Haken W Obłokach Trzeźwości

Czas szybszych biegów

Obiektywnie patrząc może i nie było dzisiaj optymalnych warunków do szybkiego biegania, ale deptak przy pasie nadmorskim był niemal całkowicie wolny od śliskich odcinków, gdzie mogłem sobie pozwolić na względnie komfortowy trening zachowując przy tym wyższe tempo. Jedynie ci ludzie mogliby trochę ograniczyć te niedzielne przechadzki. Jednak mimo wszystko jest dość luźno - prawdziwa groza zaczyna się w sezonie letnim.

To już ponad tydzień od katorżniczych podbiegów i zbiegów, a nogi zdają się być wypoczęte, choć ostatnie kilka dni również nie należały do lekkich. Przed jedenastym lutego (1-4 luty) będę chciał zrobić mocny trening (szybszy o około 5-6 minut na dyszkę od powyższego) w ramach małego sprawdzianu przed oficjalnym egzaminem. Oby tylko warunki sprzyjały. Myślę, że już wtedy będę mógł oszacować czy zdołam pobiec poniżej 40 minut na dychę.

Pojedyńcze km

Znacząco mógłbym poprawić swoje wyniki redukując jeszcze kilka kg. Kilka dni temu waga wskazała blisko 86 kg. Sport to ciągłe zmiany jeśli chodzi o wagę. Poza sezonem można śmiało ważyć kilka kg więcej, ale na docelowym starcie warto być dociętym. Może jeszcze trochę zgubię, ale teraz muszę przede wszystkim zachować siły, a zbyt szybka redukcja może je przynajmniej częściowo odebrać. Szkoda tylko mięśni w tym wszystkim. Nie ma co się jednak oszukiwać - u biegaczy długodystansowych, a szczególnie tych o największych aspiracjach wskazana jest niska, a nawet bardzo niska masa ciała. Im więcej ważymy, tym bardziej wzmożony wysiłek czeka nasz oraganizm, żeby dotlenić mięśnie i tłuszcz. Zarówno kulturysta jak i osoba cierpiąca na otyłość nie wybiegają dobrych wyników na długich dystansach. Za to w sprincie kulturysta mógłby poradzić sobie całkiem przyzwoicie.

Już niedługo zrzucę jarzmo cięższego obuwia na rzecz najlżejszego jakie posiadam - aż sam jestem ciekaw różnicy. Może jeszcze nabędę nową parę i zdążę przeprowadzić chrzest przed startem.

Trasa

A tak prezentuje się mój dzisiejszy biegowy szlak. Ale ładnie dzisiaj pociąłem na fragmenty zrzut z aplikacji - chciałbym tak zawsze - z tym że nie zawsze towarzyszy mi wena wraz z energią do działania. Kilometraż w styczniu na ten moment: 227 km.

Cele do lata (20 czerwca terminem ostatecznym)

Teraz kilka słów o celach, o których co prawda już wspominałem kilka wpisów wcześniej, ale chciałbym to uporządkować i może nieco zmodyfikować.

3 km: poniżej 11 minut i 50 sekund 

5 km: poniżej 20 minut

10 km: poniżej 40 minut

Półmaraton: poniżej 90 minut

Maraton: poniżej 210 minut

Co to oznacza? Nie wszystko będzie w formie oficjalnej. (czyli zawody z trasami atestowanymi)

Jestem bardzo zadowolony ze swojego zegarka, bo pomimo starej daty mierzy dystans precyzyjnie. Dwukrotnie sprawdzałem na trasach z atestem i aż takiej dokładności się nie spodziewałem.

Teraz daty bardziej lub mniej precyzyjne.

3 km: w najbliższą niedzielę odbędzie się bieg WOŚP na około 3 km w Żukowie. Tylko że na takich biegach bywa, że około 3 km to 4 km albo 2 km, więc raczej się nie nastawiam. Choć - kto wie? Spróbuję przebiec i tym samym zmierzyć te trasę jeszcze przed oficjalnym startem. Muszę być tylko odpowiednio wcześnie na miejscu.

5 km: 20 minut na 5 km może zostać złamane na parkrunie - w weekendy wolne od zawodów z dużym prawdopodobieństwem będę brał w nich udział. Myślę, że podczas jednego z nich ta bariera zostanie rozbita.

10 km: 11 lutego w Gdyni. Jeżeli nie wtedy, to prawdopodobnie prywatnie. 

Półmaraton: 24 marca w Pruszczu Gdańskim. Jak wyżej.

Maraton: 28 kwietnia w Łodzi. Jak wyżej.

Czy to możliwe?

Pewnie, że możliwe, jednak mogę najzwyczajniej w świecie nie dać rady. Realizacja wszystkich pięciu może być trudna, a może nawet arcytrudna. Dwa sfinalizowane cele będą dużym sukcesem. Innymi celami są oczywiście dwukrotne podium na pakrunie i pierwsze nagrody z zawodów. Te dwa cele rozkładają się na cały rok.

Haken

Dzisiaj dwunasty

Dzisiaj ulokowałem się na dwunastym miejscu z czasem 22 minut i 38 sekund. Obawiałem się wywrotki, ale dałem radę zrobić żwawy bieg bez upadku. Po parkrunie pobiegłem jeszcze dość dynamicznie 8 km. Łącznie około 14 km w nogach.

Z napięciem przyglądam się pogodzie na najbliższy czas i wszystkie znaki wskazują na nadchodzącą falę upałów, a to oznacza, że już za kilka dni będzie możliwa zmiana obuwia na lżejsze, rozstanie się z czapką, długm rękawem, rękawiczkami i znacznie szybsze bieganie bez udziału śnieżnego puchu i wszechobecnego błota. Szkoda, że bardziej nie powalczyłem o utrzymanie pozycji i pozwoliłem się wyprzedzić dwóm zawodnikom, którzy pobiegli szybciej o kolejno 2 i 3 sekundy. Czuję, że forma eksploduje, ale muszę pracować nad cierpliwością i spokojem. Wiosenny sezon może ociekać rewelacyjnymi wynikami. Najważniejsze jest jednak tu i teraz, kolejny trening, regeneracja, posiłek, rozciąganie, zawody, trening. Obym wytrzymał mocne tempo i piął się na szczyt biegowego świata.

Czas: 22:38

Pozycja 12/69

Link do tabeli wyników: https://www.parkrun.pl/gdansk/results/551/

Haken

Powrót do treningów po sobotnich zawodach - jak wyglądał?

Następnego dnia nie biegałem w ogóle - ograniczając się wyłącznie do spokojnych spacerów. Oj tak - bolesność mięśni była duża, a zejście po schodach problematyczne. W poniedziałek wyruszyłem już na trening i zrobiłem w ramach regeneracji względnie spokojne 8 km. Kolejne dni już nieco szybciej i nieco dłużej (do 11 km z hakiem na jednej sesji), a wczoraj zrobiłem dwie sesje biegowe (poranna i wieczorna). Dzisiaj wpadł spokojny bieg na dość zmęczonych nogach. Śnieżna breja zaczyna mnie już męczyć. Jutro chcę wystartować w parkrunie, ale obawiam się, że mogę nie być w optymalnej formie - choć kto wie, może znowu znajdę się wśród 10 najlepszych biegaczy. W styczniu mam już 202 km na liczniku przy czterech dniach wolnego od biegania - tak że całkiem przyzwoity wynik jak na 19 dzień miesiąca. 

Dodałem też jedno ćwiczenie w ramach mojego treningu z kettlebellem. To ćwiczenie dało mi dość mocno popalić i uświadomiło mnie, że moje mięśnie lędźwiowe wcale nie są w tak dobrej formie.

Teraz przygotowuję się pod dystans 10 km i złamanie 40 minut. Ostateczny sprawdzian 11 lutego w Gdyni. W międzyczasie może wystartuję w biegu z okazji WOŚP w niedzielę 28 stycznia. A teraz czas na wyżerkę. Jeżeli coś Was nurtuje, to śmiało zadawajacie pytania w komentarzach.

Haken

Dogville (2003)

Grace w trakcie ucieczki przed gangsterami trafia do położonego w Górach Skalistych miasteczka Dogville. Początkowo mieszkańcy są niechętni w stostunku do młodej kobiety, ale dzięki zaangażowaniu lokalnego kaznodziei Grace wkupuje się w łaski lokalnej społeczności i staje się jej częścią. Przyjazna atmosfera nie trwa jednak w nieskończoność i przeradza się w coraz to śmielsze nadużywanie władzy.

Kadr z filmu Dogville (2003)

Sięgając po tytuł z biblioteczki Larsa możemy spodziewać się bolesnej projekcji przy której widz doświadcza nokautu i kilku siarczystych kopniaków będąc już na deskach. Podobnie jest w świecie Dogville. Teatralna forma może sprawiać trudność w adaptacji, ale z drugiej strony pozbawiony ujmującej scenografii i wizualnego piękna obraz Larsa skupia się przede wszystkim na portretach psychologicznych. Przyglądamy się zmianom, które wskutek różnych czynników zachodzą u mieszkańców Dogville. Możliwość wykorzystania swojej pozycji i władzy w sposób całkowicie pozbawiony konsekwencji okazuje się potężnym afrodyzjakiem dla naszych bohaterów. 

Kadr z filmu Dogville (2003)

Chciałbym dojść do konkluzji, że Lars się pomylił w interpretacji ludzi, ale niestety, kontrowersyjny i doświadczony reżyser, ale i człowiek, w sposób wiarygodny obrazuje ludzkie ułomności. Seans niekomfortowy, który swoje apogeum osiąga w momencie, gdy zaczynamy się zastanawiać nad tym, jak my byśmy postąpili znajdując się w takich okolicznościach. A może Dogville okaże się swego rodzaju lustrem? Filmy to na ogół zwierciadła, w których możemy zobaczyć siebie, pytanie tylko, w jakiej odsłonie.

Kadr z filmu Dogville (2003)

Świetne kino, które punktuje oryginalną formą i przeraża posępnymi refleksjami. Świetne, ale dalekie od kina przyjemnego, a może nawet wyzbyte ze wszystkiego, co znaczna część widzów kocha w kinie najbardziej. Ten pesymistyczny, niesmaczny wydźwięk i echo, które się za nim ciągnie skutecznie powstrzymuje mnie przed wyższą oceną. Jeden z najbardziej emocjonalnych i kontrowersyjnych tytułów XXI wieku. Nietuzinkowa forma i powolna narracja połączona z dużym metrażem mogą okazać się nie lada barierą dla co poniektórych widzów, ale warto się przełamać i przysiąść nad tą historią.

Plakat filmu Dogville (2003)

Gatunek: Dramat

Produkcja: Dania, Niemcy, Włochy, Francja, Szwecja, Norwegia, Holandia, Finlandia, Wielka Brytania

Reżyseria: Lars Von Trier

Obsada: Nicole Kidman, Paul Bettany, Stellan Skarsgård

Filmweb: https://www.filmweb.pl/film/Dogville-2003-33328

IMDb: https://www.imdb.com/title/tt0276919/?ref_=nv_sr_srsg_0_tt_4_nm_4_q_dogvlle

Ocena: 8/10

Haken

Debiut zaliczony

Bez wątpienia te biegi znącząco różnią się od biegów ulicznych. Właściwie jest to inna dyscyplina, granicząca z ekstremum, gdzie często trzeba przejść w marsz, aby wspiąć się na niemal pionową ścianę, a upadki to chleb powszedni, tym bardziej przy takiej nawierzchni. Nie zdołałem zrealizować swojego założenia, (top 25)  a w kategorii wiekowej uplasowałem się na 4 (!) miejscu. To już druga taka sytuacja w mojej karierze. 

Fajne wyzwanie, ale raczej pozostanę przy biegach ulicznych i treningach stawiających na szybkie bieganie (oczywiście warto zadbać o siłę i wytrzymałość biegową, a te komponenty mogą doskonale się rozwijać na takich terenach). Często byłem szybszy na względnie płaskich odcinkach, ale doświadczenie zawodników i zawodniczek ultra okazało się dla mnie bezlitosne na zbiegach i podbiegach, czyli przez dużą część trasy. Jak najbardziej sobie radziłem, ale nie ma co się oszukiwać - setki/tysiące kilometrów zrobione w lasach i górach robią robotę. Śnieg i lód z pewnością nie byli moimi sprzymierzeńcami.

Finalnie przekroczyłem linię mety na 68 miejscu w klasyfikacji generalnej i na czwartej pozycji w swojej kategorii wiekowej. Do trzeciego zawodnika brakowało mi około 18 minut, tak że naprawdę sporo. W moim biegu wzięło udział 190 zawodników i zawodniczek, z czego 17 osób nie ukończyło trasy w regulaminowym czasie. Największe kryzysy miałem na początku i na ostatnich 5-6 km, które w dużej mierze bazowały na wspinaczce z zawrtoną prędkością 3-4 km na godzinę.

Absolutnie nie polecam takich zawodów dla osób początkujących, nawet na najkrótszym dystansie 10 km. Warto mierzyć siły na zamiary, aby nie zrazić się do biegania już w pierwszych tygodniach czy miesiącach. Naprawdę warto się przygotować do takiego biegu. Takie zawody mają to do siebie, że nie wybaczają braku przygotowania, ponieważ jest to horrendalny wysiłek dla ciała i umysłu.

Jeszcze chciałbym napomknąć, że te biegi są w dużej mierze pozbawione rywalizacji - dużo łatwiej przychodzi tutaj nawiązanie więzi między biegaczami. To nie wyścigi, jakich doświadczamy czy jakich jesteśmy świadkami na biegach ulicznych czy biegach na stadionach lekkoatletycznych. Nie ma tutaj również walki o życiówki. Ja zdecydowanie stawiam na pełnokrwistą rywalizację i łamanie kolejnych barier czasowych, ale przy tym nie wystawiam czerwonej kartki dla Ultra Way i innych imprez tego rodzaju. Biorę nawet pod uwagę letnią odsłonę tej imprezy w czerwcu i bieg na dystansie 50 km z hakiem. Mimo wszystko tempo czołówki tego biegu robi na mnie ogromne wrażenie. Osoba na pierwszym miejscu miała średnie tempo około 4.52/km. Niesamowita wartość biorąc pod uwagę profil trasy.

Czas: 03:21:13.63

Pozycja: 68/190

Link do tabeli wyników: https://elektronicznezapisy.pl/event/8200/results.html

Nazwa trasy: pół dzika

Przed startem

I kilka chwil po dotarciu na metę

Za żadne skarby nie mogę dostrzec tutaj ani ćwiartki dzika, ewentualnie hybrydę słonia i dzika

Haken