Kinematografia, strona 10

Serce z kamienia (2016)

Dwóch najlepszych przyjaciół - Thór i Kristjan dojrzewają na islandzkiej prowincji. U Kristjana zaczyna rozkwitać uczucie względem Thóra.

Kadr z filmu Serce z kamienia (2016)

Islandia jawi się wielu osobom jako bajeczna kraina, pełna przestrzeni i bogactwa wolności. Jednak nasi dorastający i nie tylko bohaterowie przeżywają ogromne dramaty, żyjąc na prowincji, gdzie w ramach rozrywki mają do dyspozycji odstręczającą knajpę pełniącą funkcję baru i lokalnego sklepu spożywczego.

Mamy tutaj opowieść o trudach dorastania, poznawaniu własnej seksualności i tożsamości. Historie o dzieciach cierpiących z powodu nałogu swoich rodziców i braku rodzinnego ciepła, tak potrzebnego do prawidłowego rozwoju. Smutny film. Moją uwagę przykuła duża autentyczność bohaterów, właściwie każdy z nich wydał mi się przekonujący w swojej kreacji.

Kadr z filmu Serce z kamienia (2016)

Pomimo przygnębiającej atmosfery nastoletni bohaterowie mają siebie nawzajem i w gruncie rzeczy mogą na siebie liczyć. Chociaż ciepło przyjaźni zagościło na islandzkiej wiosce. Wchodzenie w dorosłość dla Kristjana nie jest usłane różami z uwagi na jego orientację seksualną, w dużej mierze niewykształcone i wrogo nastawione do homoseksualistów środowisko przyczynia się do jego cierpienia i w rezultacie doprowadza do tragedii.

Spokojne i jednolite tempo filmu pozwala na szczegółowe poznanie bohaterów i ich emocji. Dobrze rozpisane postacie i historia budują duże kino. 

Film pozostawia z poczuciem klęski i wielu refleksji. Piękna Islandia. Posępna Islandia.

Plakat filmu Serce z kamienia (2016)

Gatunek: Dramat

Produkcja: Islandia, Dania

Reżyseria: Guðmundur Arnar Guðmundsson

Obsada: Baldur Einarsson, Blær Hinriksson, Diljá Valsdóttir, Katla Njálsdóttir, Jónína Þórdís Karlsdóttir, Rán Ragnarsdóttir

Ocena: 7+/10

Haken

Dziecko Rosemary (1968)

Rosemary wraz ze swoim mężem Guyem wprowadzają się do nowego mieszkania w Nowym Yorku i starają się o dziecko.

Kadr z filmu Dziecko Rosemary (1968)

Niepokój towarzyszy już od pierwszych minut, coraz bardziej gęstniejącą atmosfera grozy, fenomenalna gra aktorska, dodająca trwogi muzyka i świetny montaż. Po prostu Polański. Film traktuje w dużej mierze o przemocy domowej. Rosemary jest niewolnicą swojego męża, który skutecznie stosuje względem niej gaslighting. Osaczona przez męża i natarczywych sąsiadów Rosemary stopniowo zanurza się w odmęty paranoi i obłędu. 

Kadr z filmu Dziecko Rosemary (1968)

Miło jest sobie odświeżyć co jakiś czas tak skrupulatnie zrealizowane filmy mające za zadanie wywoławać u widza niepokój i przeszywające dreszcze na plecach. W filmach Polańskiego to klimat i atmosfera budują znakomity horror i thriller psychologiczny. Z pewnością jest to dzieło pierwszej wody, ale czy aby na pewno jest to seans przyjemny? Kwestia sporna. Ołowiana liryczność Dziecka Rosemary sprawia, że podczas oglądania mam w sobie potrzebę na choć jedną, krótką przerwę. Po prostu muszę odetchnąć. Duchota sztuki Romana momentami wygania mnie na kilka wdechów świeżego powietrza.

Jeżeli ktoś nie miał okazji obejrzeć Dziecka Rosemary, to gorąco agituję do nadrobienia zaległości. Warto. Warto z pewnością dla widzów, którzy cenią sobie w kinie po mistrzowsku budowane napięcie i mroczną, ciężką atmosferę. Klamra przewidywalna, ale mimo to jestem jej cichym fanem.

Plakat filmu Dziecko Rosemary (1968)

Gatunek: Horror, Thriller, Psychologiczny

Produkcja: USA

Reżyseria: Roman Polański

Obsada: Mia Farrow, John Cassavetes, Ruth Gordon, Sidney Blackmer

Ocena: 9/10

Haken

IO (2022)

Wraz z osiołkiem udajemy się w podróż po Europie.

Kadr z filmu IO (2022)

Odyseja osiołka nie jest łatwa, wyswobodzony z cyrkowej niewoli wyrusza w eksperiencję pełną czyhających na niego niebezpieczeństw. Spotyka na swej drodze ludzi empatyczny i tych wyzutych z tej jakże fantastycznej cechy. Film wydał mi się bardzo wyboisty, chwilami chwytał za serducho, nie pozwalał odwrócić oczu od wydarzeń na ekranie, aby później stać się na pewien czas kompletnie jałowym.

.

Kadr z filmu IO (2022)

Piękne zdjęcia, w niemalże każdym ujęciu czuć rzemiosło w tym obszarze. Kadry z dronów zapierające dech w piersiach. A co ciekawe, za zdjęcia do filmu IO stało aż trzech operatorów. 

W produkcji Jerzego Skolimowskiego znajdziemy kilka mocnych scen. Do jednej z nich z pewnością zalicza się ta z prawdziwej fermy lisów hodowlanych. Skolimowski w jednym z wywiadów mówi, że po tym doświadczeniu ekipa filmowa musiała odpocząć kilka dni. Emocje były tak silne, że uniemożliwiły dalszą pracę. Film ma za zadanie uwrażliwić społeczeństwo na krzywdę zwierząt i uniwersalnie na zwierzęta jako stworzenia mające uczucia, pokazać ich niewinność i dobro. Ma również na celu zachęcić ludzi do przejścia na wegeterianizm lub ograniczenia spożywania mięsa, cichego sprzeciwu przeciwko pastwieniu się nad niewinnymi istotami. Istotami, które czują. Czują ból, stres, strach, smutek i radość.

Kadr z filmu IO (2022)

Jak już wyżej wspomniałem, IO ma swoje lepsze i gorsze momenty, ale ten film był potrzebny na polskiej scenie kina. Zupełnie niepotrzebny wydał mi się za to wątek Księżnej i Vito. Po co? Więcej osiołka, mniej nic niewnoszących scen oraz dialogów. Wtedy byłoby naprawdę dużo lepiej. 

Jerzy Skolimowski ograniczył spożycie mięsa, trudno mu wytrwać w byciu stuprocentowym wegetarianinem i ja także mam z tym problem, ale myślę, że niezwykle ważne są refleksje na ten temat. Osoby bez refleksji w pewnym sensie tracą człowieczeństwo. W każdym razie warto sięgnąć po ten tytuł. Zapraszam na platformę Player i zapoznanie się z najnowszym dziełem Skolimowskiego.

Gatunek: Dramat

Produkcja: Polska, Włochy

Reżyseria: Jerzy Skolimowski

Obsada: Osiołek, Sandra Drzymalska, Isabelle Huppert

Ocena: 6+/10

Haken

Keiko (2022)

Tokio, postpandemiczna rzeczywistość. Keiko jest niesłyszącą bokserką ścierającą się z dotkliwą samotnością w obliczu pandemii i własnych ograniczeń.

Kadr z filmu Keiko (2022)

Surowy obraz. Przez niemalże cały seans na twarzy Keiko gościł smutek, nieliczne momenty pozwalały jej na pogodny uśmiech. Filmowi towarzyszy wręcz ustawiczny smutek i melancholia, którą subtelnie podkreśla spokojna ścieżka dźwiękowa. Powolne tempo filmu, bez nagłych zwrotów akcji. Pandemia i wszechobecne maseczki jeszcze bardziej utrudniają Keiko funkcjonowanie w społeczeństwie, bowiem nie jest ona w stanie zrozumieć co chcą jej przekazać przypadkowi ludzie nie mogąc odczytać słów z ruchu ich warg. 

Główna bohaterka boryka się również z ogromnymi utrudnieniami podczas treningów i walk na ringu. Nie słyszy gongu, sekundanta ani komend wymawianych przez sędziego. A mimo tego dochodzi do zawodowstwa i wygrywa walki. Wprawiała mnie w podziw skrupulatność Keiko, to, z jaką starannością podchodzi do wyznaczonych jej treningów i celów. Prowadzenie dzienniczka, zapisywanie tego, co ma wykonać w ramach przygotowań do kolejnej walki, i tego, co czuję, jakie myśli przechodzą jej przez głowę każdego dnia. Wszystko z dokładnością realizowała.

Kadr z filmu (2022)

W pewnym momencie Keiko przechodzi załamanie wynikające z otaczającej jej samotności i narastających stanów depresyjnych, jednak widząc zaangażowenia swojego trenera, prezesa najstarszego klubu bokserskiego w Japonii, postanawia podjąć się kolejnej walki. Niestety, Keiko bez końca zdaje się trwać w otchłani samotności i smutku. Wielkie kino, które pokazało mi coś nowego. Dziękuję, że mogłem doświadczyć tej trudnej, lecz wartościowej dla rozwoju ducha podróży.

Plakat filmu Keiko (2022)

Gatunek: Dramat obyczajowy

Produkcja: Japonia, Francja

Reżyseria: Sho Miyake

Obsada: Yukino Kishii, Tomokazu Miura, Hiroko Nakajima, Makoto Hayashi, Shinichiro Matsuura

Ocena: 9/10

Haken

Chce się żyć (2013)

Mateusz Rosiński cierpi na dziecięce porażenie mózgowe. Nie chodzi ani nie mówi, ale pomimo niewesołej opinii lekarskiej najbliżsi się nie poddają i walczą o jak najlepszą opiekę oraz rehabilitację dla Mateusza.

Kadr z filmu Chce się żyć (2013)

W filmie jesteśmy świadkami starań mocno zaangażowanej i oddanej Mateuszowi rodziny. Dramat Macieja Pieprzyca podzielony jest na swego rodzaju rozdziały, które pozwalają lepiej zrozumieć osobę Mateusza, jego pasje i uczucia względem innych osób oraz sytuacji. W produkcji zawarta jest narracja w postaci myśli Mateusza, która skutecznie ubarwnia seans. Dzięki niej możemy stwierdzić, że Mateusz jest w pełni rozumny, tylko obecna medycyna nie ma koncepcji na skuteczną komunikację z pacjentami w tak głębokim stadium dzięciecego porażenia mózgowego. 

W każdym razie główny bohater poznaje ciepło przyjaźni i intymności. Największymi jego pasjami są astrologia oraz kobiece biusty. Jest przeciętnym człowiekiem zamkniętym w chorym ciele uniemożliwiającym mu satysfakcjonujące funkcjonowanie. W pewnym wieku, gdy matka Mateusza nie jest w stanie ze względu na własne organiczenia kontynuować pieczołowitej opieki nad synem, postanawia oddać go do ośrodka dla osób upośledzonych intelektualnie.

Kadr z filmu Chce się żyć (2013)

Szczególną uwagę zwróciła u mnie scena, w której główny bohater zostaje zabrany przez jedną ze swoich wolontariuszek, z którą udało mu się nawiązać większą więź na kolację do restauracji. Ta scena, wraz z dialogami przywołała mi na myśl fantastyczny film "Moja lewa stopa" Jima Sheridana. Została przedastwiona w niemalże identyczny sposób. 

Dużo tutaj wzruszeń. Naprawdę dużo, a przynajmniej w moim przypadku dzieło Pieprzyca dostarczyło ogrom emocji w tym obszarze. Mocno wczuwałem się w sytuację Mateusza i jego codzienność. W filmie znajdziemy również kilka elementów komediowych, których możemy doszukać się w wielu produkcjach, nawet tych będących mocno nacechowanych gatunkiem dramatu. Ale tak po prostu jest - w realnym życiu także. 

W filmie pada cytat "Bóg mnie kocha... Ciekawe co by było jakby mnie nienawidził..."., który zostaje wypowiedzany po słowach księdza skierowanych do Mateusza. Smutne. Smutny film, ważny film. Ważny film na polskiej scenie, która dotychczas nie odważyła się podjąć tego tematu. Gra aktorska Dawida Ogrodnika jako dorosłego fenomenalna. Tak samo rzecz ma się z debiutującym Kamilem Tkaczem, który wcielił się w postać młodego protagonisty.

Gatunek: Dramat

Produkcja: Polska

Reżyseria: Maciej Pieprzyc

Obsada: Dawid Ogrodnik, Kamil Tkacz, Dorota Kolak, Arkadiusz Jakubik, Anna Nehrebecka

Ocena: 8/10

Haken