dla najmłodszych czytelników, żeby pokazać im z czym wiązał się Holokaust i pomóc im rozwinąć te najbardziej właściwe dla człowieka wartości. Nieśmy pomoc innym, bowiem tyle, ile od siebie damy, tyle też otrzymamy. Powieść jest oparta na prawdziwych wydarzeniach z czasów Holokaustu. Brutalna, wzruszająca i propagująca wydaje mi się najistotniejsze wartości.

Haken

Akademia dobra i zła (2022)

Mamy dwie przyjaciółki, Sophie oraz Agatę. Sophie marzy o tym, aby dostać się do owianej legendą Akademii Dobra i Zła, jej bratnia dusza już nieco mniej, ale mimo to obie dziewczyny trafiają do akademii, z tą różnicą, że jedna z nich trafia do skrzydła dla grzecznych uczniów, a druga do tych lubujących się w czynieniu zła. Podczas seansu bawiłem się naprawdę dobrze, dałem się wciągnąć w ten urokliwy świat i sympatyzowałem z bohaterami. Pomimo blisko 150 minut filmu czułem niedosyt i pomyślałem, że mógłby być kilkadziesiąt minut dłuższy, ale spokojnie, zakończenie wyraźnie sugeruje kontynuację i biorąc pod uwagę informacje z kilku źródeł można wnioskować, że jak najbardziej możemy się spodziewać ekranizacji kolejnych części. Tak, ekranizacji, bowiem twórcą tego uniwersum jest Soman Chainani, amerykański pisarz, który swoją pierwszą serią podbija serca czytelników i czytelniczek na całym świecie. Opowieść o przyjaźni, miłości, i o tym, że nic nie jest czarne albo białe. Ludzie są skomplikowani.

Klatka (2022)

Przenosimy się z Ameryki do Hiszpanii. Ignacio Tatay świetnie się odnajduje w gatunku którego się podjął. Umiejętnie budowane napięcie to klucz kompletnego thrillera, a tutaj mamy tajemnice, stopniowo budowane napięcie i suspens. Zdecydowanie rekomenduję!

The Nightingale (2018)

Jennifer Kent udowadnia, że urodziła się po to, aby kręcić filmy, a póki co może poszczycić się tylko dwoma pełnometrażowymi filmami w swoim dorobku. Akcja filmu rozgrywa się w I połowie XIX wieku, czyli w okresie kolonizacji ziem Australijskich przez Europejczyków. Protagonistka zostaje skazana za kradzieże i zesłana na terytorium Australii by służyć Anglikom. Porucznik sprawujący władzę nad skazańcami wykorzystuje swoją pozycję i wielokrotnie dopuszcza się gwałtów oraz innych form przemocy wobec bohaterki. W końcu dochodzi do apogeum tyranii, która dotyka również najbliższych kobiety.  Clare, bo tak nazywa się główna bohaterka, postanawia dokonać zemsty na swoich katach przy pomocy tasmańskiego aborygena, który także doznał licznych krzywd ze strony kolonizatorów. Brutalny obraz w którym na próżno szukać radosnych akcentów. Podczas festiwalu w Sydney kilkudziesięciu widzów opuściło salę kinową z uwagi na wysoki poziom przemocy ukazany w filmie. Jennifer Kent słusznie zauważa, że zaprezentowanie tego okresu w takiej formie było konieczne, żeby w pełni oddać realia ówczesnej rzeczywistości. Myślę też, że warto mieć świadomość, iż gatunek ludzki pod tym względem się nie zmienia i tożsame sceny są codziennością na ziemiach Ukraińskich i nie tylko.

Haken

Rape & Revenge

Rape & Revenge jest jednym z wielu podgatunków kina, aby pełnoprawnie zaliczyć film do tego nurtu, musi on się przedstawiać w sposób następujący:

1. Kobieta zostaje zgwałcona i pozostawiona na niemal pewną śmierć.

2. Cudem uchodzi z życiem i dochodzi do pełni sił.

3. Morduje, często w wyrafinowany sposób, swoich oprawców.

Tak, Zemsta Coralie Fargeat spełnia te trzy punkty, no może prócz wyrafinowanych tortur przed śmiercią. Francuska reżyserka odważnie podchodzi do swojego debiutu i wybiera gatunek często odstręczający pospolitego widza. I.. wychodzi jej to naprawdę nieźle. Kolejna perełka wśród kina feministycznego. Sekwencje gwałtu i późniejszej eliminacji swoich ciemiężców nie epatują przemocą aż tak dobitnie, i nie wydają się aż tak bardzo rozciągnięte w czasie, jak możemy to zaobserwować w klasyku gatunku Pluję na Twój grób czy jego remeke'u z Sarą Butler w roli głównej (wybaczcie za spolszczenie imienia). Ciekawy motyw z wypalonym znamieniem, nie przypominam sobie nic podobnego w innych filmach z tego obszaru.

Biegam i żyję

Dzisiaj obudziłem się kilka chwil przed godziną 3 i po wyjściu z psem wybrałem się na godzinny bieg. Biegałem z przyjemnością, czułem szczęście rozprowadzające się po każdym centymetrze ciała i ogólną satysfakcję, że tak aktywnie i korzystnie rozpoczynam dzień. Wczoraj było podobnie, z tym że trochę później. No, a teraz powoli przymierzam się do filmu, a jakiego? Tego jeszcze nie wiem, ale po tak znaczącej dawce juchy na ekranie może kino familijne pozwoli mi się dzisiaj odprężyć.

Haken