Kinematografia, strona 3

Obiecująca. Młoda. Kobieta. / Promising Young Woman (2020)

Cassandra przed laty była wzorową studentką medycyny i najlepszą przyjaciółką równie zdolnej Vicky. Podczas jednej z imprez Vicky padła ofiarą gwałtu, który przez całe środowisko został uznany za coś zabawnego i niewinnego. Sprawcy całego zajścia nie ponieśli żadnej odpowiedzialności, a ofiara wycofała się z życia społecznego i porzuciła studia. Cassie również odeszła ze stiudiów i zrezygnowała z kariery zawodowej chcąc być wsparciem dla swojej przyjaciółki. Niedługo później do głównej bohaterki dociera informacja o jej tragicznej śmierci. Po nagłej śmierci Vicky, Cassie postanawia wypowiedzieć wojnę patriarchalnemu społeczeństwu.

Kadr z filmu Obiecująca. Młoda. Kobieta. (2020)

Nasza protagonistka spędza weekendy w lokalnym klubie, gdzie z pełnym wyczuciem i profesjonalizmem wciela się w rolę upitej i atrakcyjnej kobiety. W otwierającej scenie widzimy trzech mężczyzn, wśród których jest młody, przystojny i powszechnie szanowany biznesmen. Pod płaszczykiem sympatycznego i empatycznego gościa, podchodzi do pijanej dziewczyny i proponuje jej podwózkę do domu. Już w taksówce prosi kierowcę o zmianę kursu na jego adres. Cassie słania się na nogach, a nienagannie ubrany młody mężczyzna przygotowuje kolejne drinki. Lejąc odpowiednio dużo nowo poznanej koleżance. Stężenie alkoholu pozornie jest na tyle duże, że gospodarz postanawia zaprowadzić kobietę do łóżka. Mężczyzna pomimo wyraźnych sprzeciwów bohaterki przekracza kolejne granice. Cassie, jak na orędowniczkę kobiet przystało, przerywa grę aktorską i z sardonicznym uśmiechem pyta swojego oprawcę "A co, ty tam, kolego, wyprawiasz?".

Kadr z filmu Obiecująca. Młoda. Kobieta. (2020)

Postacie bywają karykaturalne, a sytuacje przerysowane, ale taka forma pozwala na powiew świeżości w podgatunku "rape & revenge" i obrazuje kino zemsty w zupełnie innym wymiarze. Jest pstrokato, krzykliwie i chwilami groteskowo. Reżyserka E. Fennell trafia celnie w moje serce kinomana. Obiecująca. Młoda. Kobieta. to poniekąd apel do rodziców dorastających chłopców, aby z rozwagą i powagą podeszli do wychowania w obszarze wolności seksualnej drugiego człowieka i nauczyli ich właściwej percpercji rzeczywistości, umiejętności postawienia się na miejscu drugiej osoby. Twórczyni mówi nam też o tym, że obranie zemsty jako fundamentalnej istoty życia często prowadzi do całkowitej degradacji na pozostałych płaszczyznach egzystencji.

Swoją drogą - o zemście - jako jedynej motywacji, w ciekawy sposób opowiada Krwawa pani śniegu z 1973 roku. O frustacji i rozpaczy, że poświęciło się na to całe swoje życie, a dokonanie zemsty nie przynosi oczekiwanych rezultatów, takich jak poczucie ulgi i satysfakcji. 

Kadr z filmu Obiecująca. Młoda. Kobieta (2020)

Pomimo tego, że trudno przełożyć ten mocarnie kreatywny scenariusz łączący w sobie różne gatunki na rzeczywistość, to produkcja dostarczyła mi dużo rozrywki. Akcja gna do przodu i potrafi zaskoczyć twistem. Trochę się osłuchałem w kontekście niespodziewanego i zaskakującego zakończenia, ale osobiście uważam te opinie za przejaskrawione. Zdecydowanie bardziej zaskakuje relacja z pediatrą i jedna z końcowych scen na wieczorze kawalerskim.

Fennell debiutuje hucznie i z ostrym przytykiem w kierunku mężczyzn - choć - gdyby nie fantastyczna Mulligan w roli głównej, to film mógłby przejść bez większego echa niezależnie od pozostałych zalet, jakimi niewątpliwie są: muzyka, scenariusz i strona wizualna. I rewelacyjne sekwencje w których Mulligan w stroju seksownej pielęgniarki walczy o sprawiedliwość dla Vicky. Mamy tutaj też trochę przestrzeni na wyobraźnie, bo koniec końców nie widzimy w jaki sposób kończy się swatka w pierwszym akcie. Jak myślicie, co tam się mogło wydarzyć?

Mocne kino kobiece w nieco lukrowej oprawie. Zabrakło mi trochę tego, że nie do końca mogłem poczuć ciężar jaki niesie ze sobą ta historia. Jednak odejście od założonej formy z pewnością nie pozwoliłoby wybić się poza szablon i Obiecująca. Młoda. Kobieta. powędrowałaby znanymi tropami trafiając do szufladki pt. widziałem to już ze sto razy. 

Plakat filmu Obiecująca. Młoda. Kobieta. (2020)

Gatunek: Dramat, Thriller, Czarna komedia

Produkcja: Wielka Brytania, USA

Reżyseria: Emerald Fennell

Obsada: Carey Mulligan, Bo Burnham, Laverne Cox

Ocena: 8/10

Filmweb: https://www.filmweb.pl/film/Obiecuj%C4%85ca.+M%C5%82oda.+Kobieta.-2020-835486

IMDb: https://www.imdb.com/title/tt9620292/?ref_=nv_sr_srsg_0_tt_4_nm_0_q_obiecuj%25C4%2585ca

Haken

Kleopatra / Cleopatra (1963)

Władczyni Egiptu, Kleopatra, postanawia poślubić Juliusza Cezara i tym samym umocnić swoją pozycję.

Kadr z filmu Kleopatra (1963)

Ostatnia królowa w historii hellenistycznego Egiptu robi co w jej mocy, aby zdobyć wśród Rzymian sojuszników. Kleopatra ma duży metraż, ale nawet przy ponad czterogodzinnej projekcji trudno zobrazować wszystkie istotne wydarzenia z tego okresu życia Kleopatry i najbliższych jej osób. Film robi ogromne wrażenie swoim rozmachem i przepychem. Swego czasu była to najdroższa produkcja w świecie kina - co więcej - po dziś dzień pozostaje jednym z najbardziej kosztownych filmów. W latach 60 Kleopatra opiewała na sumę 44 mln USD, co daje nam przełożenie na dzisiejsze 325 mln USD. Wyobraziłem sobie gremialne kolejki po bilety i to, jak olbrzymim widowiskiem musiała być ta sztuka filmowa w pierwszej połowie lat 60 ubiegłego wieku. Scenografia i kostiumy tworzą monumentalne dzieło pełne krzykliwych szat, pompatyczności i dystynkcji. Gra aktorska również zachwyca, jednak myślę, że sama scenografia z pięknymi szatami na czele mogłyby w pełni wystarczyć do podbicia serc milionów widzów na całym świecie.

Najbardziej podobała mi się scena w której Kleopatra debiutuje na rzymskiej ziemi. Można sobie wyobrazić, jakie wrażenie na publiczności musiała wywrzeć sześć dekad temu. Technicznie film stoi na bardzo wysokim poziomie, pod względem scenariusza sprawia wrażenie poprawnego, jednak rozwleczony wątek miłosny Antoniusza i Kleopatry potrafił mnie męczyć i nudzić. Szanuję, że ich uczucie było inspiracją dla wielu artystów, ale w tej odsłonie Kleopatry nie czułem narastającej chemii między nimi, a zarówno Taylor jak i Burton obdarzyli siebie wzajemnym uczuciem również w prywatnym życiu, co wydawać by się mogło powinno zaowocować jednym z najbardziej wyrazistych i gorących romansów w historii kinematografii. Być może poza planem filmowym ich miłość była pełnokrwista, ale w Kleopatrze wypada skąpo i aż nazbyt pretensjonalnie. Biorę pod uwagę, że mogłem zatracić poczucie epoki w trakcie seansu i stąd takie wrażenie.

Kadr z filmu Kleopatra (1963)

Czytając o ostatniej królowej starożytnego Egiptu możemy poznać ją jako osobę bez skrupułów. Niektórzy historycy i pasjonaci starożytnego Egiptu przekazują informacje, że czynnikami motywacyjnymi do jej działań były wyłącznie władza, wpływy i kapitał, a małżeństwa miały charakter bezwzględnie polityny. Możemy też wyczytać, że królowa nie miała oporów przed uśmierceniem niewygodnych członków swojej rodziny, a zaszczyt testowania trucizn przypadał jej sługom i służkom.

Te wszystkie wiadomości nijak się mają do postaci, którą przyszło mi tutaj poznać. W moich oczach Kleopatra objawia mi się jako władczyni dobra i sprawiedliwa, traktująca władzę i pozostałe doczesne przyjemności czy przywileje jako dodatki. Film ma wiele sekwencji, w których możemy zaobserwować u Kleopatry silny niepokój i strach o swoich mężów, doradców i najbliższych przyjaciół. Tak nie wygląda osoba przepełniona nikczemnością.

Plakat filmu Kleopatra (1963)

Gatunek: Dramat historyczny, Biografia

Produkcja: USA, Szwajcaria, Wielka Brytania

Reżyseria: Joseph L. Mankiewicz

Obsada: Elizabeth Taylor, Richard Burton, Rex Harrison

Ocena: 7+/10

Filmweb: https://www.filmweb.pl/film/Kleopatra-1963-31280

IMDb: https://www.imdb.com/title/tt0056937/?ref_=nv_sr_srsg_3_tt_7_nm_1_q_cleopatra

Źródła: 

1. https://ciekawostkihistoryczne.pl/2019/08/25/wyuzdana-uwodzicielka-psychopatka-czy-wytwor-wyobrazni-co-tak-naprawde-wiemy-o-zyciu-kleopatry/

2. https://www.tvp.pl/70496487/to-arcydzielo-zmienilo-historie-kina-tak-powstawala-slynna-kleopatra

Haken

Trzy billboardy za Ebbing, Missouri / Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017)

Córka Mildred Hayes została zgwałcona i zamordowana, a lokalna policja od miesięcy zdaje się być bierna i bezradna względem trwającego śledztwa. Brak tropów i oddalająca się perspektywa schwytania mordercy zmuszają Mildred do zamieszczenia kontrowersyjnych billboardów.

Kadr z filmu Trzy billboardy za Ebbing, Missouri (2017)

Różnorodność emocji podczas oglądania obnaża geniusz warsztatu Martina. To, w jaki sposób są tutaj rozpisane postacie zasługuje na gromkie brawa. Odczucia względem bohaterów i bohaterek zmieniają się jak w kalejdoskopie, raz możemy złapać się na tym, że lokalny gliniarz budzi odrazę, aby później zamienić to uczucie na współczucie i zrozumienie. Zawsze cieszy mnie sytuacja, kiedy reżyser znajduje dobro, nawet z pozoru w złych ludziach. Gra aktorska zachwyca swoją wiarygodnością. Ponadto mój ulubieniec z Gry o tron Peter Dinklage załapał się na skromną, ale jakże istotną rolę.

Produkcja Martina niczym magnes nie pozwalała mi na spuszczenie wzroku poza matryce telewizora. Elektryzujący obraz pokazujący życiową niesprawiedliwość, ale i podkreślający istotę solidarności pomiędzy mieszkańcami prowincji pomimo wcześniejszych zgrzytów i powierzchownej szorstkości. Pod wrogim nastawieniem do Mildred i jej konfliktowych treści zapełniających tablice reklamowe kryje się współczucie w stosunku do jej straty i arcytrudnej sytuacji. Nie ma tutaj przypadkowych i nic nie wnoszących postaci, praktycznie każda persona dodaje coś do tej pełnej skrajnych emocji historii. Nawet pomimo tego, że zabrakło mi trochę nakreślenia portretu psychologicznego jednego z nich, to i tak jestem pod wrażeniem pietyzmu z jakim reżyser wraz ze scenarzystą wykreowali bohaterów.

Kadr z filmu Trzy billboardy za Ebbing, Missouri (2017)

Sceny, w których Mildred wchodzi w konfrontacje i odpowiada ciętą ripostą są fenomenalne. Dialogi przemyślane i trafne. Film nie ma dłużyzn, tempo trzyma równe i wielokrotnie zaskakuje formą. Reżyser do tego ciężkiego kalibru dokłada szczyptę humoru, jednak całość wypada bardzo poważnie i pełna jest dramaturgii. Żałuję, że ten tytuł nie ma większego metrażu i po dwóch godzinach musiałem się pożegnać z bohaterami, choć tylko materialnie, ponieważ wewnątrz mnie ten małomiasteczkowy świat urządził się na dłużej. Nie wiem skąd takie uczucie, ale mam opory przed wystawieniem tej produkcji okrągłej dychy. Bezpośrednio po seansie byłem wręcz fanatycznie ustasfakcjonowany, jednak brakuje mi jakiegoś elementu do całkowitego spełnienia. Po przemyśleniach postanowiłem wystawić ocenę 9+. Kino wysokiej jakości obok którego nie sposób przejść obojętnie. 

Plakat filmu Trzy billboardy za Ebbing, Missouri (2017)

Gatunek: Dramat

Produkcja: USA, Wielka Brytania

Reżyseria: Martin McDonagh

Obsada: Frances McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell, Peter Dinklage, John Hawkes, Abbie Cornish

Ocena: 9+/10

Haken

Jak przeżyć w raju: Opowieść rodzinna (2022)

Pora sucha na pustyni Kalahari stawia ogromne wyzwanie przed jej mieszkańcami. Zwierzęta aby przetrwać muszą trzymać się swoich rodzin. 

Kadr z filmu Jak przeżyć w raju: Opowieść rodzinna (2022)

Cechą przewodnią filmów przyrodniczych jest zachwycająca oprawa wizualna. W produkcji Netfliksa również robi ona ogromne wrażenie i pozwala na choć częściową immersję z przedstawionym światem fauny i flory. Film pokazuje piękną i brutalną stronę natury. Prócz bajecznych kadrów możemy całkiem dużo dowiedzieć się o naszych bohaterach. Śledzimy m.in losy samotnej lwicy, która zachodzi w ciązę i jest zmuszona zadbać o bezpieczeństwo swoich lwiątek. Podziwiamy bezgraniczną miłość matki do swoich dzieci, jej rozpoczacz po utracie jednego z nich i niezwykłą determinację przetrwania. Bolesny obraz konsumpcji resztek padliny, wycieńczające wędrówki za wodą i ekscytujące pojedynki z wygłodniałymi samcami. 

Obserwujemy także inne gatunki; takie jak słonie czy likaony. Stado słoni mnie zauroczyło. To nie tylko stado, a najwierniejsza rodzina, trwająca przy sobie i wspierająca siebie nawzajem aż do ostatniego tchnienia. Stado posiada swoją leciwą i niezwykle doświadczoną przewodniczkę, która w porze suchej jest w stanie doprowadzić swoją odwodnioną rodzinę do najbardziej odległego wodopoju. Fascynujące jest również to, że słonie afrykańskie są w stanie usłyszeć burzę z odległości nawet 200 km. A i to, że nasi masywni przyjaciele używają piasku jako naszego odpowiednika filtru przeciwsłoneczego, a błoto służy im do schładzania nagrzanej do granic możliwości skóry. Doczytałem interesującą rzecz, że pomimo ich grubej skóry jest ona niesłychanie unerwiona i tym samym bardzo wrażliwa. Bez problemu są w stanie wyczuć insekta na swoim ciele. 

Kadr z filmu Jak przeżyć w raju: Opowieść rodzinna (2022)

Naprawdę warto sięgnąć po ten dokument i samemu się przekonać jak radzą sobie tamtejsi mieszkańcy. Wszystkie gatunki na pustyni Kalahari tworzą swoisty organizm i radzą sobie ze zmianami pór roku i klimatu. Piękna wizualnie i bogata w treść produkcja. Więcej takich dokumentów poproszę!

Plakat filmu Jak przeżyć w raju: Opowieść rodzinna (2022)

Gatunek: Dokumentalny, Przyrodniczy

Produkcja: Wielka Brytania

Reżyseria: Renée Godfrey

Ocena: 8/10

Haken

Umberto D. (1952)

Emerytowany Umberto Domenico Ferrari wraz ze swoim ukochanym psem każdego dnia muszą mierzyć się z szarą rzeczywistością.

Kadr z filmu Umberto D. (1952)

Jeden z ostatnich filmów będący przedstawicielem neorealizmu włoskiego. Lata 50 w Rzymie XX wieku bynajmniej nie są łaskawe dla emerytów, którzy strajkując o podwyżkę są rozganiani niczym bydło przez miejscową władzę. W podobnej sytuacji znajduje się nasz protagonista i jego najlepszy przyjaciel pies Flika. Coraz to wyższy czynsz pokoju, grożenie eksmisją, brak pieniędzy na wyżywienie czworonoga i samego siebie. Umberto ma również przyjaciółkę, służącą Marię pracującą dla pani domu, u której mają nieszczęście mieszkać. 

To obraz przesiąknięty smutkiem i cierpieniem. Trudno jest patrzeć na ciężkie losy Umberta, jego pupila Flika i służącej Marii. Umbert sprzedaje własne ubrania, zegarek, cokolwiek tylko posiada, aby tylko mieć ciepły, choć wyjątkowo nieprzyjemny kąt. Właścicielka pokojów zapraszając coraz to nowych gości, popijąc drogie alkohole i napawając się sztuką z uśmiechem na ustach podwyższa czynsz nie zważając na trudną sytuację naszego bohatera. Finalnie dochodzi do tego, że Umberto decyduje się prosić przechodniów o jałmużnę, ale nie jest w stanie przemóc wstydu i prosi swojego psa o trzymanie kapelusza samemu chowając się za filarem. Bardzo przybijająca scena. Zresztą jak każda inna, bo cały film jest nimi upstrzony. Służąca również jest postacią tragiczną, która zachodząc w ciążę ma świadomość, że pani wręczy jej wilczy bilet.

Kadr filmu Umberto D. (1952)

To bardzo przykre, że emeryci przedstawieni w tej fantastycznej produkcji byli kompletnie zbyteczni dla reszty społeczeństwa. Wielkie zwycięstwo kapitalizmu kosztem niedołężnych. Umberto D. ogląda się jednym tchem, nie ma tutaj miejsce na przestoje i monotonię. Cierpienie bohaterów i pycha burżuazji nie pozostawiają widza bez uczuć ani przez moment. To obraz wykonany z dużą wrażliwością i wkradający się w pamięć na długi czas. Paczka chusteczek może okazać się niezbędna podczas seansu, a widzowie wrażliwi na los zwierząt będą dodatkowo poruszeni dziełem Vittorio De Sica. W mojej opinii Umberto D. jest filmem który ociera się o arcydzieło i warto pamiętać, że jest pesymistyczny od otwierającej sceny aż po napisy końcowe, a zatem warto wybrać odpowiedni moment. Ta produkcją to piękne i zarazem bolesne doświadczenie.

Jeszcze tylko wyjaśnię pokrótce termin "neorealizm włoski". Był to nurt we Włoszech który isniał w latach 1943-1952 i sprzeciwiał się faszyzmowi. Miał za zadanie ukazywać historie przeciętnych ludzi, którzy musieli się mierzyć z trudną, powojenną rzeczywistością.

Plakat z filmu Umberto D. (1952)

Gatunek: Dramat obyczajowy

Produkcja: Włochy

Reżyseria: Vittorio De Sica

Obsada: Carlo Battisti, Maria-Pia Casillio, Lina Gennari

Ocena: 9+/10

Haken