Kinematografia, strona 5

Jak przeżyć w raju: Opowieść rodzinna (2022)

Pora sucha na pustyni Kalahari stawia ogromne wyzwanie przed jej mieszkańcami. Zwierzęta aby przetrwać muszą trzymać się swoich rodzin. 

Kadr z filmu Jak przeżyć w raju: Opowieść rodzinna (2022)

Cechą przewodnią filmów przyrodniczych jest zachwycająca oprawa wizualna. W produkcji Netfliksa również robi ona ogromne wrażenie i pozwala na choć częściową immersję z przedstawionym światem fauny i flory. Film pokazuje piękną i brutalną stronę natury. Prócz bajecznych kadrów możemy całkiem dużo dowiedzieć się o naszych bohaterach. Śledzimy m.in losy samotnej lwicy, która zachodzi w ciązę i jest zmuszona zadbać o bezpieczeństwo swoich lwiątek. Podziwiamy bezgraniczną miłość matki do swoich dzieci, jej rozpoczacz po utracie jednego z nich i niezwykłą determinację przetrwania. Bolesny obraz konsumpcji resztek padliny, wycieńczające wędrówki za wodą i ekscytujące pojedynki z wygłodniałymi samcami. 

Obserwujemy także inne gatunki; takie jak słonie czy likaony. Stado słoni mnie zauroczyło. To nie tylko stado, a najwierniejsza rodzina, trwająca przy sobie i wspierająca siebie nawzajem aż do ostatniego tchnienia. Stado posiada swoją leciwą i niezwykle doświadczoną przewodniczkę, która w porze suchej jest w stanie doprowadzić swoją odwodnioną rodzinę do najbardziej odległego wodopoju. Fascynujące jest również to, że słonie afrykańskie są w stanie usłyszeć burzę z odległości nawet 200 km. A i to, że nasi masywni przyjaciele używają piasku jako naszego odpowiednika filtru przeciwsłoneczego, a błoto służy im do schładzania nagrzanej do granic możliwości skóry. Doczytałem interesującą rzecz, że pomimo ich grubej skóry jest ona niesłychanie unerwiona i tym samym bardzo wrażliwa. Bez problemu są w stanie wyczuć insekta na swoim ciele. 

Kadr z filmu Jak przeżyć w raju: Opowieść rodzinna (2022)

Naprawdę warto sięgnąć po ten dokument i samemu się przekonać jak radzą sobie tamtejsi mieszkańcy. Wszystkie gatunki na pustyni Kalahari tworzą swoisty organizm i radzą sobie ze zmianami pór roku i klimatu. Piękna wizualnie i bogata w treść produkcja. Więcej takich dokumentów poproszę!

Plakat filmu Jak przeżyć w raju: Opowieść rodzinna (2022)

Gatunek: Dokumentalny, Przyrodniczy

Produkcja: Wielka Brytania

Reżyseria: Renée Godfrey

Ocena: 8/10

Haken

Umberto D. (1952)

Emerytowany Umberto Domenico Ferrari wraz ze swoim ukochanym psem każdego dnia muszą mierzyć się z szarą rzeczywistością.

Kadr z filmu Umberto D. (1952)

Jeden z ostatnich filmów będący przedstawicielem neorealizmu włoskiego. Lata 50 w Rzymie XX wieku bynajmniej nie są łaskawe dla emerytów, którzy strajkując o podwyżkę są rozganiani niczym bydło przez miejscową władzę. W podobnej sytuacji znajduje się nasz protagonista i jego najlepszy przyjaciel pies Flika. Coraz to wyższy czynsz pokoju, grożenie eksmisją, brak pieniędzy na wyżywienie czworonoga i samego siebie. Umberto ma również przyjaciółkę, służącą Marię pracującą dla pani domu, u której mają nieszczęście mieszkać. 

To obraz przesiąknięty smutkiem i cierpieniem. Trudno jest patrzeć na ciężkie losy Umberta, jego pupila Flika i służącej Marii. Umbert sprzedaje własne ubrania, zegarek, cokolwiek tylko posiada, aby tylko mieć ciepły, choć wyjątkowo nieprzyjemny kąt. Właścicielka pokojów zapraszając coraz to nowych gości, popijąc drogie alkohole i napawając się sztuką z uśmiechem na ustach podwyższa czynsz nie zważając na trudną sytuację naszego bohatera. Finalnie dochodzi do tego, że Umberto decyduje się prosić przechodniów o jałmużnę, ale nie jest w stanie przemóc wstydu i prosi swojego psa o trzymanie kapelusza samemu chowając się za filarem. Bardzo przybijająca scena. Zresztą jak każda inna, bo cały film jest nimi upstrzony. Służąca również jest postacią tragiczną, która zachodząc w ciążę ma świadomość, że pani wręczy jej wilczy bilet.

Kadr filmu Umberto D. (1952)

To bardzo przykre, że emeryci przedstawieni w tej fantastycznej produkcji byli kompletnie zbyteczni dla reszty społeczeństwa. Wielkie zwycięstwo kapitalizmu kosztem niedołężnych. Umberto D. ogląda się jednym tchem, nie ma tutaj miejsce na przestoje i monotonię. Cierpienie bohaterów i pycha burżuazji nie pozostawiają widza bez uczuć ani przez moment. To obraz wykonany z dużą wrażliwością i wkradający się w pamięć na długi czas. Paczka chusteczek może okazać się niezbędna podczas seansu, a widzowie wrażliwi na los zwierząt będą dodatkowo poruszeni dziełem Vittorio De Sica. W mojej opinii Umberto D. jest filmem który ociera się o arcydzieło i warto pamiętać, że jest pesymistyczny od otwierającej sceny aż po napisy końcowe, a zatem warto wybrać odpowiedni moment. Ta produkcją to piękne i zarazem bolesne doświadczenie.

Jeszcze tylko wyjaśnię pokrótce termin "neorealizm włoski". Był to nurt we Włoszech który isniał w latach 1943-1952 i sprzeciwiał się faszyzmowi. Miał za zadanie ukazywać historie przeciętnych ludzi, którzy musieli się mierzyć z trudną, powojenną rzeczywistością.

Plakat z filmu Umberto D. (1952)

Gatunek: Dramat obyczajowy

Produkcja: Włochy

Reżyseria: Vittorio De Sica

Obsada: Carlo Battisti, Maria-Pia Casillio, Lina Gennari

Ocena: 9+/10

Haken

Leo (2023)

Leo (Adam Sandler), 74-letnia jaszczurka wraz ze swoim żółwim kompanem (Bill Burr) żyją od zawsze w jednej z klas w szkole podstawowej. W pewnym momencie Leo dowiaduje się, że został mu tylko rok życia i marzy o tym, aby zaznać wolności. Jego księżycowe marzenia szybko spotykają się jednak z porażką, ale Leo odnajduje sens życia w uczniach mających przed sobą ostatni rok szkolny, kiedy to istotą przypadku wyjawia swoją skrzętnie skrywaną tajemnicę, że potrafi mówić.

Kadr z filmu Leo (2023)

Każdy nastolatek w klasie mierzy się ze swoimi problemami i trudnościami, których w żaden sposób nie potrafią rozwiązać i uczynić swojego życia piękniejszym. Na ratunek przychodzi Leo, który swoją mądrością życiową popartą ogromnym doświadczeniem zaczyna wspierać swoich nowych przyjaciół, pokazując im przy tym, że wszystko można naprawić i poprawić. 

Piękna animacja, frapująca fabuła, trochę zabawnych gagów trafiających zarówno do dzieci jak i dorosłych. W filmie znajdziemy całą paletę niezwykle wartościowych lekcji. Zaobserwujemy tutaj cały przekrój osobowości, od zakochanej w sobie dziewczyny mającą siebie za królową szkoły, przez cichą i zamkniętą, aż po szkolnego łobuziaka, który finalnie okazuje się człowiekiem delikatnym niczym mimoza. 

Bajka niesie ze sobą duży ładunek emocjonalny. W wielu momentach można się wzruszyć, ale dla rozładowania potoku łez nie brakuje również sekwencji komediowych. Dynamiczne tempo sprawia, że z dużym prawdopodobieństwem dzieci będą się świetnie bawić i film okaże się rozrywką na najwyższym poziomie.

Kadr z filmu Leo (2023)

Ja się zachwycam. Może bajka ma pewne mankamenty, jak np. sceny muzyczne zdające się za bardzo odbiegać od linii fabularnej, ale jestem gotów darować animacji Netfliksa wszystko, ponieważ jest ona naprawdę udana. Swoją drogą strona wizualna do złudzenia przypomina mi świat Simsów, co absolutnie nie ujmuje tej produkcji, ale wspominam o tym jako o ciekawostce.

Wyczuwalna sensualnie warstwa edukacyjna to największa zaleta Leo, która powinna być gwarantem do puszczania tej bajki w szkołach podstawowych i średnich, choć studentom również rekomenduję ten seans. Świetna pozycja do obejrzenia całą rodzina. Poucza, bawi i wzrusza. Osobiście jest to dla mnie bajka roku zaraz obok Nimony, która również swoim przekazem cennych wartości stawia poprzeczkę bardzo wysoko. Jeżeli bajka sprawia, że wylewam z siebie kilka łez, pozwala się uśmiechnąć i przy tym prezentuje to, jak należy postępować, aby świat był bardziej wolny o cierpień, to jest bajką bardzo udaną. Tutaj mam cały pakiet, więc ocena może być tylko jedna.

Cieszy mnie fakt, że film jest mocno reklamowany, co z pewnością przełoży się na jego oglądalność. A - i warto napomknąć, że polski dubbing wypada naprawdę znakomicie.

Plakat filmu Leo (2023)

Gatunek: Familijny, animacja, komedia

Produkcja: USA, Australia

Obsada: Adam Sandler, Bill Burr, Cecily Strong, Jason Alexander 

Reżyseria: Robert Marianetti, Robert Smigel

Ocena: 10/10

Haken

Konferencja / Konferensen (2023)

Spotkanie integracyjne pracowników administracji publicznej przebiega w burzliwej atmosferze. Narastający konflikt pomiędzy bohaterami sprzyja tajemniczej postaci, która zaczyna mordować uczestników spotkania.

Kadr z filmu Konferecja (2023)

Konferencja to szwedzki slasher, który jest utrzymany w humorystyczno-krwawej konwencji. Eklund w swoim dziele przedstawia w sposób humorystyczny środowisko korporacji i zręcznie urozmaica to widowiskowym gore nie szczędząc przy tym kolejnych hektolitrów posoki. 

Dużym atrybutem Konferencji jest kreatywny montaż, dzięki któremu film ogląda się jednym tchem, a sekwencje kolejnych mordów cieszą swoją dynamiką i tym samym klarownością tego, co się dzieje na ekranie. Uważam, że to duża sztuka, stworzyć obraz pełen werwy i zachować przy tym spójność pozwalającą na jasny odczyt przedstawionych wydarzeń. Często w tak nacechowanych produkcjach widoczny jest chaos, a tutaj go nie uświadczyłem. 

Kadr filmu Konferencja (2023)

W tym miejscu chciałbym pochwalić ścieżkę dźwiękową, która jeszcze bardziej podkręca tempo filmu i skutecznie uruchamia niepokój. Zwróciłem również uwagę na ogromną, nietypową dla slasherów ilość dialogów. Jest ich tutaj naprawdę dużo i, myślę, że warto dać im przestrzeń, nie zlewając ich na ostatni plan. 

Jak dużo dialogów, to i dużo postaci. I tak też jest, nasz morderca nie próżnuje i trup ściele się gęsto. Mamy tutaj cały przekrój osobowości, który tak że dodaje tej pozycji uroku. 

Cieszy też to, że poznajemy motyw rzezi zafundowanej przez nieznajomego, a przynajmniej początkowo, bo z czasem poznajemy tożsamość mordercy. Dość wyraźnie mamy tutaj nakreślony wątek korupcji i związany z tym brak skrupułów. Właściwie jest to tłem całej opowieści i odpowiedzią na zaistniałą sytuację.

Znajdziemy tutaj bohaterów których trudno nie polubić, jak i tych, którzy najczęściej napawają odrazą. W każdym razie jest komu kibicować w tej nierównej walce. 

Reasumując przekaz filmu wydaje się być oczywisty, a brzmi on następująco: na pohybel kapitalizmowi!

Jeżeli ktoś ceni sobie slashery z dużą dawką gore i juchy, a poza tym mające w sobie przesłanie i nieco większe tło fabularne, to powinienem być bardzo usatysfakcjonowany. W moim odczuciu jest to pretendent do slashera roku. Ciężko będzie go przebić. 

Plakat filmu Konferencja (2023)

Gatunek: Horror, Slasher

Produkcja: Szwecja 

Reżyseria: Patrik Eklund

Obsada: Katia Winter, Adam Lundgren, Eva Melander, Bahar Pars, Maria Sid

Ocena: 7/10

Haken

Dzieci nocy / Les Lèvres rouges (1971)

Świeże małżeństwo wyrusza w podróż poślubną. W pewnym momencie z powodu kolizji na torach są zmuszeni do opuszczenia pociągu i przenocowania w lokalnym, pięknym hotelu położonym w nadmorskiej miejscowości. Z początku towarzyszy im wyłącznie konsjerż, jednak później do gości hotelowych dołączają tajemnicza Hrabina Elżiebieta Batory i jej sekretarka. Hrabina i jej wyjątkowość udzielają się nie tylko nowożeńcom, ale i wszystkim wokół.

Kadr z filmu Dzieci nocy (1971)

Elementem, który wyłania się na pierwszy plan jest atmosfera. Klimat, który jest niezwykle gęsty, owiany aurą tajemniczości, mroku i niepokoju. Kreacja Hrabiny fenomenalna, ale równie bardzo podobała mi się postać lokaja. Film już od pierwszej sekwencji budzi niepokój i zapowiada podróż przez całą gamę tych mniejszych i większych lęków. 

Szczególną uwagę przyciąga gigantycznych rozmiarów rezydencja, która epatuje przepychem i ogromnymi pomieszczeniami. Duże pomieszczenia zdają się tworzyć swoistą przestrzeń dla unoszących się w powietrzu uczuć niepokoju, strachu i konsternacji. Właściwie mam taką myśl, że najlepiej by było, gdyby Dzieci nocy skoncentrowały się wyłącznie na rezydencji i jej bliskich okolicach. 

Scena, w której Hrabina wraz z owładniętym przez nią Stefanem opisują z najdrobniejszymi szczegółami poczynania Krwawej Elżbiety Batory, postaci, która żywiła się krwią młodych dziewic, w celu utrzymania wiecznej młodości, jest dla mnie fantastyczna i w pełni pozwala poznać oraz poczuć charakter tego filmu. Coś genialnego.

Kadr z filmu Dzieci nocy (1971)

Znajdziemy tutaj również trochę erotyki z urodziwymi kobietami. I co warto zaznaczyć - erotyki dobrze wyważonej i zachowanej w dobrym smaku. Właściwie napięcie erotyczne wydaje się towarzyszyć naszym bohaterom i bohaterkom przez cały film. Wszystko to udziela się również widzowi, ale z odpowiednio zachowanymi proporcjami. 

Pozwoliłem sobie zajrzeć w dłuższą opinię jednego z moich filmowych przyjaciół i również nie jest dla mnie zrozumiały sens jednego z wątków. A mianowicie chodzi o wątek matki głównego bohatera. Ciężko jest mi odczytać zamysł twórcy, ale może ktoś inny będzie mieć na niego pomysł. Jest on obecny już od pierwszych sekund, ale później znika i pozostawia widza z niczym.

To naprawdę wyborne, poetyckie kino, choć jestem świadom, że może nie trafić do sporej części widowni. 

Plakat z filmu Dzieci nocy (1971)

Produkcja: Belgia, RFN, Francja, USA, Kanada

Gatunek: Horror

Reżyseria: Harry Kumel

Obsada: Andrea Rau, John Karien, Danielle Ouimet, Delphine Seyrig

Ocena: 7+/10

Haken