Kinematografia, strona 9

Ostatni pojedynek / The Last Duel (2021)

Najnowszy film Ridleya Scotta. Akcja filmu rozgrywa się w XIV-wiecznej Francji. Historia przedstawiona przez uznanego w świecie kina reżysera opowiada nam o mierności przyjaźni, zdradzie, pragnieniu zemsty i szczególną uwagę zwraca na trudną sytuację kobiet w tamtym okresie.

Kadr z filmu Ostatni pojedynek (2021)

Ostatni pojedynek przyjął formę opowiedzenia historii z trzech różnych perspektyw, początkowo obserwujemy wydarzenia oczami Sir Jean de Carrougesa (Matt Damon), później Jackques Le Grisa (Adam Driver), a na zwieńczenie swój punkt widzenia prezentuje Marguerite de Carrouges. (Jodie Comer)

Marguerite zostaje zgwałcona przez powszechnie szanowanego i uchodzącego za szarmanckiego amanta Le Grisa. Mąż Marguerite, Sir Jean de Carrougesa wierzy swojej żonie i decyduje się dać jej prawo do głosu i możliwość postawienia w stan oskarżenia dawnego kompana. Le Gris stanowczo zaprzecza oskarżeniom, osoby prowadzące przesłuchanie stają za przystojnym i lubianym giermkiem zarzucając Marguerite kłamstwo, argumentując to m.in tym, że gwałt nie może doprowadzić do zapłodnienia, a ona jest brzemienna. Ciąża jest możliwa wyłącznie wtedy, kiedy stosunek jest za obopólną zgodą i kobieta osiąga przy nim pełną satysfakcję. Najlepsza przyjaciółka Marguerite odtrąca ją obwiniając swoją koleżankę o fałszywe oskarżenie. Uzasadnia to tym, że nazwała kiedyś Le Grisa przystojnym mężczyzną. 

Kadr z filmu Ostatni pojedynek (2021)

Karą za kłamstwo ma być spłonęcie na stosie. 

Średniowieczna ikona ruchu #metoo jest praktycznie bez praw. Pełnię władzy sprawują mężczyźni, gwałt małżeński nie istnieje, a udowodnienie gwałtu dokonanego przez kogoś innego niż mąż jest w zasadzie niemożliwe. 

Pomimo tego Carrouges wyzywa Le Grisa na pojedynek na śmierć i życie. Jeżeli Carrouges wygra, to będzie oznaczało, że jego żona mówi prawdę, a w przypadku śmierci jej męża, przyjdzie jej spłonąć żywcem. Właściwie Le Gris nie musi przyjmować rzuconego mu wyzwania i może wyjść z całej sytuacji bez szwanku, ale postanawia przystać na propozycję i finalnie pojedynek dojdzie do skutku. 

Kadr z filmu Ostatni pojedynek (2021)

Film nie ma wartkiego tempa. Jedynie sekwencje tytułowego pojedynku sprawiają, że Ostatni pojedynek nabiera prędkości i mocno trzyma w napięciu. Nie dziwi sprawna realizacja tej sceny z uwagi na to, że mamy do czynienia z twórcą genialnego Gladiatora, gdzie walki na arenie zostały nakręcone z wielką starannością. 

Jeden z moich ulubionych filmowców pokazuje z jakim upokorzeniem musiały się mierzyć średniowieczne kobiety. Kolejny feministyczny klejnot spod ręki Scotta. Niestety po dziś dzień możemy obserwować podobne rekacje i zachowania do tych przedstawionych w filmie ze strony najbliższych osoby, która doświadczyła przemocy seksualnej.

Scott bardzo powierzchownie obrazuje proces przez który przechodzi zgwałcona osoba, ale jestem mu wdzięczny za te krótkie sekwencje. Apatia, zobojętnienie, przeszywający smutek, wycofanie, powracające wspomnienia, próba ucieczki od traumy i wyparcia trudnej sytuacji. Pomimo trudności Marguerite podejmuje rękawice i staje do pojedynku z nieuczciwym średniowiecznym systemem.

Cały film ma posępny wydźwięk, wszyscy wydają się być owładnięci chandrą i poczuciem beznadziei. Ładne zdjęcia, scenografia i przyzwoite aktorstwo. Największą autentyczność widziałem u Drivera i Jodie Comer, Matt wypadł jakoś tak blado przy tym duecie, ale może to w związku z tym, że przyszło mu się wcielić w kreację stosunkowo statycznej postaci. Historia jest oparta na prawdziwych wydarzeniach. 

Bardzo wartościowy film na scenie kina i w mojej opinii warto mu poświęcić ponad 2 i pół godziny.

Plakat filmu Ostatni pojedynek (2021)

Gatunek: Dramat historyczny

Produkcja: USA, Wielka Brytania

Reżyseria: Ridley Scott

Obsada: Matt Damon, Jodie Comr, Adam Driver, Ben Affleck, Harriet Walter, Alex Lawther

Ocena: 8/10

Haken

Lista obejrzanych filmów - czerwiec 2023

Filmy, które uważam za bardzo dobre/rewelacyjne:

1. Sam (2001)

2. Nie jesteś sobą (2014)

3. Znachor (1981)

4. Nie oddychaj 2 (2021)

5. Dziecko Rosemary (1968)

6. John Wick (2014)

7. Czy zabiłbyś dziecko? (1976)

8. Kontakt (1997)

9. Ostatni Mohikanin (1992)

10. Mała syrenka (2023)

11. Chce się żyć (2013)

12. Keiko (2022)

13. Rocky Balboa (2006)

14. Umysł w ogniu (2016)

Filmy, które uważam za jako dobre/niezłe:

1. Serce z kamienia (2016)

2. IO (2022)

3. Kopciuszek (2015)

4. Piętno śmierci (1952)

5. Klątwa Jassabelle (2014)

6. Fatamorgana (2018

7. Instynkt (1999)

8. Chupa (2023)

9. Legendy sowiego królestwa: Strażnicy Ga'Hoole (2010)

10. Uwolnienie (1972)

11. Superman (1978)

12. Kochanek (1992)

13. Czas zabijania (1996)

Filmy, które uważam za średnie:

1. Chinatown (1974)

2. Nędzne psy (2011)

3. Most na rzece Kwaai (1957)

4. Wielki mur (2016)

5. Wojna światów (2005)

Filmy, które uważam za słabe/beznadziejne

1. Halloween zabija (2021)

2. Wybawienie / Salvation (2019)

3. Sleeping in plastic (2019)

4. Jądro ziemi (2003)

5. Martwe zło (1981)

Lista wszystkich obejrzanych przeze mnie filmów w czerwcu. Pojawił się również serial, ale go pominąłem. Jeszcze nie oceniałem żadnego serialu na swoim blogu, a całkiem sporo było mi dane ich obejrzeć. Może z czasem będę dodawał także refleksje i obserwacje odnośnie poszczególnych odcinków bądź też pojedynczych sezonów.

W każdym razie myślę, że w najbliższych tygodniach/miesiącach będę miał mniej czasu i energii na oglądanie z uwagi na Projekt Westerplatte i przygotowania z nim związane. Zresztą widzę to już teraz. Codzienne treningi kosztują mnie dużo siły i czasu. Niekiedy bardzo dużo. To świetnie, że pojawił się na horyzoncie ten bieg, bo dzięki zawodom i przygotowaniom do nich odżywam. Ostatnie tygodnie/miesiące przed zawodami muszą być intensywne, a chcę powalczyć o naprawdę dobry czas. Okolice 40 minut przy dystanie 10 km to już mocno zaawansowany poziom. Do czasu zawodów przewiduję do około 7 dni całkowicie wolnych od treningów. I to wolne może być wykorzystywane wyłącznie w celu redukcji przemęczenia i potrzebnej dodatkowej regeneracji wynikającej z ciężaru jaki niosą ze sobą treningi. Drugim stanem dającym przepustkę do skorzystania z urlopu są dolegliwości bólowe. Innych scenariuszy nie biorę pod uwagę.

Haken

Kochanek / L'amant (1992)

Ekranizacja autobiografii Marguerite Duras. Piętnastoletnia Francuzka (Jane March) poznaje trzydziestodwuletniego Chińczyka (Tony Ka Fai Leung) z którym nawiązuje namiętny romans. Zasadniczymi przeszkodami na drodze do ich rozkwitającej miłości i szczęścia są rasa, pochodzenie oraz status społeczny. 

Kadr z filmu Kochanek (1992)

Pierwsze sekwencje obrazują posępne życie Francuzki, która egzystuje w biedzie pod terrorem jej uzależniego od opium brata. Któregoś dnia dziewczyna przepływając promem poznaje dużo starszego od siebie Chińczyka, który oferuje jej podwózkę do domu. Reżyser Jean-Jacques Annaud umiejętnie buduje narastające napięcie erotyczne pomiędzy bohaterami. Z początku znajomości wyczuwalna jest znaczna warstwa nieśmiałości po obu stronach, ale już w momencie subtelnego dotyku dłoni można zaobserwować piętrzącą się chemię i pożądanie.  

Sceny seksu mają piękny, poetycki wydźwięk (Oprócz jednej, która demonstruje złość i bezsilność jednego z bohaterów) i często są okraszone narracją Jean Moreau z off-u. Szczególnie jedna sekwencja kochającej się pary wydała mi się wyjątkowo bogata w zmysłowość. Nie do końca odpowiadał mi zabieg narracji, kiedy to wszystko mogłem wyczytać z ich rozpalonych ciał i zarumienionych twarzy. Z drugiej strony narracja Moreau podkreśla metaforyczny i rozpoetyzowany koloryt historii. Pozwala też na dokładniejsze poznanie bohaterki i tym samym dodaje trochę do jej portretu psychologicznego. Pomimo tych komponentów jestem sceptyczny.

Kadr z filmu Kochanek (1992)

Jako erotyk sprawdza się w mojej opinii bardzo dobrze, jednak chciałbym poznać szersze spektrum osobowości głównych bohaterów, biorąc pod uwagę fakt, że film mianuje się również jako biografia. Na minus także to, że tylko zakończenie pozwoliło mi poczuć coś więcej. 

Kadr z filmu Kochanek (1992)

Historia opowiedziana przez Jeana jest przygnębiająca. Na koniec filmu poczułem ogarniające mnie wzruszenie i duży smutek. Nie był to przyjemny seans, ale w żadnym wypadku nie żałuję, że zdecydowałem się przysiąść do Kochanka. Jeżeli ktoś ma ochotę na mezalians w Wietnamie, to śmiało, ale ponury ton opowieści nie czyni z Kochanka łatwego i przyjemnego w odbiorze filmu. Niezły film, ale finalnie nie do końca trafia w moją wrażliwość. 

Plakat filmu Kochanek (1992)

Gatunek: Erotyczny, Biograficzny, Melodramat

Produkcja: Wietnam, Francja, Wielka Brytania

Reżyseria: Jean-Jackques Annaud 

Obsada: Jane March, Tony Ka Fai Leung, Frédérique Meininger, Arnaud Giovaninetti 

Ocena: 6+/10

Haken

Sam (2001)

Sam Dawson (Sean Penn) jest dorosłym mężczyzną o inteligencji siedmiolatka. Mimo opóźnienia umysłowego macierzyńsko podchodzi do wychowania swojej córki (Dakota Fanning) i rzetelnie wykonuje swoje obowiązki w pracy. Głęboka więź emocjonalna pomiędzy ojcem a córką zostaje nadszarpnięta przez opiekę społeczną, która odbiera Lucy troskliwemu ojcu. Sam chce za wszelką cenę odzyskać prawa do córki i udaje się po pomoc do renomowanej prawniczki. (Michelle Pfeiffer)

Kadr z filmu Sam (2001)

W szarpiącej emocje produkcji Jessie Nelson ogromne wrażenie wywarła na mnie postać Lucy. Autentyczność z jaką Dakota stworzyła tę kreację nie zdarza się często w świecie kina. Fanning występując w tym filmie miała około 7 lat. To, co ta dziewczynka robiła na ekranie zasługuje na gromkie brawa. Winszuję Dakota - pozamiatałaś. Sean oraz Michelle również zasługują na uznanie za tak naturalne wcielenie się w swoje role. To wielcy aktorzy, i trudno jest mi się doszukać jakichś błędów na tej płaszczyźnie. 

Film często wzrusza, ale i potrafi wywoławać uśmiech na twarzy. Nelson w mojej opinii mogła dodać trochę więcej patosu do swojego dzieła. Wyciskająca łzy historia i fenomenalny tercet aktorski aranżują naprawdę dobre kino.

Kadr z filmu Sam (2001)

Moją uwagę przykuły relacje między bohaterami, są tak bardzo urocze, że trudno jest nie polubić tego filmu. Sam od początku mnie dosyć mocno zaangażował i sprawił, że z przyjemnością doczekałem napisów końcowych. Nie miałem poczucia dłużyzn i monotonii. Dramat obyczajowy zrobiony pod osoby w każdym wieku. Do filmu swobodnie można zasiąść z całą rodziną.

Nie zaobserwowałem ani nie poczułem tutaj rzemiosła czy znacznego talentu reżyserskiego. Myślę, że gdyby nie plejada gwiazd w obsadzie, to film mógłby znacząco stracić na wartości i przejść bez większego echa. 

Plakat filmu Sam (2001)

Gatunek: Dramat obyczajowy

Produkcja: USA

Reżyseria: Jessie Nelson

Obsada: Sean Penn, Michelle Pfeiffer, Dakota Fanning 

Ocena: 8/10

Haken

Znachor (1981)

Profesor Rafał Wilczur jest jednym z najbardziej cenionych chirurgów w Polsce. Któregoś dnia wraca do domu i dowiaduje się z pozostawionego przez żonę listu, że postanowiła odejść. Chirurg doświadcza kryzysu emocjonalnego i idzie do baru się upić. Podczas upojenia alkoholowego zostaje pobity oraz okradziony. Po przebudzeniu nie pamięta kim jest i rozpoczyna swoją wieloletnią wędrówkę po Polsce jako włóczęga. W trakcie jednego z zatrzymań przez milicję kradnie cudze dokumenty i nabywa tym samym nową tożsamość.

Kadr z filmu Znachor (1981)

Historia tytułowego Znachora chwyta za serce. Profesor jako osoba czynna zawodowo podchodził do ludzi z niepospolitym wyczuciem i empatią. Po utracie pamięci nie zatraca swoich umiejętności i zrozumienia dla drugiego człowieka. Po 15 latach tułaczki trafia na wieś, gdzie zostaje Znachorem, który w przeciwieństwie do lokalnego lekarza potrafi pomóc miejscowym. 

Historia zaangażowała mnie bez reszty. Fenomenalne postacie, a w szczególności postać protagonisty, która została nakreślona w sposób w moim odczuciu bezbłędny. Opowieść w reżyserii Jerzego Hoffmana pozwoliła mi ją w pełni poznać. O portret psychologiczny postaci drugoplanowych również zadbano. 

Podobały mi się dialogi, linia fabularna, zdjęcia i właściwie każdy z aktów. Jerzy Bińczycki nie wcielał się w postać Znachora, on nim po prostu był. 

Kadr z filmu Znachor (1981)

Film, od którego robi się ciepło na sercu i wraca wiara w ludzi emanujących czystą dobrocią. Gdybym miał podsumować Znachora w kilku słowach, to wyglądałoby to w sposób następujący: fantastyczny film o fantastycznym człowieku. Genialne finałowe sekwencje na sali sądowej. Dla m.in. takich scen kocham kino. Wzrusza, trzyma tempo, skłania do refleksji nad istotą życia i potrafi przytrzymać w napięciu. Zdawałoby się, że jest to film bez skazy, jednak czegoś mi w nim brakuje, stąd ocena o jedno oczko niższa od maksymalnej. A, jeszcze jedno, film świetnie demonstruje uroki życia na prowincji. 

Plakat filmu Znachor (1981)

Gatunek: Dramat obyczajowy

Produkcja: Polska

Reżyseria: Jerzy Hoffman

Obsada: Jerzy Bińczycki, Anna Dymna, Tomasz Stockinger

Ocena: 9/10

Haken