Haken w świecie kina, sportu, literatury i przyrody, Najnowsze wpisy, wpisy, strona 37

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
29	30	31	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	01	02

Najnowsze wpisy, strona 37

Dziecko Rosemary (1968)

Rosemary wraz ze swoim mężem Guyem wprowadzają się do nowego mieszkania w Nowym Yorku i starają się o dziecko.

Kadr z filmu Dziecko Rosemary (1968)

Niepokój towarzyszy już od pierwszych minut, coraz bardziej gęstniejącą atmosfera grozy, fenomenalna gra aktorska, dodająca trwogi muzyka i świetny montaż. Po prostu Polański. Film traktuje w dużej mierze o przemocy domowej. Rosemary jest niewolnicą swojego męża, który skutecznie stosuje względem niej gaslighting. Osaczona przez męża i natarczywych sąsiadów Rosemary stopniowo zanurza się w odmęty paranoi i obłędu.

Kadr z filmu Dziecko Rosemary (1968)

Miło jest sobie odświeżyć co jakiś czas tak skrupulatnie zrealizowane filmy mające za zadanie wywoławać u widza niepokój i przeszywające dreszcze na plecach. W filmach Polańskiego to klimat i atmosfera budują znakomity horror i thriller psychologiczny. Z pewnością jest to dzieło pierwszej wody, ale czy aby na pewno jest to seans przyjemny? Kwestia sporna. Ołowiana liryczność Dziecka Rosemary sprawia, że podczas oglądania mam w sobie potrzebę na choć jedną, krótką przerwę. Po prostu muszę odetchnąć. Duchota sztuki Romana momentami wygania mnie na kilka wdechów świeżego powietrza.

Jeżeli ktoś nie miał okazji obejrzeć Dziecka Rosemary, to gorąco agituję do nadrobienia zaległości. Warto. Warto z pewnością dla widzów, którzy cenią sobie w kinie po mistrzowsku budowane napięcie i mroczną, ciężką atmosferę. Klamra przewidywalna, ale mimo to jestem jej cichym fanem.

Plakat filmu Dziecko Rosemary (1968)

Gatunek: Horror, Thriller, Psychologiczny

Produkcja: USA

Reżyseria: Roman Polański

Obsada: Mia Farrow, John Cassavetes, Ruth Gordon, Sidney Blackmer

Ocena: 9/10

Haken

IO (2022)

Wraz z osiołkiem udajemy się w podróż po Europie.

Kadr z filmu IO (2022)

Odyseja osiołka nie jest łatwa, wyswobodzony z cyrkowej niewoli wyrusza w eksperiencję pełną czyhających na niego niebezpieczeństw. Spotyka na swej drodze ludzi empatyczny i tych wyzutych z tej jakże fantastycznej cechy. Film wydał mi się bardzo wyboisty, chwilami chwytał za serducho, nie pozwalał odwrócić oczu od wydarzeń na ekranie, aby później stać się na pewien czas kompletnie jałowym.

Kadr z filmu IO (2022)

Piękne zdjęcia, w niemalże każdym ujęciu czuć rzemiosło w tym obszarze. Kadry z dronów zapierające dech w piersiach. A co ciekawe, za zdjęcia do filmu IO stało aż trzech operatorów.

W produkcji Jerzego Skolimowskiego znajdziemy kilka mocnych scen. Do jednej z nich z pewnością zalicza się ta z prawdziwej fermy lisów hodowlanych. Skolimowski w jednym z wywiadów mówi, że po tym doświadczeniu ekipa filmowa musiała odpocząć kilka dni. Emocje były tak silne, że uniemożliwiły dalszą pracę. Film ma za zadanie uwrażliwić społeczeństwo na krzywdę zwierząt i uniwersalnie na zwierzęta jako stworzenia mające uczucia, pokazać ich niewinność i dobro. Ma również na celu zachęcić ludzi do przejścia na wegeterianizm lub ograniczenia spożywania mięsa, cichego sprzeciwu przeciwko pastwieniu się nad niewinnymi istotami. Istotami, które czują. Czują ból, stres, strach, smutek i radość.

Kadr z filmu IO (2022)

Jak już wyżej wspomniałem, IO ma swoje lepsze i gorsze momenty, ale ten film był potrzebny na polskiej scenie kina. Zupełnie niepotrzebny wydał mi się za to wątek Księżnej i Vito. Po co? Więcej osiołka, mniej nic niewnoszących scen oraz dialogów. Wtedy byłoby naprawdę dużo lepiej.

Jerzy Skolimowski ograniczył spożycie mięsa, trudno mu wytrwać w byciu stuprocentowym wegetarianinem i ja także mam z tym problem, ale myślę, że niezwykle ważne są refleksje na ten temat. Osoby bez refleksji w pewnym sensie tracą człowieczeństwo. W każdym razie warto sięgnąć po ten tytuł. Zapraszam na platformę Player i zapoznanie się z najnowszym dziełem Skolimowskiego.

Gatunek: Dramat

Produkcja: Polska, Włochy

Reżyseria: Jerzy Skolimowski

Obsada: Osiołek, Sandra Drzymalska, Isabelle Huppert

Ocena: 6+/10

Haken

Keiko (2022)

Tokio, postpandemiczna rzeczywistość. Keiko jest niesłyszącą bokserką ścierającą się z dotkliwą samotnością w obliczu pandemii i własnych ograniczeń.

Kadr z filmu Keiko (2022)

Surowy obraz. Przez niemalże cały seans na twarzy Keiko gościł smutek, nieliczne momenty pozwalały jej na pogodny uśmiech. Filmowi towarzyszy wręcz ustawiczny smutek i melancholia, którą subtelnie podkreśla spokojna ścieżka dźwiękowa. Powolne tempo filmu, bez nagłych zwrotów akcji. Pandemia i wszechobecne maseczki jeszcze bardziej utrudniają Keiko funkcjonowanie w społeczeństwie, bowiem nie jest ona w stanie zrozumieć co chcą jej przekazać przypadkowi ludzie nie mogąc odczytać słów z ruchu ich warg.

Główna bohaterka boryka się również z ogromnymi utrudnieniami podczas treningów i walk na ringu. Nie słyszy gongu, sekundanta ani komend wymawianych przez sędziego. A mimo tego dochodzi do zawodowstwa i wygrywa walki. Wprawiała mnie w podziw skrupulatność Keiko, to, z jaką starannością podchodzi do wyznaczonych jej treningów i celów. Prowadzenie dzienniczka, zapisywanie tego, co ma wykonać w ramach przygotowań do kolejnej walki, i tego, co czuję, jakie myśli przechodzą jej przez głowę każdego dnia. Wszystko z dokładnością realizowała.

Kadr z filmu (2022)

W pewnym momencie Keiko przechodzi załamanie wynikające z otaczającej jej samotności i narastających stanów depresyjnych, jednak widząc zaangażowenia swojego trenera, prezesa najstarszego klubu bokserskiego w Japonii, postanawia podjąć się kolejnej walki. Niestety, Keiko bez końca zdaje się trwać w otchłani samotności i smutku. Wielkie kino, które pokazało mi coś nowego. Dziękuję, że mogłem doświadczyć tej trudnej, lecz wartościowej dla rozwoju ducha podróży.

Plakat filmu Keiko (2022)

Gatunek: Dramat obyczajowy

Produkcja: Japonia, Francja

Reżyseria: Sho Miyake

Obsada: Yukino Kishii, Tomokazu Miura, Hiroko Nakajima, Makoto Hayashi, Shinichiro Matsuura

Ocena: 9/10

Haken

Chce się żyć (2013)

Mateusz Rosiński cierpi na dziecięce porażenie mózgowe. Nie chodzi ani nie mówi, ale pomimo niewesołej opinii lekarskiej najbliżsi się nie poddają i walczą o jak najlepszą opiekę oraz rehabilitację dla Mateusza.

Kadr z filmu Chce się żyć (2013)

W filmie jesteśmy świadkami starań mocno zaangażowanej i oddanej Mateuszowi rodziny. Dramat Macieja Pieprzyca podzielony jest na swego rodzaju rozdziały, które pozwalają lepiej zrozumieć osobę Mateusza, jego pasje i uczucia względem innych osób oraz sytuacji. W produkcji zawarta jest narracja w postaci myśli Mateusza, która skutecznie ubarwnia seans. Dzięki niej możemy stwierdzić, że Mateusz jest w pełni rozumny, tylko obecna medycyna nie ma koncepcji na skuteczną komunikację z pacjentami w tak głębokim stadium dzięciecego porażenia mózgowego.

W każdym razie główny bohater poznaje ciepło przyjaźni i intymności. Największymi jego pasjami są astrologia oraz kobiece biusty. Jest przeciętnym człowiekiem zamkniętym w chorym ciele uniemożliwiającym mu satysfakcjonujące funkcjonowanie. W pewnym wieku, gdy matka Mateusza nie jest w stanie ze względu na własne organiczenia kontynuować pieczołowitej opieki nad synem, postanawia oddać go do ośrodka dla osób upośledzonych intelektualnie.

Kadr z filmu Chce się żyć (2013)

Szczególną uwagę zwróciła u mnie scena, w której główny bohater zostaje zabrany przez jedną ze swoich wolontariuszek, z którą udało mu się nawiązać większą więź na kolację do restauracji. Ta scena, wraz z dialogami przywołała mi na myśl fantastyczny film "Moja lewa stopa" Jima Sheridana. Została przedastwiona w niemalże identyczny sposób.

Dużo tutaj wzruszeń. Naprawdę dużo, a przynajmniej w moim przypadku dzieło Pieprzyca dostarczyło ogrom emocji w tym obszarze. Mocno wczuwałem się w sytuację Mateusza i jego codzienność. W filmie znajdziemy również kilka elementów komediowych, których możemy doszukać się w wielu produkcjach, nawet tych będących mocno nacechowanych gatunkiem dramatu. Ale tak po prostu jest - w realnym życiu także.

W filmie pada cytat "Bóg mnie kocha... Ciekawe co by było jakby mnie nienawidził..."., który zostaje wypowiedzany po słowach księdza skierowanych do Mateusza. Smutne. Smutny film, ważny film. Ważny film na polskiej scenie, która dotychczas nie odważyła się podjąć tego tematu. Gra aktorska Dawida Ogrodnika jako dorosłego fenomenalna. Tak samo rzecz ma się z debiutującym Kamilem Tkaczem, który wcielił się w postać młodego protagonisty.

Gatunek: Dramat

Produkcja: Polska

Reżyseria: Maciej Pieprzyc

Obsada: Dawid Ogrodnik, Kamil Tkacz, Dorota Kolak, Arkadiusz Jakubik, Anna Nehrebecka

Ocena: 8/10

Haken

Rocky Balboa (2006)

Uwaga, spoilery!

Emerytowany bokser Rocky Balboa, postanawia zmierzyć się na ringu z obecnym mistrzem.

Kadr z filmu Rocky Balboa (2006)

Sporo mamy tutaj momentów zachęcająch widzów do uronienia kilku łez. Dużo nostalgicznego Rockiego, który z utęsknieniem spaceruje po swojej okolicy z dzieciństwa i młodości wpatrując się w archaiczne budynki. W filmie brakowało mi większej koncentracji na relacji Rockiego z synem. Podobał mi się zgrabnie wpleciony wątek naszego sympatycznego pięściarza z dziewczyną, którą poznał 30 lat temu, wtedy jako dziewczynkę, którą gorliwie namawiał do rzucenia popierosów, a dzisiaj dorosłą kobietę, stojącą za barem w jednej z lokalnych knajp.

Kadr z filmu Rocki Balboa (2006)

Sekwencje pojedynku wręcz żywcem zaczerpnięte z poprzednich części. Ale taki urok tej serii! Może przesadzone, może nie ukazujące pełnego realizmu, a może nawet od niego bardzo dalekie, ale nie tylko o to w kinie chodzi. Maestria kina polega m.in na tym, że może pokazać niemalże wszystko; nie patrząc przy tym na pełną autentyczność. A taka jest jest również natura tej kultowej serii.

Kadr z filmu Rocki Balboa (2006)

Ździebko byłem zaskoczony stosunkowo krótkimi przygotowaniami Rockiego do walki. W poprzednich częściach były, albo przynajmniej wydawały mi się o wiele dłuższe. Nie przypominam sobie również sceny, w której Rocki wbiega na słynne schody Rockiego zlokalizowane w Philadelphii. Jako ciekawostkę dodam, że schody te prowadzą do muzeum sztuki. Jednak po napisach jest krótka scena wielu różnych osób wbiegających na słynne "Rocky Steps". Produkcja Sylvestra wsparła moje serce dodatkowym ciepłem. Wzrusza i intryguje fabularnie.

Gatunek: Dramat, Sportowy

Produkcja: USA

Reżyseria: Sylvester Stallone

Obsada: Sylvester Stallone, Antonio Tarver, Burt Young, Geraldine Hughes

Ocena: 8+/10

Haken

Haken w świecie kina, sportu, literatury i przyrody

Kalendarz

Kategorie postów

Strony

Linki

Archiwum

Najnowsze wpisy, strona 37

Dziecko Rosemary (1968)

IO (2022)

Keiko (2022)

Chce się żyć (2013)

Rocky Balboa (2006)

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
29	30	31	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	01	02

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
29	30	31	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	01	02

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
29	30	31	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	01	02