Kinematografia, strona 21

Palacz zwłok (1968)

Dzieło Juraj Herza przeszyte jest frenetyzmem. Niepokój, groza i szaleństwo są obecne z widzem przez cały seans. Trudne kino. Kino rozprawiające o śmierci. Hipnotyzujący obraz Herza pozwala widzowi przeniknąć do przedstawionego przez niego świata. Film genialny, film bezdusznie wypierający przyjemne uczucia. Muzyka klasyczna dodatkowo potęguje doznania. Kreacja stworzona przez Rudolfa Hrušínský nokautuje. Mam wrażenie, że Rudolf tym występem osiągnął doskonałość w swoim fachu. Coś niesamowitego. Warto podejść do tego filmu mając przyjemny nastrój; przykry może spowodować, że podczas podróży z tą sztuką sami zapragniemy rychłej śmierci. 

Plakat z filmu Palacz zwłok (1968)

Gatunek: dramat, horror, psychologiczny

Produkcja: Czechosłowacja

W filmie występują: przemoc i ustawiczny wątek śmierci

Ocena: 9/10

Haken

Bękarty wojny (2009)

Nigdy nie byłem miłośnikiem kina spod ręki Tarantino. I nadal nim nie jestem. Christoph Waltz w roli pułkownika zagrał bezbłędnie. Każda scena z jego udziałem to majstersztyk.

Film opowiada o alternatywnym zakończeniu II wojny światowej. Odbiór muzyki w tym filmie był niestabilny. Pierwsze brzmienia pozwalały mi się bardziej angażować w historię, a kolejne frustrowały do tego stopnia, że miałem ochotę przewinąć te fragmenty. Niektóre ze scen wzmagały apetetyt na dalszy rozwój wydarzeń, a nawet wbijały w fotel, ale całość traktuję jako nużącą opowieść o niczym szczególnym. Fantazja Tarantino godna podziwu, ale ten świat wyobrażeń mnie nie pociąga.

Gatunek: wojenny

Produkcja: USA, Niemcy

W filmie występują: przemoc i wulgaryzmy

Film odpowiedni dla widzów od 18 roku życia.

Ocena: 5/10

Haken

Resident Evil (2002)

Świetny początek serii opowiadającej o ludzkiej głupocie i walce z jej skutkami.

Muzyka rewelacja, główna bohaterka (Milla Jovovich) urocza i sympatyczna. Fajne jest też to, że reżyser nie garnie się do pierwszego starcia z zombiakami i stopniowo buduje napięcie, które zresztą i później jest obecne. Przemienione psy mi się najbardziej podobały z armii żywych umarłych. Jest akcja i przygoda, przygoda, w której chce się trwać. Zakończenie zachęca do kontynuacji. Dostałem właściwie wszystko to, co otrzymać chciałem. Dialogi może nie powalają, ale nie ujmuje to zbytnio tej produkcji.

Zżyłem się z tą historią. Oby tak dalej.

Plakat z filmu Resident Evil (2002)

Gatunek: horror, akcja, science fiction, przygodowy

Produkcja: Niemcy, Francja, Wielka Brytania

W filmie występują: przemoc i wulgaryzmy

Film odpowiedni dla widzów od 16 roku życia.

Ocena: 8/10

Haken

Wieloryb / The Whale (2022)

Obraz w formacie 4:3, klaustrofobiczny, przytłaczający klimat. Darren Aronofsky nie spuszcza z tonu i odważnie kroczy wyściełanym emocjami torem. Charlie (Brendan Fraser) pracuje jako nauczyciel angielskiego w formie zdalnej i zmaga się z otyłością. Otyłością olbrzymią, która sprawia, że nie jest w stanie wyjść poza ściany swojego domostwa.

Kreacja Frasera fenomenalna, ale nie pozwoliłem sobie na zawężenie horyzontu i dostrzegłem również świetną grę aktorską u pozostałych. Niemal każdy pokazał kunszt i profesjonalizm; jedynie występ Simpkinsa w roli kaznodziei zdawał się odstawać od reszty.

Film opowiada o miłości i stracie. Opowiada także o traumie, nieradzeniu sobie z naszpikowaną przykrymi wydarzeniami przeszłością. Aronofsky mówi również o deficycie w obszarze komunikacji między ludźmi. Pokazuje ostatnie stadium narastającego smutku, rozpaczy, gniewu i topniejącej nadziei. O konsekwencjach podejmowanych przed wieloma laty decyzji.

Charlie przeprasza wielokrotnie. Osoby uzależnione często dochodzą do takiego pułapu, kiedy to przepraszają za wszystko. Nawet za to, że żyją.

Protagonista przeszyty jest wstydem. Wstydzi się pokazać swoim studentom, dlatego też nie korzysta z kamerki. Wstydzi się odebrać zamawiane przez siebie fastfoody, dlatego zostawia pieniądze w skrzynce na listy i prosi o pozostawienie zamówienia na ławce przed drzwiami. Pielęgniarka namawia Charliego z uwagi na jego pogarszający się stan zdrowia do wezwania pogotowia, jednak Charlie jest w opozycji i kategorycznie odmawia hospitalizacji. Powodem mają być finanse, jednak ja i w tej przestrzeni dostrzegam balustradę wstydu.

Główny bohater w każdym poczynaniu człowieka dostrzega dobro. Nawet w wydawać by się mogło jasno nakreślonych niemoralnych czynach Charlie widzi coś dobrego. Czy Charlie oszukuje samego siebie?

Filmowiec obnaża przed nami mechanizm nałogowego regulowania uczuć. Tutaj remedium na emocje stanowią niebotyczne ilości jedzenia. Emocje towarzyszące podczas seansu nie należą do tych z grupy łatwych i przyjemnych. Obsesja gry na emocjach nadal obecna w produkcjach Darrena. Piękna i zarazem okrutna gra na uczuciach.

Smutne, wielkie kino, o smutnym, wielkim człowieku. O człowieku będącym więźniem własnego ciała, o człowieku odizolowanym od zewnętrznego świata. Dramatyczna sztuka przyprawiająca o łzy i dreszcze. Odpuszczam grzechy i pozwalam zatonąć w głębinach oceanu mankamentom Wieloryba. Tematyka tak ważna, że winna jest trafić do jak największej liczby osób. 

Plakat z filmu Wieloryb (2022)

Gatunek: dramat

Produkcja: USA

Film odpowiedni dla osób od 13 roku życia.

Ocena: 10/10

Haken

Oskarżony (2021)

22-letni Alexandre Farel (Ben Attal) zostaje oskarżony o gwałt przez córkę partnera jego mamy, zagorzałej aktywistki na rzecz pomocy pokrzywdzonym kobietom.

Weryfikacja przekonań, zręczne balansowanie po obu stronach, nastręczające się pytania...

Wielkie kino w swoim trendzie. Zderzenie dwóch skrajnie różnych światów. Alexandre jest studiującym na prestiżowej uczelni intelektualistą z wyższych sfer, mającym bardzo swobodne podejście do seksu. Mila z kolei (Suzanne Jouannet) dorasta u boku swojej matki, ortodoksyjnej żydówki, która uważa cnotę za świętość i reaguje dezaprobatą na wszelkie odchyły od jej światopoglądu. Takie podejście matki sprawia, że Mila jest uciskana przez wstyd i poczucie winy.

W filmie Yvan Attala pojawiają się wzmianki o ruchu #metoo. Ów fragmenty traktują o tym, jak bardzo potrzebna była ta inicjatywa, ale i jakie zagrożenia ze sobą niesie. Zagrożenia w postaci nadużyć i bezpodstawnych oskarżeń.

Reżyser uczciwie podchodzi do sprawy i zostawia widza z własnymi osądami. Oskarżony i oskarżycielka są ofiarami. Ofiarami niewłaściwego wychowania. Filmowiec Yvan nie odpowiada jednoznacznie na pytanie w kontekście gwałtu. Punkt widzenia zależny jest od punktu siedzenia. Dwie strony inaczej widzą zaistniałą sytuację. Alexandre faktycznie mógł uznać, że brak słowa nie oznacza zgodę, a Mila rzeczywiście mogła czuć się ofiarą nadużycia.

Może Mila zrobiła coś wbrew sobie i tym samym przeciwko matce zaślepionej reiligijnymi doktrynami?

W każdym wypadku obie strony mijają się z prawdą w niektórych obszarach. Nikt nie jest kryształowy. Wszyscy są oskarżeni i winni. To boli.

Sztuka Attala opowiada również o ułomności naszych czasów. Ferowanie wyroków przez różnej maści media, publiczne lincze bez żadnych konsekwencji. Oburzające, ale jakże prawdziwe. 

Film także o tym, że edukacja seksualna jest nieopisanie istotna.

Rola matki chłopaka (Charlotte Gainsbourg) genialna. Przyznam się, że m.in dla tej aktorki zdecydowałem się na prześwietlenie tego dzieła. Występ ojca dziewczyny (Mathieu Kassovitz) także świetny. Na szczególną uwagę zasługują mowy końcowe - to właśnie dzięki nim możemy poznać esencję podejmowanego problemu.

Rewelacyjny obraz. Obraz różnych perspektyw, odrzucający schemat, że to jest czarne, a to białe. Materiał do dyskusji; i to szerokiej. No kurde, kawał mocnego, skłaniającego do wielu refleksji kina. Jedna nominacja i brak nagród to potwarz.

Plakat z filmu Oskarżony (2021)

Gatunek: dramat, dramat sądowy

Produkcja: Francja

W filmie występują: wulgaryzmy, przemoc seksualna (brak scen ukazujących przemoc seksualną, jedynie wątek przemocy o takim charakterze przewija się przez większość filmu)

Ocena: 9/10

Film odpowiedni dla widzów od 16 roku życia.

Haken