Haken W Obłokach Trzeźwości

Lęk pierwotny / Primal Fear (1996)

W Chicago dochodzi do mordestwa arcybiskupa. Aaron Stampler (Edward Norton) zostaje schwytany podczas ucieczki i wszystko wskazuje na to, że to on dopuścił się brutalnego mordu. Jego obrońcą zostaje błyskotliwy i poważany w środowisku prawniczym Martin Vail. (Richard Gere)

Kadr z filmu Lęk pierwotny (1996)

Kino pierwszej wody. Od samego początku czułem się zaangażowany całą historią i postaciami. Richard Gere w roli cynicznego mecenasa wypadł kapitalnie. Jedna z lepszych ról Richarda. Na pozycji oskarzycielki mamy nieustępliwą Janet. (Laura Linney) Edward w roli oksarżonego zdobył uznanie publiczności na całym świecie. Nic dziwnego biorąc pod uwagę fakt, że jest to jego debiutancki występ.

Kadr z filmu Lęk pierwotny (1996)

Produkcja Hoblita jest bogata w twisty, toteż osoby gustujące w dynamicznych zwrotach akcji powinny być zadowolone. Mimo stosunkowo banalnej fabuły reżyser rozwinął relatywnie sporo wątków pobocznych. Korupcja, układy, nepotyzm, morderstwa na zlecenie, molestowanie seksualne. Sekwencje na sali sądowej bardzo mi się podobały. Frapujące przemowy po obu stronach. 

Kadr z filmu Lęk pierwotny (1996)

Może momentami miałem wrażenie, że jest ciutkę przekombinowany i zrobiony tu i ówdzie na wyrost, ale całość oceniam bardzo wysoko. Martin jako adwokat mi imponował. Gdybym poszedł w kierunku studiów prawniczych i zielonego żabotu, to chciałbym być tak dobrze wyszkolony i zdeterminowany jak Vail. Przyjemność z oglądania duża. Dobre kino na bogatą w promienie słoneczne niedzielę.

Plakat filmu Lęk pierwotny (1996)

Produkcja: USA

Gatunek: Dramat, Dramat sądowy, thriller

Reżyseria: Gregory Hoblit 

Obsada: Richard Gere, Edward Norton, Laura Linney

Ocena: 8+/10

Haken

Colombiana (2011)

Cataleya jako dziecko jest świadkiem morderstwa swoich rodziców. Już jako 10-letnia dziewczynka obiecuje przed sobą, że zostanie profesjonalną zabójczynią i zemści się na osobach odpowiedzialnych za śmierć najbliższych. I do dotrzymuje słowa. Cataleya jako dorosła kobieta nie lęka się broni, jest sprytna i morduje z zimną krwią nie zostawiając po sobie wystarczających tropów do jej bezpośredniego namierzenia. Każde z morderstw ma za zadanie zbliżyć ją do zleceniodawcy zabójstwa jej ojca i matki. 

Kadr z filmu Colombiana (2011)

Momentami bawiłem się całkiem przyzwoicie, ale całość wypada bardzo przeciętnie. Przed wejściem w krainę Colombiany warto wyłączyć myślenie. Jako film akcji dobrze by było, gdyby rozrywka trwała od pierwszych sekwencji aż po napisy końcowe, a w tym przypadku daleko jest do takiego scenariusza. Produkcja Oliviera Megatona wydała mi się straszliwie nierówna. Niepotrzebne dłużyzny i próba wciśnięcia dramatu z romansem w tle wypadają licho.

Kadr z filmu Colombiana (2011)

Bolało mnie również to, że twórcy nie stworzyli ani jednej postaci, która byłaby godnym przeciwnikiem dla protagonistki. Cataleya radzi sobie ze wszystkimi bez najmniejszych trudności. Skrupulatnie obmyśla swój plan po czym realizuje go od a do z nie popełniając przy tym żadnych błędów. Zoe Saldana w roli głównej wypadła nawet przekonująco, ale zamysł reżysera wydaje się być taki, aby jak najbardziej wyeksponować wysportowane ciało Zoe. Chwyciłem przynętę, ale ten komponent nie kreuje lepszego kina. 

Plakat filmu Colombiana (2011)

Gatunek: Akcja, Dramat

Produkcja: Francja, USA, Wielka Brytania

Reżyseria: Olivier Megaton

Obsada: Zoe Saldana, Amandla Stenberg, Cliff Curtis

Ocena: 4/10

Haken

Przełęcz ocalonych / Hacksaw Ridge (2016)

Desmond Thomas Doss (Andrew Garfield) dorasta u boku uzależnionego od alkoholu ojca, byłego wojskowego, który nie potrafi sobie poradzić z traumatyczną przeszłością. Doss kieruje się w życiu maksymą "nie zabijaj" mającą swoje źródło w szóstym przykazaniu chrześcijańskiego dekalogu. Po osiągnięciu dojrzałości mimo sprzeciwu swojej sympatii (Teresa Palmer) decyduje się na wstąpienie do armii zaznaczając przy tym, że nie weźmie broni do rąk. Chce wejść w rolę sanitariusza i pomagać rannym na polu bitwy.

Kadr z filmu Przełęcz ocalonych (2016)

Rzeczywistość okazuje się dla Dossa brutalna już na starcie. Szkolenie w jednostce odbywa się pod szeregiem upokorzeń, a odmowa wzięcia karabinu do rąk może kosztować Desmonda nawet więzienie. Dzięki swojemu uporowi Doss finalnie trafia na linię frontu i dokonuje swoistego wyczynu.

Kadr z filmu przełęcz ocalonych (2016)

Sympatyczny protagonista sprawia, że seans jest wyjątkowo przyjemny w odbiorze. Świetne sceny bataliczne ukazujące bez upiększeń skalę przemocy na wojnie. Spory ładunek religijności głównego bohatera może sprawić, że część widzów będzie nim zmęczona, ale osobiście jestem rad, że zostało to przedstawione w taki sposób. Dla Dossa wiara była wszystkim, całą jego motywacją do tego, aby nieść pomoc innym. To dzięki nieprzeciętnie silnej wierze w Boga i swoje ideały osiągnął to, co osiągnął; a zasługi są ogromne.

Kadr z filmu przełęcz ocalonych (2016)

 Zdecydowana część widzów opiewa sceny walk, ale dla mnie pierwsza połowa filmu była równie dobra. Bardzo dobrze został nakreślony czołowy bohater, a i na pozostałych znalazło się coś niecoś przestrzeni. Jeśli mowa o sekwencjach w okopach, to dla mnie faworytem jest część, w której samotny Doss ratuje rannych żołnierzy po obu stronach barykady spuszczając ich ostatecznie ze skarpy po linię do obozu.

Ściężka dźwiękowa jakoś zupełnie mi umknęła. W kinie mawia się, że jeżeli nie słyszymy muzyki w filmie, to oznacza, że była świetnie dopasowana do obrazu. Być może tak jest. Większośc filmu angażowała po uszy, martwiłem się o bohaterów i mocno zżyłem z Dossem. Te wszystkie komponenty tworzą kino co najmniej bardzo dobre w moich oczach. Mel Gibson to jednak fachowiec jest. Poczułem przesyt jedynie w momencie pierwszego starcia. Wydało mi się nazbyt rozwleczone. Droga do drugiego aktu bitwy mogła być krótsza.

Plakat z filmu Przełęcz ocalonych (2016)

Produkcja: USA, Australia

Gatunek: Dramat, Wojenny, Biograficzny

Reżyseria: Mel Gibson

Obsada: Andrew Garfield, Teresa Palmer, Luke Bracey, Sam Worthington, Hugo Weaving

Ocena: 8/10

Haken

Czarny narcyz / Black Narcissus (1947)

Grupa sióstr zakonnych zostaje wysłana w samo serce Himalajów w celu przeistoczenia tamtejszego "pałacu" w miejsce kultu religijnego z ambulatorium i szkołą dla dziewczynek. 

Kadr z filmu Czarny narcyz (1947)

Przed laty miejsce to służyło za swego rodzaju harem dla konkubin generała. Siostry po dotarciu na miejsce i przyjęciu przez lokalnych mieszkańców doświadczają zderzenia ze skrajnie różną kulturą. Z czasem miejsce do którego przybyły zaczyna im się udzielać ożywiając u nich wspomnienia z życia przed wstąpieniem do zakonu. 

Kadr z filmu Czarny narcyz (1947)

Produkcja reżyserkiego duetu (Michael Powell, Emeric Pressburger) w kontekście wizualnym wypada znakomicie. Piękne, malownicze zdjęcia. Przede wszystkim anturaż w jakim kręcono film zachęca do wykazania się w tym obszarze. I to się udaje. Mamy tutaj trochę kina z ramienia psychologii, dramatu, thrillera i horroru. Dobrze się to ogląda, choć czegoś mi tutaj brakowało. Gra aktorska wydała mi się poprawna, ale do zachwytu było mi daleko. Postacie rozpisane nijako. Na plus to, że na przełomie drugiego i trzeciego aktu czułem momentami grozę. Siostra Ruth faktycznie mnie przerażała, (Kathleen Byron) ale warto mieć na względzie, że jest to również zasługa właściwej scenerii i kadrów. 

Film mówi m.in o tym, jak duży wpływ może mieć na nas zmiana otoczenia i ludzi. I trochę o tym, że życie w habicie, izolacji i odcięciu się od podstawowych ludzkich potrzeb może doprowadzić do zaburzeń.

Plakat filmu Czarny narcyz (1947)

Produkcja: Wielka Brytania

Gatunek: dramat psychologiczny, thriller, trochę elementów grozy

Reżyseria: Michael Powell, Emeric Pressburger

Obsada: Kathleen Byron, Deborah Kerr, David Farrar

Ocena: 6/10

Haken

Nie czas na łzy / Boys Don't Cry (1999)

Uwaga, możliwe spoilery.

Po emocjonalnym doświadczeniu z poprzednim tytułem, przyszła pora na kolejne bardzo emocjonalne przeżycie. 

Poznajemy Teene Brandon, (Hilary Swank) osobę transpłciową, która pomimo tego, że urodziła się jako kobieta, czuje się mężczyzną. Brandon z uwagi na swoją tożsamość ma bardzo trudne życie. Najbliżsi wyszydzają go, a reszta otoczenia wykazuje się zupełnym brakiem zrozumienia i tolerancji. 

Kadr z filmu Nie czas na łzy (1999)

Brandon wyjeżdża do okolicznego miasteczka i będąc jak najlepiej wystylizowanym na faceta podrywa dziewczyny oraz zaprzyjaźnia się z miejscowymi chłopakami. Wkrótce dzięki nowym znajomościom poznaje Lanę (Chloe Savigny) z którą szybko znajduje wspólny język. Brandon przedstawia się wszystkim jako chłopak i z obawy przed odrzuceniem ukrywa swoją płeć biologiczną. Lanę i Brandona zaczyna łączyć uczucie, które z biegiem czasu rozkwita w miłość. Z biegiem czasu wychodzi na jaw skrywana przez Brandona tajemnica i dochodzi do ogromnej tragedii.

Kadr z filmu Nie czas na łzy (1999)

Kończąc ten film byłem w bardzo dużych emocjach i potrzebowałem prysznica oraz kilku chwil aby ochłonąć i móc spojrzeć na cały film z szerszej perspektywy. Wydarzenia przedstawione w tym obrazie bolą trzykrotnie z uwagi na fakt, iż jest to opowieść oparta na prawdziwych wydarzeniach. 

Bezsensowna eskalacja przemocy. Tak wielkiej, że serce pęka. Zacząłem się zastanawiać: dlaczego właściwie doszło do tak skrajnego okrucieństwa? Co w tym obszarze odegrało znaczącą rolę? 

Kadr z filmu Nie czas na łzy (1999) 

Środowisko w którym doszło do tej straszliwej zbrodni było przesiąknięte alkoholem, biedą i przestępczością. Dużą rolę odegrał brak edukacji, tolerancji, zrozumienia drugiej istoty i jej natury. Nienawiść do odmienności, nienawiść do siebie i otaczającego świata. Ale i zazdrość, mnóstwo zazdrości i tym samym nienawiści do drugiego człowieka. 

W drugim akcie dzieją się rzeczy tak przerażające, że mając dodatkowo świadomość, iż jest to film oparty na faktach, ciężko jest się skoncentrować na jakichkolwiek innych aspektach produkcji amerykańskiej reżyserki Kimberly.

Myślę sobie, że jest to bardzo potrzebny film. Film, który pozwoli spojrzeć wielu osobom z innej perspektywy na osoby transpłciowe. Ta produkcja może jak najbardziej uczyć tolerancji. I wierzę w to, że już to czyni. Film bardzo trudny w odbiorze i myślę, że taki też będzie dla dużej części widzów. Warto mieć to na uwadze sięgając po Nie czas na łzy. 

Podczas filmu towarzyszyło mi dużo smutku, rozpaczy, złości do złoczyńców i w sumie bezsilności na wszechobecne zło. Frustuję mnie też nieziemsko to, że w filmie poznajemy szeryfa, który przyjmując zawiadomienie od Brandona nic sobie z tego nie robi. Brandon nie jest dla niego człowiekiem. Taki ktoś piastuje tak istotne stanowisko. To przeraża mnie do szpiku kości. To tyle. Rola Hilary Swank ogromna. Świetnie wcieliła się w postać Brandona, na tyle przekonująco, że byłem tam obok, ale nie mogłem nic zrobić. Podziwiam Brandona za siłę, którą w sobie miał, bo to niezwykłe. 

Plakat z filmu Nie czas na łzy (1999)

Gatunek: Dramat

Produkcja: USA

Reżyseria: Kimberly Peirce

Obsada: Hilary Swank, Chloe Sevigny, Peter Sarsgaard, Brendan Sexton III, Alicia Goranson

Ocena: 8/10

Haken