Kinematografia, strona 4

Lalki / Dolls (1987)

Zmęczona podróżą rodzina zaczyna mieć problemy z samochodem. Nawałnica i podmokłe tereny sprawiają, że nie są w stanie kontynuować jazdy. Los zdaje się jednak im sprzyjać i zza zarośli dostrzegają ogromny, wiekowy dom. Po wejściu do środka rezydencja okazuje się być zamieszkana przez Gabriela i Hilary Hartwicke, sędziwe małżeństwo, które oprócz siebie ma do towarzystwa ogromną ilość lalek i pacynek. Po rodzinie Bowerów do Hartwicków trafiają dwie austopowiczki i ich wybawca, Ralph. Gabriel, oddany swojej pasji lalkarz, proponuje swoim gościom przeczekanie burzy.

Kadr z filmu Lalki (1987)

Gordon stawia na klimat, trochę gore i dodaje lekkości za pomocą czarnego humoru. Leciwy dom pod wodzą upiornego małżeństwa i hordy lalek robi robotę. Najmłodsza postać, Judy, córka Davida Browera, zdaje się być jedyną wolną od złej woli osobą. Lalki mają tego świadomość, toteż otaczają Judy troską, ale pozostałym bohaterom i bohaterkom za swoją zepsutą, dorosłą naturę, przychodzi zapłacić srogą cenę.

Kadr z filmu Lalki (1987)

Zadowolił mnie krótkim metrażem, zupełnie wystarczającym do opowiedzenia tej prostej historii. Kieruje się znanymi tropami, nawet wtedy, gdy uwzględnimy rok produkcji, ale przy tym Gordonowi udaje się wykrzesać całkiem dużo napięcia. Lalki w tej opowieści pełnią funkcję siewców sprawiedliwości, którzy nie pozwolą, żeby nikczemne zamiary tudzież czyny uszły naszym bohaterom na sucho. Chwalą sobie niewinność dzieci, a nieco bardziej infantylni dorośli również mają szansę wyjść cało z opresji. Chociaż infantylni to błędne i aż nazbyt pejoratywne określnie - bardziej na miejscu wydaje mi się to: dorośli będący bliżej dziecięcej niewinności mogą liczyć na nadzwyczajne złagodzenie kary.

Kadr z filmu Lalki (1987)

Ta mroczna baśń umiliła mi ciężki, piątkowy wieczór. Zawsze poniekąd wierzyłem, że lalki nocą budzą się do życia, ale nie przyszło mi do głowy, że dopuszczają się takich okropieństw. Uczciwe, nietraktujące się poważnie groteskowe kino grozy z lalkami w roli głównej. Jeżeli czujecie się zmęczeni serią o Chuckim czy diabolicznej lalce Annabelle, to Lalki są świetną alternatywą, choć przygoda jest krótka - i kończy się na jednej odsłonie - to można poczuć powiew świeżości na tle innych, bardziej znanych produkcji z tego nurtu. Dla mnie, byłego kolekcjonera lalek, ta projekcja była nie lada gratką. Bardzo mi się też podoba poniższy plakat - może dam radę go gdzieś wyhaczyć. Naprawdę solidny B-movie horror.

Plakat filmu Lalki (1987)

Gatunek: Horror

Produkcja: Włochy, USA

Reżyseria: Stuart Gordon

Obsada: Carrie Lorraine, Guy Rolfe, Hilary Mason, Carolyn Purdy-Gordon, Stephen Lee, Cassie Stuart, Bunty Bailey, Ian Patrick Willams

Filmweb: https://www.filmweb.pl/film/Lalki-1986-120858

iMDB: https://www.imdb.com/title/tt0092906/?ref_=nv_sr_srsg_3_tt_7_nm_1_q_dolls

Ocena: 8+/10

Haken

Dogville (2003)

Grace w trakcie ucieczki przed gangsterami trafia do położonego w Górach Skalistych miasteczka Dogville. Początkowo mieszkańcy są niechętni w stostunku do młodej kobiety, ale dzięki zaangażowaniu lokalnego kaznodziei Grace wkupuje się w łaski lokalnej społeczności i staje się jej częścią. Przyjazna atmosfera nie trwa jednak w nieskończoność i przeradza się w coraz to śmielsze nadużywanie władzy.

Kadr z filmu Dogville (2003)

Sięgając po tytuł z biblioteczki Larsa możemy spodziewać się bolesnej projekcji przy której widz doświadcza nokautu i kilku siarczystych kopniaków będąc już na deskach. Podobnie jest w świecie Dogville. Teatralna forma może sprawiać trudność w adaptacji, ale z drugiej strony pozbawiony ujmującej scenografii i wizualnego piękna obraz Larsa skupia się przede wszystkim na portretach psychologicznych. Przyglądamy się zmianom, które wskutek różnych czynników zachodzą u mieszkańców Dogville. Możliwość wykorzystania swojej pozycji i władzy w sposób całkowicie pozbawiony konsekwencji okazuje się potężnym afrodyzjakiem dla naszych bohaterów. 

Kadr z filmu Dogville (2003)

Chciałbym dojść do konkluzji, że Lars się pomylił w interpretacji ludzi, ale niestety, kontrowersyjny i doświadczony reżyser, ale i człowiek, w sposób wiarygodny obrazuje ludzkie ułomności. Seans niekomfortowy, który swoje apogeum osiąga w momencie, gdy zaczynamy się zastanawiać nad tym, jak my byśmy postąpili znajdując się w takich okolicznościach. A może Dogville okaże się swego rodzaju lustrem? Filmy to na ogół zwierciadła, w których możemy zobaczyć siebie, pytanie tylko, w jakiej odsłonie.

Kadr z filmu Dogville (2003)

Świetne kino, które punktuje oryginalną formą i przeraża posępnymi refleksjami. Świetne, ale dalekie od kina przyjemnego, a może nawet wyzbyte ze wszystkiego, co znaczna część widzów kocha w kinie najbardziej. Ten pesymistyczny, niesmaczny wydźwięk i echo, które się za nim ciągnie skutecznie powstrzymuje mnie przed wyższą oceną. Jeden z najbardziej emocjonalnych i kontrowersyjnych tytułów XXI wieku. Nietuzinkowa forma i powolna narracja połączona z dużym metrażem mogą okazać się nie lada barierą dla co poniektórych widzów, ale warto się przełamać i przysiąść nad tą historią.

Plakat filmu Dogville (2003)

Gatunek: Dramat

Produkcja: Dania, Niemcy, Włochy, Francja, Szwecja, Norwegia, Holandia, Finlandia, Wielka Brytania

Reżyseria: Lars Von Trier

Obsada: Nicole Kidman, Paul Bettany, Stellan Skarsgård

Filmweb: https://www.filmweb.pl/film/Dogville-2003-33328

IMDb: https://www.imdb.com/title/tt0276919/?ref_=nv_sr_srsg_0_tt_4_nm_4_q_dogvlle

Ocena: 8/10

Haken

Obiecująca. Młoda. Kobieta. / Promising Young Woman (2020)

Cassandra przed laty była wzorową studentką medycyny i najlepszą przyjaciółką równie zdolnej Vicky. Podczas jednej z imprez Vicky padła ofiarą gwałtu, który przez całe środowisko został uznany za coś zabawnego i niewinnego. Sprawcy całego zajścia nie ponieśli żadnej odpowiedzialności, a ofiara wycofała się z życia społecznego i porzuciła studia. Cassie również odeszła ze stiudiów i zrezygnowała z kariery zawodowej chcąc być wsparciem dla swojej przyjaciółki. Niedługo później do głównej bohaterki dociera informacja o jej tragicznej śmierci. Po nagłej śmierci Vicky, Cassie postanawia wypowiedzieć wojnę patriarchalnemu społeczeństwu.

Kadr z filmu Obiecująca. Młoda. Kobieta. (2020)

Nasza protagonistka spędza weekendy w lokalnym klubie, gdzie z pełnym wyczuciem i profesjonalizmem wciela się w rolę upitej i atrakcyjnej kobiety. W otwierającej scenie widzimy trzech mężczyzn, wśród których jest młody, przystojny i powszechnie szanowany biznesmen. Pod płaszczykiem sympatycznego i empatycznego gościa, podchodzi do pijanej dziewczyny i proponuje jej podwózkę do domu. Już w taksówce prosi kierowcę o zmianę kursu na jego adres. Cassie słania się na nogach, a nienagannie ubrany młody mężczyzna przygotowuje kolejne drinki. Lejąc odpowiednio dużo nowo poznanej koleżance. Stężenie alkoholu pozornie jest na tyle duże, że gospodarz postanawia zaprowadzić kobietę do łóżka. Mężczyzna pomimo wyraźnych sprzeciwów bohaterki przekracza kolejne granice. Cassie, jak na orędowniczkę kobiet przystało, przerywa grę aktorską i z sardonicznym uśmiechem pyta swojego oprawcę "A co, ty tam, kolego, wyprawiasz?".

Kadr z filmu Obiecująca. Młoda. Kobieta. (2020)

Postacie bywają karykaturalne, a sytuacje przerysowane, ale taka forma pozwala na powiew świeżości w podgatunku "rape & revenge" i obrazuje kino zemsty w zupełnie innym wymiarze. Jest pstrokato, krzykliwie i chwilami groteskowo. Reżyserka E. Fennell trafia celnie w moje serce kinomana. Obiecująca. Młoda. Kobieta. to poniekąd apel do rodziców dorastających chłopców, aby z rozwagą i powagą podeszli do wychowania w obszarze wolności seksualnej drugiego człowieka i nauczyli ich właściwej percpercji rzeczywistości, umiejętności postawienia się na miejscu drugiej osoby. Twórczyni mówi nam też o tym, że obranie zemsty jako fundamentalnej istoty życia często prowadzi do całkowitej degradacji na pozostałych płaszczyznach egzystencji.

Swoją drogą - o zemście - jako jedynej motywacji, w ciekawy sposób opowiada Krwawa pani śniegu z 1973 roku. O frustacji i rozpaczy, że poświęciło się na to całe swoje życie, a dokonanie zemsty nie przynosi oczekiwanych rezultatów, takich jak poczucie ulgi i satysfakcji. 

Kadr z filmu Obiecująca. Młoda. Kobieta (2020)

Pomimo tego, że trudno przełożyć ten mocarnie kreatywny scenariusz łączący w sobie różne gatunki na rzeczywistość, to produkcja dostarczyła mi dużo rozrywki. Akcja gna do przodu i potrafi zaskoczyć twistem. Trochę się osłuchałem w kontekście niespodziewanego i zaskakującego zakończenia, ale osobiście uważam te opinie za przejaskrawione. Zdecydowanie bardziej zaskakuje relacja z pediatrą i jedna z końcowych scen na wieczorze kawalerskim.

Fennell debiutuje hucznie i z ostrym przytykiem w kierunku mężczyzn - choć - gdyby nie fantastyczna Mulligan w roli głównej, to film mógłby przejść bez większego echa niezależnie od pozostałych zalet, jakimi niewątpliwie są: muzyka, scenariusz i strona wizualna. I rewelacyjne sekwencje w których Mulligan w stroju seksownej pielęgniarki walczy o sprawiedliwość dla Vicky. Mamy tutaj też trochę przestrzeni na wyobraźnie, bo koniec końców nie widzimy w jaki sposób kończy się swatka w pierwszym akcie. Jak myślicie, co tam się mogło wydarzyć?

Mocne kino kobiece w nieco lukrowej oprawie. Zabrakło mi trochę tego, że nie do końca mogłem poczuć ciężar jaki niesie ze sobą ta historia. Jednak odejście od założonej formy z pewnością nie pozwoliłoby wybić się poza szablon i Obiecująca. Młoda. Kobieta. powędrowałaby znanymi tropami trafiając do szufladki pt. widziałem to już ze sto razy. 

Plakat filmu Obiecująca. Młoda. Kobieta. (2020)

Gatunek: Dramat, Thriller, Czarna komedia

Produkcja: Wielka Brytania, USA

Reżyseria: Emerald Fennell

Obsada: Carey Mulligan, Bo Burnham, Laverne Cox

Ocena: 8/10

Filmweb: https://www.filmweb.pl/film/Obiecuj%C4%85ca.+M%C5%82oda.+Kobieta.-2020-835486

IMDb: https://www.imdb.com/title/tt9620292/?ref_=nv_sr_srsg_0_tt_4_nm_0_q_obiecuj%25C4%2585ca

Haken

Kleopatra / Cleopatra (1963)

Władczyni Egiptu, Kleopatra, postanawia poślubić Juliusza Cezara i tym samym umocnić swoją pozycję.

Kadr z filmu Kleopatra (1963)

Ostatnia królowa w historii hellenistycznego Egiptu robi co w jej mocy, aby zdobyć wśród Rzymian sojuszników. Kleopatra ma duży metraż, ale nawet przy ponad czterogodzinnej projekcji trudno zobrazować wszystkie istotne wydarzenia z tego okresu życia Kleopatry i najbliższych jej osób. Film robi ogromne wrażenie swoim rozmachem i przepychem. Swego czasu była to najdroższa produkcja w świecie kina - co więcej - po dziś dzień pozostaje jednym z najbardziej kosztownych filmów. W latach 60 Kleopatra opiewała na sumę 44 mln USD, co daje nam przełożenie na dzisiejsze 325 mln USD. Wyobraziłem sobie gremialne kolejki po bilety i to, jak olbrzymim widowiskiem musiała być ta sztuka filmowa w pierwszej połowie lat 60 ubiegłego wieku. Scenografia i kostiumy tworzą monumentalne dzieło pełne krzykliwych szat, pompatyczności i dystynkcji. Gra aktorska również zachwyca, jednak myślę, że sama scenografia z pięknymi szatami na czele mogłyby w pełni wystarczyć do podbicia serc milionów widzów na całym świecie.

Najbardziej podobała mi się scena w której Kleopatra debiutuje na rzymskiej ziemi. Można sobie wyobrazić, jakie wrażenie na publiczności musiała wywrzeć sześć dekad temu. Technicznie film stoi na bardzo wysokim poziomie, pod względem scenariusza sprawia wrażenie poprawnego, jednak rozwleczony wątek miłosny Antoniusza i Kleopatry potrafił mnie męczyć i nudzić. Szanuję, że ich uczucie było inspiracją dla wielu artystów, ale w tej odsłonie Kleopatry nie czułem narastającej chemii między nimi, a zarówno Taylor jak i Burton obdarzyli siebie wzajemnym uczuciem również w prywatnym życiu, co wydawać by się mogło powinno zaowocować jednym z najbardziej wyrazistych i gorących romansów w historii kinematografii. Być może poza planem filmowym ich miłość była pełnokrwista, ale w Kleopatrze wypada skąpo i aż nazbyt pretensjonalnie. Biorę pod uwagę, że mogłem zatracić poczucie epoki w trakcie seansu i stąd takie wrażenie.

Kadr z filmu Kleopatra (1963)

Czytając o ostatniej królowej starożytnego Egiptu możemy poznać ją jako osobę bez skrupułów. Niektórzy historycy i pasjonaci starożytnego Egiptu przekazują informacje, że czynnikami motywacyjnymi do jej działań były wyłącznie władza, wpływy i kapitał, a małżeństwa miały charakter bezwzględnie polityny. Możemy też wyczytać, że królowa nie miała oporów przed uśmierceniem niewygodnych członków swojej rodziny, a zaszczyt testowania trucizn przypadał jej sługom i służkom.

Te wszystkie wiadomości nijak się mają do postaci, którą przyszło mi tutaj poznać. W moich oczach Kleopatra objawia mi się jako władczyni dobra i sprawiedliwa, traktująca władzę i pozostałe doczesne przyjemności czy przywileje jako dodatki. Film ma wiele sekwencji, w których możemy zaobserwować u Kleopatry silny niepokój i strach o swoich mężów, doradców i najbliższych przyjaciół. Tak nie wygląda osoba przepełniona nikczemnością.

Plakat filmu Kleopatra (1963)

Gatunek: Dramat historyczny, Biografia

Produkcja: USA, Szwajcaria, Wielka Brytania

Reżyseria: Joseph L. Mankiewicz

Obsada: Elizabeth Taylor, Richard Burton, Rex Harrison

Ocena: 7+/10

Filmweb: https://www.filmweb.pl/film/Kleopatra-1963-31280

IMDb: https://www.imdb.com/title/tt0056937/?ref_=nv_sr_srsg_3_tt_7_nm_1_q_cleopatra

Źródła: 

1. https://ciekawostkihistoryczne.pl/2019/08/25/wyuzdana-uwodzicielka-psychopatka-czy-wytwor-wyobrazni-co-tak-naprawde-wiemy-o-zyciu-kleopatry/

2. https://www.tvp.pl/70496487/to-arcydzielo-zmienilo-historie-kina-tak-powstawala-slynna-kleopatra

Haken

Trzy billboardy za Ebbing, Missouri / Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017)

Córka Mildred Hayes została zgwałcona i zamordowana, a lokalna policja od miesięcy zdaje się być bierna i bezradna względem trwającego śledztwa. Brak tropów i oddalająca się perspektywa schwytania mordercy zmuszają Mildred do zamieszczenia kontrowersyjnych billboardów.

Kadr z filmu Trzy billboardy za Ebbing, Missouri (2017)

Różnorodność emocji podczas oglądania obnaża geniusz warsztatu Martina. To, w jaki sposób są tutaj rozpisane postacie zasługuje na gromkie brawa. Odczucia względem bohaterów i bohaterek zmieniają się jak w kalejdoskopie, raz możemy złapać się na tym, że lokalny gliniarz budzi odrazę, aby później zamienić to uczucie na współczucie i zrozumienie. Zawsze cieszy mnie sytuacja, kiedy reżyser znajduje dobro, nawet z pozoru w złych ludziach. Gra aktorska zachwyca swoją wiarygodnością. Ponadto mój ulubieniec z Gry o tron Peter Dinklage załapał się na skromną, ale jakże istotną rolę.

Produkcja Martina niczym magnes nie pozwalała mi na spuszczenie wzroku poza matryce telewizora. Elektryzujący obraz pokazujący życiową niesprawiedliwość, ale i podkreślający istotę solidarności pomiędzy mieszkańcami prowincji pomimo wcześniejszych zgrzytów i powierzchownej szorstkości. Pod wrogim nastawieniem do Mildred i jej konfliktowych treści zapełniających tablice reklamowe kryje się współczucie w stosunku do jej straty i arcytrudnej sytuacji. Nie ma tutaj przypadkowych i nic nie wnoszących postaci, praktycznie każda persona dodaje coś do tej pełnej skrajnych emocji historii. Nawet pomimo tego, że zabrakło mi trochę nakreślenia portretu psychologicznego jednego z nich, to i tak jestem pod wrażeniem pietyzmu z jakim reżyser wraz ze scenarzystą wykreowali bohaterów.

Kadr z filmu Trzy billboardy za Ebbing, Missouri (2017)

Sceny, w których Mildred wchodzi w konfrontacje i odpowiada ciętą ripostą są fenomenalne. Dialogi przemyślane i trafne. Film nie ma dłużyzn, tempo trzyma równe i wielokrotnie zaskakuje formą. Reżyser do tego ciężkiego kalibru dokłada szczyptę humoru, jednak całość wypada bardzo poważnie i pełna jest dramaturgii. Żałuję, że ten tytuł nie ma większego metrażu i po dwóch godzinach musiałem się pożegnać z bohaterami, choć tylko materialnie, ponieważ wewnątrz mnie ten małomiasteczkowy świat urządził się na dłużej. Nie wiem skąd takie uczucie, ale mam opory przed wystawieniem tej produkcji okrągłej dychy. Bezpośrednio po seansie byłem wręcz fanatycznie ustasfakcjonowany, jednak brakuje mi jakiegoś elementu do całkowitego spełnienia. Po przemyśleniach postanowiłem wystawić ocenę 9+. Kino wysokiej jakości obok którego nie sposób przejść obojętnie. 

Plakat filmu Trzy billboardy za Ebbing, Missouri (2017)

Gatunek: Dramat

Produkcja: USA, Wielka Brytania

Reżyseria: Martin McDonagh

Obsada: Frances McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell, Peter Dinklage, John Hawkes, Abbie Cornish

Ocena: 9+/10

Haken