Haken W Obłokach Trzeźwości

Vox Animalium

Wczoraj zebrałem się w sobie i poinformowałem Stowarzyszenie Vox Animalium o odejściu Bubusia. Pani prezes w wyczerpującej odpowiedzi złożyła mi wyrazy współczucia i zapytała, czy może opublikować treść mojego poprzedniego wpisu na stronie stowarzyszenia, aby pokazać, że warto otworzyć swoje serce na psiego seniorka i ofiarować mu dom. Pomyślałem, że jeśli mój tekst zainspiruje choć jedną osobę do adopcji leciwego kundelka, to będzie ogromny sukces. Naturalnie wyraziłem zgodę na publikację i przeslałem kilka zdjęć Bubunia. Post został już udostępniony na stronie.

Link: https://www.facebook.com/StowarzyszenieVoxAnimalium/?locale=pl_PL

Pustka po Bubusiu chwilami wybrzmiewa bardzo mocno. Często rozpoczynając dzień, wracając z treningu, przechadzając się po mieszkaniu czy układając się do snu zwracałem się do niego. Teraz mam podobnie, jednak w mig uświadamiam sobie, że już go nie ma. Chwyta mnie wtedy smutek. Są momenty, w których rozpaczliwie poszukuję remedium na swój nieprzyjemny stan emocjonalny. Odsuwam od siebie bolesne myśli i sięgam po bezpieczne i zaufane środki uśmierzające ból - bieganie, muzykę, film, książkę czy spacer. Uśmiecham się, jednak okazywanie radości jawi mi się chwilami jako świętokradztwo - pokłosie żałobnych stereotypów. 

Nazajutrz po dodaniu bolesnej notki odwiedziła mnie moja serdeczna przyjaciółka. Początkowo byłem trochę zmieszany, jednak jej wsparcie okazało się dla mnie bardzo potrzebne i ważne. Dziękuję raz jeszcze. Dziękuję również wszystkim tym, którzy okazali swoje wsparcie słowami.

 Treningi

Treningi po długim wybieganiu i jednodniowej przerwie były dość długie i energiczne. Nogi zdają się być w niezłej formie, jednak dzisiaj, przed jutrzejszym akcentem, (parkrun) dałem sobie dzień wolnego, choć nie do końca, bo zrobiłem krótki trening siłowy i wyszedłem na 60-70 minutowy żwawy spacer, a raczej marsz, bowiem nie spotkałem nikogo, kto przemieszczałby się szybciej ode mnie. Mogę być z tego dumny, że tak mknę do przodu i nie odczuwam przy tym większego zmęczenia, ale ma to swoje wady, ponieważ z trudem przychodzi innym spacer w moim towarzystwie. Adrian, zwolnij trochę! No ale ja jestem biegaczem...

I tutaj ludzie się dziwią - jak to możliwe, że Bubuś za tobą nadążał? Jak wyglądały wasze spacery? Akurat podczas spacerów z Bubusiem wykazywałem się niebotyczną wręcz cierpliwością. Sąsiadka gdy nas widziała, zwykła mawiać: czas na trening cierpliwości. Bubusiowi przejście kilku metrów potrafiło zająć kilka minut, ale nie było to dla mnie większe strapienie. Cierpliwie czekałem, głaskałem go, mówiłem do niego, albo sam sobie spacerowałem przechadzając się raz w jedną, a raz w drugą stronę. Często były to dla mnie bardzo przyjemne i odprężające wyjścia. Będzie mi ich brakowało...

Całkiem mocna piętnastka mi wczoraj wyszła, ale przede mną najszybszy trening, który również ma liczyć 15 km, ale średnim tempem o około 35 sekund szybszym na kilometr. 

Haken

Bubuś odszedł

Z wielkim bólem informuję, że mój najukochańszy przyjaciel - Bubuś - odszedł z tego świata. Nic nie pomagało. Stan Bubusia lawinowo się pogarszał, praktycznie w żaden sposób nie reagował na kroplówki, elektrolity i tabletki. Miałem jeszcze trochę nadziei, że może kuracja sterydami i leczenie objawowe postawią go choć trochę na łapki, ale niestety, w dalszym ciągu nie wstawał, nawet nie próbował się podnosić, nie pił samodzielnie ani nie jadł. Dzisiaj rano z dużym trudem podjąłem decyzję o eutanazji. Wizyta została umówiona na godzinę 19:30. Około 3-4 godziny przed wizytą Bubu zaczął charczeć. Prawie cały czas byłem przy nim i go głaskałem. Kiedy zabierałem rękę, to szturchał mnie główką, a więc kontynuowałem. Miałem obawy, że może wcale nie potrzebował w tej chwili dotyku, ale myślę, że słusznie odczytałem jego zachowanie.

Wiedziałem, że nic już nie jest w stanie mu pomóc. W momencie pojawienia się rzężenia doszło do mnie, że to już ostatnie godziny. Przed wyjściem zawinęliśmy Bubusia w kocyk, podniosłem go i ruszyliśmy do lecznicy. Bubu umarł na moich rękach w trakcie podróży, jakieś dwie minuty przed dotarciem na miejsce wydał z siebie ostatnie tchnienie. Na miejscu pani weterynarz stwierdziła zgon. Przez kilka, kilkanaście minut płakałem i żegnałem swojego druha. Od kilku godzin towarzyszą mi bardzo silne emocje. 

Wszystko potoczyło się tak szybko, choć nie nagle, to mimo wszystko bardzo szybko. Jeszcze w lipcu ubiegłego roku cieszyłem się, że Bubu ma dobre jak na swój wiek wyniki, a kilka miesięcy później pojawiła się ustawiczna biegunka. Początkowe próby leczenia bezowocne, następnie diagnoza - pasożyt giardia. Pasożyt, który przyspieszył nieuniknione. Są podejrzenia, że wątroba zaczęła szwankować, a pierwotniak zadziałał niczym katalizator. Niestety w jego wieku pozornie niegroźny pasożyt może pośrednio doprowadzić do śmierci. Nie wiemy ile Bubuś miał dokładnie lat, ale mógł liczyć nawet osiemnaście.

Dokładnie 11 grudnia 2023 roku minął drugi rok od dnia, kiedy zagościł w naszym domu. Był z nami zaledwie dwa lata i niespełna trzy miesiące, ale tyle wystarczyło, żeby pokochać go bezwarunkowo i wykształcić ogromną więź emocjonalną. Nie pamiętam kiedy ostatnio czułem tak wielką rozpacz - to się raczej nie zdarzało. A jeśli już, to wszelkie emocje tłumiłem, bądź, dosadniej mówiąc - wyłączałem. Tak niewiele czasu było nam dane...

Bubuś od samego początku miał pewne problemy zdrowotne. Mam tutaj na myśli to, że był niewidomy i miał trudności z chodzeniem, przez co poruszał się powoli, a niekiedy bardzo powoli. I pomimo tego, że na tle innych piesków różnił się znacząco, to wierzyłem w to, że będzie cieszył się życiem przynajmniej przez kilka lat. Nigdy nie obnosił się z emocjami, zawsze był cichy i bardzo spokojny. Raczej nie reagował na innych ludzi i psy. Nie był psem, który szczeka, gdy usłyszy kogoś na klatce, nie był psem, który wita właścicieli pod drzwiami, czy jakkolwiek reaguje na obce osoby w mieszkaniu. Różnił się od pozostałych bardzo, ale tym samym był najwspanialszy.

Początkowo myśleliśmy, że Bubuś w ogóle nie szczeka, ale po dwóch tygodniach poczuł się bezpieczny i przemówił. Szczekał tylko wtedy, gdy jedliśmy - widać było jego ogromną ekscytację i szczęście, kiedy udało mu się doprosić smakołyków. Przepraszam, szczekał również wtedy, kiedy go głaskałem i w niechcianym dla niego momencie przerwałem. Zdarzało mu się też w momencie kiedy szukał mnie noskiem na łóżku, a ja nie reagowałem. I czasami jak dłuższy czas czytałem książkę na głos.

Pamiętam jak pisałem, że ostatnią rzeczą, którą Bubuś utraci, będzie apetyt. Myliłem się. Apetyt znikł bezpowrotnie ponad tydzień temu. Do końca pragnął drapania za uszkiem i głaskania. Całej reszty już nie było. Chwilę później nie było już niczego...

To nieopisana strata i ból.

Kochany Bubusiu - żegnaj.

Haken

Najdłuższy trening w cyklu zrobiony

Dzisiaj dałem radę wykonać najdłuższy bieg w cyklu przygotowawczym. Ostatnie 3-4 km już dosyć mocno bolały - jednak miałem rezerwę, żeby podkręcić tempo. Przy tak długich dystansach bardzo istotne jest fizyczne przygotowanie, ale psychika odgrywa tutaj olbrzymią rolę. Niektórzy zawodnicy mogą się zastanawiać - w jakim celu biegam aż tyle kilometrów w ramach jednej jednostki, skoro przygotowuje się pod półmaraton? Odpowiedź jest prosta - chcę mieć zbudowaną wytrzymałość pod maraton, bo być może gdzieś tam po drodze się pojawi.

Teraz zasłużona regeneracja. Zobaczymy w jakiej kondycji zastanę swój organizm jutro. 

Haken

Trening

W tym tygodniu odpuściłem ściganie się na parkrunie. Zamiast tego wyspałem się i poszedłem na trening. Jak było? Początek ciężki z uwagi na pojawiający się ból, ale po kilku kilometrach było już ok. Intensywność w tym tygodniu była mniejsza, objętość również, a zatem mam nadzieję, że nic niedobrego się nie wydarzy w najbliższym czasie, bo chciałbym zrobić mocniejsze sesje. W tym tygodniu najdłuższy bieg w cyklu, może dodatkowo parkrun i w okolicach 12-13 marca szybkie 15 km. Może dam radę, choć najważniejsze jest, żeby nie nabawić się kontuzji i dowieźć aktualną formę na linię startu.

To, że ból puszcza po rozgrzaniu organizmu nie znaczy, że wszystko jest w porządku. Kluczem jest obserwacja po treningu - czyli czas kiedy organizm wraca do homeostazy. 

Ważenie

Ani w czwartek ani w piątek nie stanąłem na wadze, ale dzisiaj nadrobiłem zaległości. Wygląda to tak:

Było: 84,3 kg

Jest: 84,3 kg

Czyli bez zmian. Pełna stabilizacja. Myślałem, że może poszło trochę w górę, bo jednak był to lżejszy tydzień i - co więcej - zjadłem dużo kalorycznych słodkości, ale wygląda na to, że nic takiego się nie zadziało. 

Bubu

Dostaliśmy dodatkową kroplówkę, elektrolity i tabletki na biegunki. Mimo że Bubu nadal jest w kiepskim stanie, to dopominał się o głaskanie - to mały gest, ale świadczący o tym, że poczuł się trochę lepiej. 

Haken

Bubuś

Po środowej wizycie u weterynarza optymizm na pozytywne rozwiązanie całej sytuacji zmalał. Może nie do końca bezpośrednio, ale poinformowano nas, że Bubu umiera. Widziałem jak z dnia na dzień przygasa, ale starałem się wykrzesać u siebie jeszcze trochę nadziei. Na miejscu został zbadany, dostał kroplówkę i zastrzyk sterydowy. Ponadto dostaliśmy kroplówkę do domu, żeby kontynuować podskórne nawadnianie. 

Bubu lawino zaczął tracić na zdrowiu. Z pozoru niegroźny, ale uciążliwy pasożyt doprowadził do tego stanu? Nie wiem. Nie rozumiem do końca co się u niego zadziało na przestrzeni tych kilku tygodni. Po samym osłuchaniu go lekarka powiedziała, że serce jest w kiepskiej kondycji. Wygląda to tak, jak by cały organizm zaczął nagle kapitulować. Czuję smutek i złość. Smutek, bo Bubu cierpi i odchodzi z tego świata, a złość, ponieważ nie wiem co tak naprawdę jest przyczyną tej błyskawicznej degradacji organizmu. Starość - tak mówią. 

Bubuś już w ogóle nie wstaje, połowa jego ciała nie ma czucia, załatwia się pod siebie i jego funckcje życiowe słabną. Ani antybiotyki ani kroplówki nie przyniosły praktycznie żadnej poprawy. Dostał steryd, który ma służyć jako element opieki paliatywnej, ale na razie nie widzę żadnych efektów. Zmieniam mu pozycję i smaruję odleżyny balsamem szostakowskiego. Samo uniesienie go i położenie na drugim boku zdaje się generować w nim mnóstwo napięcia. 

To jedna z takich sytuacji, na którą ciężko być przygotowanym. Podobno nie czuje bólu, ale mimo wszystko jego stan wiąże się z cierpieniem. W zasadzie drogi są trzy. Można postawić na opiekę paliatywną i podawać sterydy, które mają polepszyć jego komfort, ale ostatecznie doprowadzą do wyniszczenia nerek. Można położyć Bubusia w szpitalu całodobowym i liczyć na to, że komplet badań, dokarmianie sondą + kroplówki przyniosą coś więcej, niż tylko chwilowe podtrzymanie życia. Jednak tam przez długi czas będzie sam i finalnie może dojść do tego, że umrze w samotności. Drugą kwestią są bardzo wysokie koszta. Trzecią drogą jest eutanazja. 

Na tę chwilę najbardziej skłaniam się ku opiece paliatywnej. Każda decyzja niesie ze sobą określone konsekwencje. Każda z nich jest dobra. Każda z nich jest zła. Wszystkie są neutralne.

Nie przypuszczałem, że widok ludzi spacerujących ze swoimi czworonogami będzie sprawiał mi ból - ale sprawia. 

Cały czas w mojej głowie kłębią się myśli i pytania - co się właściwie stało, dlaczego w tak ekspresowym tempie Bubu stracił prawie całą motywację do życia? Może tak po prostu jest, że starość upomniała się o niego w tym najbardziej okrutnym wymiarze - tak nagle i tak niespodziewanie.

Byłem dobrej myśli, ale na ten moment wszystkie znaki na niebie i ziemi - czy te ze strony weterynarza - czy te wynikające z mojej obserwacji, mówią, że Bubu umiera.

Teraz po prostu będę przy nim...

Haken