Kleopatra (1963), Haken w świecie kina, sportu, literatury i przyrody

Kleopatra / Cleopatra (1963)

Władczyni Egiptu, Kleopatra, postanawia poślubić Juliusza Cezara i tym samym umocnić swoją pozycję.

Kadr z filmu Kleopatra (1963)

Ostatnia królowa w historii hellenistycznego Egiptu robi co w jej mocy, aby zdobyć wśród Rzymian sojuszników. Kleopatra ma duży metraż, ale nawet przy ponad czterogodzinnej projekcji trudno zobrazować wszystkie istotne wydarzenia z tego okresu życia Kleopatry i najbliższych jej osób. Film robi ogromne wrażenie swoim rozmachem i przepychem. Swego czasu była to najdroższa produkcja w świecie kina - co więcej - po dziś dzień pozostaje jednym z najbardziej kosztownych filmów. W latach 60 Kleopatra opiewała na sumę 44 mln USD, co daje nam przełożenie na dzisiejsze 325 mln USD. Wyobraziłem sobie gremialne kolejki po bilety i to, jak olbrzymim widowiskiem musiała być ta sztuka filmowa w pierwszej połowie lat 60 ubiegłego wieku. Scenografia i kostiumy tworzą monumentalne dzieło pełne krzykliwych szat, pompatyczności i dystynkcji. Gra aktorska również zachwyca, jednak myślę, że sama scenografia z pięknymi szatami na czele mogłyby w pełni wystarczyć do podbicia serc milionów widzów na całym świecie.

Najbardziej podobała mi się scena w której Kleopatra debiutuje na rzymskiej ziemi. Można sobie wyobrazić, jakie wrażenie na publiczności musiała wywrzeć sześć dekad temu. Technicznie film stoi na bardzo wysokim poziomie, pod względem scenariusza sprawia wrażenie poprawnego, jednak rozwleczony wątek miłosny Antoniusza i Kleopatry potrafił mnie męczyć i nudzić. Szanuję, że ich uczucie było inspiracją dla wielu artystów, ale w tej odsłonie Kleopatry nie czułem narastającej chemii między nimi, a zarówno Taylor jak i Burton obdarzyli siebie wzajemnym uczuciem również w prywatnym życiu, co wydawać by się mogło powinno zaowocować jednym z najbardziej wyrazistych i gorących romansów w historii kinematografii. Być może poza planem filmowym ich miłość była pełnokrwista, ale w Kleopatrze wypada skąpo i aż nazbyt pretensjonalnie. Biorę pod uwagę, że mogłem zatracić poczucie epoki w trakcie seansu i stąd takie wrażenie.

Kadr z filmu Kleopatra (1963)

Czytając o ostatniej królowej starożytnego Egiptu możemy poznać ją jako osobę bez skrupułów. Niektórzy historycy i pasjonaci starożytnego Egiptu przekazują informacje, że czynnikami motywacyjnymi do jej działań były wyłącznie władza, wpływy i kapitał, a małżeństwa miały charakter bezwzględnie polityny. Możemy też wyczytać, że królowa nie miała oporów przed uśmierceniem niewygodnych członków swojej rodziny, a zaszczyt testowania trucizn przypadał jej sługom i służkom.

Te wszystkie wiadomości nijak się mają do postaci, którą przyszło mi tutaj poznać. W moich oczach Kleopatra objawia mi się jako władczyni dobra i sprawiedliwa, traktująca władzę i pozostałe doczesne przyjemności czy przywileje jako dodatki. Film ma wiele sekwencji, w których możemy zaobserwować u Kleopatry silny niepokój i strach o swoich mężów, doradców i najbliższych przyjaciół. Tak nie wygląda osoba przepełniona nikczemnością.