Haken W Obłokach Trzeźwości, Najnowsze wpisy, wpisy, strona 29

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
29	30	31	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	01	02

Najnowsze wpisy, strona 29

Serce z kamienia (2016)

Dwóch najlepszych przyjaciół - Thór i Kristjan dojrzewają na islandzkiej prowincji. U Kristjana zaczyna rozkwitać uczucie względem Thóra.

Kadr z filmu Serce z kamienia (2016)

Islandia jawi się wielu osobom jako bajeczna kraina, pełna przestrzeni i bogactwa wolności. Jednak nasi dorastający i nie tylko bohaterowie przeżywają ogromne dramaty, żyjąc na prowincji, gdzie w ramach rozrywki mają do dyspozycji odstręczającą knajpę pełniącą funkcję baru i lokalnego sklepu spożywczego.

Mamy tutaj opowieść o trudach dorastania, poznawaniu własnej seksualności i tożsamości. Historie o dzieciach cierpiących z powodu nałogu swoich rodziców i braku rodzinnego ciepła, tak potrzebnego do prawidłowego rozwoju. Smutny film. Moją uwagę przykuła duża autentyczność bohaterów, właściwie każdy z nich wydał mi się przekonujący w swojej kreacji.

Kadr z filmu Serce z kamienia (2016)

Pomimo przygnębiającej atmosfery nastoletni bohaterowie mają siebie nawzajem i w gruncie rzeczy mogą na siebie liczyć. Chociaż ciepło przyjaźni zagościło na islandzkiej wiosce. Wchodzenie w dorosłość dla Kristjana nie jest usłane różami z uwagi na jego orientację seksualną, w dużej mierze niewykształcone i wrogo nastawione do homoseksualistów środowisko przyczynia się do jego cierpienia i w rezultacie doprowadza do tragedii.

Spokojne i jednolite tempo filmu pozwala na szczegółowe poznanie bohaterów i ich emocji. Dobrze rozpisane postacie i historia budują duże kino.

Film pozostawia z poczuciem klęski i wielu refleksji. Piękna Islandia. Posępna Islandia.

Plakat filmu Serce z kamienia (2016)

Gatunek: Dramat

Produkcja: Islandia, Dania

Reżyseria: Guðmundur Arnar Guðmundsson

Obsada: Baldur Einarsson, Blær Hinriksson, Diljá Valsdóttir, Katla Njálsdóttir, Jónína Þórdís Karlsdóttir, Rán Ragnarsdóttir

Ocena: 7+/10

Haken

Kilka słów o sporcie w mojej codzienności

Dzisiaj jest piąty dzień z rzędu kiedy to wybrałem się na jogging, w tym czasie zrealizowałem również bodajże trzy treningi siłowe. Najbliższe zawody w których wezmę udział odbędą się prawdopodobnie 17 września tego roku. Mowa tutaj o 61 edycji Biegu Westerplatte. Naturalnym jest, że wydarzeń tego rodzaju jest znacznie mniej w sezonie letnim; z uwagi na upały, które uniemożliwiają poprawę życiówek i sprzyjają udarom słonecznym oraz zasłabnięciom podczas biegu.

Pomimo wysokich temperatur biega mi się całkiem nieźle, choć pamiętam jeden dzień, w którym temperatura przekraczała 30 stopni w cieniu i biegłem o godzinie, kiedy to słońce znajdowało się w zenicie. Było to nielada wyzwanie. W sumie każdy trening teraz jest mocno utrudniony przez ogromną potliwość, która na pewnym etapie biegu jest na tyle duża, że utrudnia widoczność. W każdym razie jakoś bardzo nie narzekam. Anturaż bogaty w zieloną barwę i śpiew ptaków jest niewątpliwie atutem biegania o tej porze roku. Zasadniczym mankamentem w sezonie jest spora liczba ludzi, których niekiedy muszę wymijać zygzakiem. Warto wybierać wczesną porę dnia dla komfortu na trasie.

A co u Bubusia?

Bardzo różnie. Jego forma jest zmienna. Rano często jest ospały i w ogóle nie ma ochoty na spacer, ale po południu czy wieczorem potrafi zawędrować już całkiem daleko. W każdym razie bywają epizody, że spacer kończy się zazwyczaj w pobliżu klatki schodowej. Co ciekawe nadeszły ciepłe dni i zdają się mu one nie przysparzać aż takich problemów jak w zeszłym roku. Apetyt mu dopisuje. Jedynie pierwsze tygodnie były trudne z uwagi na potrzebę zaufania i adaptacji w nowym miejscu. Od momentu w którym poczuł się pewnie, jego chęć na jedzenie utrzymuje się mniej więcej na stałym poziomie - czyli bardzo wysokim. Raczej staramy się karmić Bubusia wyłącznie suchą karmą, tą samą, którą dostawał w stowarzyszeniu z którego do nas trafił. A to wszystko z uwagi na problemy natury gastrycznej i tym samym biegunki, ale chwilami uda mu się wyprosić szczekaniem jakiś kawałek z kuchennego stołu.

Od dłuższego czasu nie ma już problemów z łapką, na której to często odnawiał mu się czyrak, stan zapalny. To cieszy. Widać, że ma osłabione stawy, weterynarz zaleciła ograniczenie spacerów do potrzeb fizjologicznych, ale czasem widać, że potrzebuje pobyć trochę dłużej na świeżym powietrzu. Jego ulubione czynności to konsumpcja, sen i głaskanie. Tak było i już pewnie zostanie. Na pierwszy plan jednak wyłania się jedzenie. Mimo braku wzroku węch ma świetny. Wydaje się, że śpi jak kamień, a wystarczy, że tylko wejdę do kuchni, wyjmę kromkę chleba i już niekiedy z pokoju słyszę szczekanie.

No, to tyle. Wkrótce refleksje na temat kolejnego filmu. Blog będzie już raczej głównie o filmach, być może założę drugi o innej tematyce. Chciałbym za pomocą bloga uczyć się języka włoskiego. Myślę, że w takiej formie mogłoby to być najbardziej efektywne.

Haken

Dziecko Rosemary (1968)

Rosemary wraz ze swoim mężem Guyem wprowadzają się do nowego mieszkania w Nowym Yorku i starają się o dziecko.

Kadr z filmu Dziecko Rosemary (1968)

Niepokój towarzyszy już od pierwszych minut, coraz bardziej gęstniejącą atmosfera grozy, fenomenalna gra aktorska, dodająca trwogi muzyka i świetny montaż. Po prostu Polański. Film traktuje w dużej mierze o przemocy domowej. Rosemary jest niewolnicą swojego męża, który skutecznie stosuje względem niej gaslighting. Osaczona przez męża i natarczywych sąsiadów Rosemary stopniowo zanurza się w odmęty paranoi i obłędu.

Kadr z filmu Dziecko Rosemary (1968)

Miło jest sobie odświeżyć co jakiś czas tak skrupulatnie zrealizowane filmy mające za zadanie wywoławać u widza niepokój i przeszywające dreszcze na plecach. W filmach Polańskiego to klimat i atmosfera budują znakomity horror i thriller psychologiczny. Z pewnością jest to dzieło pierwszej wody, ale czy aby na pewno jest to seans przyjemny? Kwestia sporna. Ołowiana liryczność Dziecka Rosemary sprawia, że podczas oglądania mam w sobie potrzebę na choć jedną, krótką przerwę. Po prostu muszę odetchnąć. Duchota sztuki Romana momentami wygania mnie na kilka wdechów świeżego powietrza.

Jeżeli ktoś nie miał okazji obejrzeć Dziecka Rosemary, to gorąco agituję do nadrobienia zaległości. Warto. Warto z pewnością dla widzów, którzy cenią sobie w kinie po mistrzowsku budowane napięcie i mroczną, ciężką atmosferę. Klamra przewidywalna, ale mimo to jestem jej cichym fanem.

Plakat filmu Dziecko Rosemary (1968)

Gatunek: Horror, Thriller, Psychologiczny

Produkcja: USA

Reżyseria: Roman Polański

Obsada: Mia Farrow, John Cassavetes, Ruth Gordon, Sidney Blackmer

Ocena: 9/10

Haken

IO (2022)

Wraz z osiołkiem udajemy się w podróż po Europie.

Kadr z filmu IO (2022)

Odyseja osiołka nie jest łatwa, wyswobodzony z cyrkowej niewoli wyrusza w eksperiencję pełną czyhających na niego niebezpieczeństw. Spotyka na swej drodze ludzi empatyczny i tych wyzutych z tej jakże fantastycznej cechy. Film wydał mi się bardzo wyboisty, chwilami chwytał za serducho, nie pozwalał odwrócić oczu od wydarzeń na ekranie, aby później stać się na pewien czas kompletnie jałowym.

Kadr z filmu IO (2022)

Piękne zdjęcia, w niemalże każdym ujęciu czuć rzemiosło w tym obszarze. Kadry z dronów zapierające dech w piersiach. A co ciekawe, za zdjęcia do filmu IO stało aż trzech operatorów.

W produkcji Jerzego Skolimowskiego znajdziemy kilka mocnych scen. Do jednej z nich z pewnością zalicza się ta z prawdziwej fermy lisów hodowlanych. Skolimowski w jednym z wywiadów mówi, że po tym doświadczeniu ekipa filmowa musiała odpocząć kilka dni. Emocje były tak silne, że uniemożliwiły dalszą pracę. Film ma za zadanie uwrażliwić społeczeństwo na krzywdę zwierząt i uniwersalnie na zwierzęta jako stworzenia mające uczucia, pokazać ich niewinność i dobro. Ma również na celu zachęcić ludzi do przejścia na wegeterianizm lub ograniczenia spożywania mięsa, cichego sprzeciwu przeciwko pastwieniu się nad niewinnymi istotami. Istotami, które czują. Czują ból, stres, strach, smutek i radość.

Kadr z filmu IO (2022)

Jak już wyżej wspomniałem, IO ma swoje lepsze i gorsze momenty, ale ten film był potrzebny na polskiej scenie kina. Zupełnie niepotrzebny wydał mi się za to wątek Księżnej i Vito. Po co? Więcej osiołka, mniej nic niewnoszących scen oraz dialogów. Wtedy byłoby naprawdę dużo lepiej.

Jerzy Skolimowski ograniczył spożycie mięsa, trudno mu wytrwać w byciu stuprocentowym wegetarianinem i ja także mam z tym problem, ale myślę, że niezwykle ważne są refleksje na ten temat. Osoby bez refleksji w pewnym sensie tracą człowieczeństwo. W każdym razie warto sięgnąć po ten tytuł. Zapraszam na platformę Player i zapoznanie się z najnowszym dziełem Skolimowskiego.

Gatunek: Dramat

Produkcja: Polska, Włochy

Reżyseria: Jerzy Skolimowski

Obsada: Osiołek, Sandra Drzymalska, Isabelle Huppert

Ocena: 6+/10

Haken

Keiko (2022)

Tokio, postpandemiczna rzeczywistość. Keiko jest niesłyszącą bokserką ścierającą się z dotkliwą samotnością w obliczu pandemii i własnych ograniczeń.

Kadr z filmu Keiko (2022)

Surowy obraz. Przez niemalże cały seans na twarzy Keiko gościł smutek, nieliczne momenty pozwalały jej na pogodny uśmiech. Filmowi towarzyszy wręcz ustawiczny smutek i melancholia, którą subtelnie podkreśla spokojna ścieżka dźwiękowa. Powolne tempo filmu, bez nagłych zwrotów akcji. Pandemia i wszechobecne maseczki jeszcze bardziej utrudniają Keiko funkcjonowanie w społeczeństwie, bowiem nie jest ona w stanie zrozumieć co chcą jej przekazać przypadkowi ludzie nie mogąc odczytać słów z ruchu ich warg.

Główna bohaterka boryka się również z ogromnymi utrudnieniami podczas treningów i walk na ringu. Nie słyszy gongu, sekundanta ani komend wymawianych przez sędziego. A mimo tego dochodzi do zawodowstwa i wygrywa walki. Wprawiała mnie w podziw skrupulatność Keiko, to, z jaką starannością podchodzi do wyznaczonych jej treningów i celów. Prowadzenie dzienniczka, zapisywanie tego, co ma wykonać w ramach przygotowań do kolejnej walki, i tego, co czuję, jakie myśli przechodzą jej przez głowę każdego dnia. Wszystko z dokładnością realizowała.

Kadr z filmu (2022)

W pewnym momencie Keiko przechodzi załamanie wynikające z otaczającej jej samotności i narastających stanów depresyjnych, jednak widząc zaangażowenia swojego trenera, prezesa najstarszego klubu bokserskiego w Japonii, postanawia podjąć się kolejnej walki. Niestety, Keiko bez końca zdaje się trwać w otchłani samotności i smutku. Wielkie kino, które pokazało mi coś nowego. Dziękuję, że mogłem doświadczyć tej trudnej, lecz wartościowej dla rozwoju ducha podróży.

Plakat filmu Keiko (2022)

Gatunek: Dramat obyczajowy

Produkcja: Japonia, Francja

Reżyseria: Sho Miyake

Obsada: Yukino Kishii, Tomokazu Miura, Hiroko Nakajima, Makoto Hayashi, Shinichiro Matsuura

Ocena: 9/10

Haken

Haken W Obłokach Trzeźwości

Kalendarz

Kategorie postów

Strony

Archiwum

Najnowsze wpisy, strona 29

Serce z kamienia (2016)

Sport - czyli bieganie, treningi siłowe...

Dziecko Rosemary (1968)

IO (2022)

Keiko (2022)

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
29	30	31	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	01	02

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
29	30	31	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	01	02

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
29	30	31	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	01	02