Kinematografia, strona 7

Dreszcze / Shivers (1975)

Debiut Davida Cronenberga. Mieszkańcy nowoczesnego apartamentowca na wskutek zakażenia pasożytami nieznanego pochodzenia popadają w obłęd połączony z niepohamowaną potrzebą kopulacji.

Kadr z filmu Dreszcze (1975)

Duże uznanie za w miarę oryginalną koncepcję, jednak Dreszcze są mocno wybrakowane w kontekście dozowania napięcia. Produkcja sprawia wrażenie już zdrowo zastygłej, ale pomimo sędziwego wieku potrafi zaangażować i Cronenberg przedstawia swoją artystyczną wizję bez bólu. Spotkałem się z opinią, że Cronenberg inspirował się epidemią AIDS, jednak co najwyżej twórca tej historii może uchodzić za wieszcza, bo epidemia wybuchła na początku lat 80-tych, a film miał swoją premiere w 1975 roku. 

Film zdołał trochę przytrzymać na początku, ale wraz z rozwinięciem akcji napięcie się kompletnie rozmyło. Podobało mi się ulokowanie akcji w jednym miejscu, a mianowicie w apartamentowcu, który tworzył klaustrofobiczny klimat i hermetyczną społeczność. 

Kadr z filmu Dreszcze (1975)

W oczy raziła mnie wylewająca się w II i III akcie pretensjonalność. Wstęp był poprowadzony w zupełnie innym tonie. Porzucenie początkowego stylu realizacji trochę obrzydziło mi seans, ale mimo swoich wad produkcja dostarczyła dużo rozrywki. Niewielki budżet ograniczał możliwości, ale nawet szczątkowe fundusze pozwoliły na względnie dobre efekty specjalne i poprawną realizację. Nie jest to fenomenalna Mucha, ale już tutaj widać jak na dłoni, że zapowiada nam się przyszły specjalista od filmu z nurtu body horror. Super, że David nie zboczył z obranej przez z siebie drogi. 

Kadr z filmu Dreszcze (1975)

Toteż jeżeli ktoś ma ochotę na trochę posoki, obrzydliwości i sztuczności połączonej z ironią w kinie, to Dreszcze mogą okazać się filmem będącym remedium na takie zapotrzebowanie. Właśnie w ten sposób wyobrażałem sobie codzienność w takim apartamentowcu. I wszyscy kochali się długo i szczęśliwie...

Plakat filmu Dreszcze (1975)

Gatunek: Horror

Produkcja: Kanada

Reżyseria: David Cronenberg

Obsada: Paul Hampton, Joe Silver, Lynn Lowry, Susan Petrie, Allan Kolman

Film do obejrzenia na platformie FlixClassic

Ocena: 6/10

Haken

Pożegnalny walc / Waterloo Bridge (1940)

Brytyjski oficer (Robert Taylor) wspomina swoją największą miłość, która miała swój zalążek na moście Waterloo podczas I wojny światowej. 

Kadr z filmu Pożegnalny walc (1940)

Film opowiada historię szaleńczej miłości od pierwszego wejrzania w czasach wojny. Miłosne uniesienie jest tak namiętne i silne, że nasi bohaterowie (Robert Taylor i Vivien Leigh) zamierzają wziąć ślub tu i teraz, znając się zaledwie jeden dzień. Razem tworzą naprawdę zgraną i uroczą parę. Chce się z nimi iść przez tę przygodę. Seans wciąga od początku. Sympatyczni bohaterowie owładnięci wzajemną fascynacją tworzą kapitalny melodramat. 

Kadr z filmu Pożegnalny walc (1940)

Oglądając ten film myślałem sobie, że fajnie by było doświadczyć epizodu tak silnej miłości. Jednak z drugiej strony zaprezentowana obsesja uruchamia we mnie nutkę strachu i niepokoju. Porzucić dotychczasowe plany i życie dla drugiej osoby. Jeszcze bardziej przeraża to, że miłosny haj nie trwa wiecznie, i z biegiem czasu następuje bolesne zderzenie z rzeczywistością, a konsekwencje podejmowanych decyzji mogą być aż nazbyt dotkliwe i przytłaczające. 

Po filmie zakiełkowała u mnie myśl, że Pożegnalny walc śmiało może zostać pretendentem do melodramatu życia. Rola Vivien obłędna, ale i Taylor zbytnio nie odstaje od wyjątkowo utalentowanej aktorki. Świetny duet, aktorsko i realizacyjnie stoi na najwyższym poziomie. Przystępnie poprowadzona narracja, ładne zdjęcia, muzyka i brak szczęśliwego zakończenia. Bardzo dobre kino o rozczulającej do granic możliwości miłości. W swoim gatunku fenomalny i niezwykły, bo potrafił przykuć do ekranu niczym umiejętnie skonstruowany thriller. Warto.

Plakat filmu Pożegnalny walc (1940)

Gatunek: Melodramat

Produkcja: USA

Reżyseria: Mervyn LeRoy

Obsada: Vivien Leigh, Robert Tayor, Virginia Field, Lucile Watson

Ocena: 8+/10

Haken

Diabeł wcielony / The Devil All The Time (2020)

Arvin (Tom Holland) dorasta wśród ludzi wyzutych z poczucia moralności i do szpiku kości przesiąkniętych złem. 

Kadr z filmu Diabeł wcielony (2020)

Razi mnie w tym filmie narracyjny chaos. Poznajemy poczyniania różnych bohaterów, których losy bardziej lub mniej się ze sobą przeplatają. Wszystkich poznajemy bardzo powierzchownie, nie podejmując wnikliwej analizy ich osobowości. Ustawiczne susy pomiędzy różnymi wątkami i bohaterami męczą. Tak naprawdę film jest zlepkiem rozmaitych form przemocy, które raz po raz śledzimy i kończymy tę opowieść z pytaniem o czym właściwie był ten film?

Aktorsko wypadł przekonująco, ale plejada gwiazd i świetne wczucie się w role na niewiele się zdają. Diabeł wcielony ma duży metraż, który na pierwszy rzut oka podpowiada, że twórcom uda się przekazać w nim dużo treści, ale tak się nie dzieje. Wychodzę z tej odysei niemalże jałowy. Skok emocjonalny wywołała u mnie wyłącznie sekwencja z pająkami. 

Kadr z filmu Diabeł wcielony (2020)

Z pozoru może stwarzać wrażenie wyczepującego kina, ale na pozorach się kończy i całość wychodzi bez wyrazu. Historia rozłazi się niczym opięta koszula na brzuchu. Scenariusz i reżyseria wypadają fatalnie. Mimo mojej wyraźnej krytyki względem tej produkcji, ma ona wielu zwolenników zarówno wśród przeciętnych widzów, jak i doświadczonych krytyków. Mnie w tym gronie nie znajdziecie. 

Plakat filmu Diabeł wcielony (2020)

Gatunek: Dramat

Produkcja: USA

Reżyseria: Antonio Campos

Obsada: Tom Holland, Robert Pattinson, Mia Wasikowska, Bill Skarsgard, Jason Clark, Rilley Keough

Film do obejrzenia na platformie Netflix

Ocena: 3/10

Haken

Lista obejrzanych filmów - lipiec 2023

Filmy, które oceniam na 8-10/10:

1. Ostatni pojedynek (2021)

2. Nimona (2023)

3. Rambo: Pierwsza krew (1982)

4. Czarownica (2014)

5. Mucha (1986)

6. Geneza planety małp (2011)

7. Ewolucja planety małp (2014)

8. Wojna o planetę małp (2017)

9. Złodziejka książek (2013)

10. Pisklak (2016)

11. Szklana pułapka (1988)

12. Pływaczki (2022)

13. Logan: Wolverine (2017)

14. Dziewczynka z zapałkami (2006)

Filmy, które oceniam na 6-7/10:

1. Tina (1993)

2. Dr Jekyll i pan Hyde (1931)

3. Nie opuszczaj mnie (2010)

4. Togo (2019)

5. Sound of Metal (2019)

6. Euforia (2017)

7. Sprawa honoru (1999)

8. I Bóg stworzył kobietę (1956)

9. Furie (2019)

10. Oszukany (1971)

11. Wichry namiętności (1994)

Filmy, które oceniam na 4-5/10:

1. Trener (2005)

2. Co kryje prawda (2000)

3. Akademia pana Kleksa (1983)

Filmy, które oceniam na 1-3/10

1. Zakonnica (2018)

2. Nóż w wodzie (1961)

I tak oto prezentuje się lipcowa lista obejrzanych filmów.

Haken

Nie opuszczaj mnie / Never Let Me Go (2010)

Tommy (Andrew Garfield), Kathy (Carey Mulligan) i Ruth (Keira Knightley) wspólnie dorastają w jednej ze szkół z internatem. Po osiągnięciu odpowiedniego wieku cała trójka zostaje przeniesiona do Wioski, gdzie spędza w swoim towarzystwie kolejne lata przygotowując się do realizacji swojego odgórnie ustalonego celu. 

Kadr z filmu Nie opuszczaj mnie (2010)

Niechciane dzieci w tym świecie nie mają alternatyw. Ich życie już w kołysce przybiera charakter życia bydła hodowanego na rzeź. Wejście w dorosłość oznacza dla nich pierwsze dawstwo, utratę zdrowia i finalnie, po drugim, trzecim, a może czwartem razem - życia. Historia przeraża swoją subtelnością i zwyczajnością. Proceder hodowania ludzi na przyszłych dawców sprawia wrażenie całkowicie etycznego, słusznego i powszechnego. Nikogo specjalnie to nie dotyka, nawet osób, które zostały pozbawione uroków dzieciństwa i przeciętnego życia. Wydają się być ograbieni z marzeń o zostaniu nauczycielami, lekarzami, sprzedawcami czy strażakami. 

Cel jest klarowny. Zachować jak najlepszą kondycję zewnętrzną i wewnętrzną do momentu ukończenia. Ukończeniem bohaterowie nazywają śmierć. 

Kadr z filmu Nie opuszczaj mnie (2010)

Film zaskakuje mnie swoją wrażliwością, która jest wyczuwalna sensualnie i materialnie. Twórcy i aktorzy podeszli do tej adaptacji z wysoką uczuciowością, co osobiście jest dla mnie najwyższą wartością dodaną. Tempo spokojne i jednolite, pozwalające na poznanie zarówno bohaterów jak i przedstawionego świata. Protagoniści wydają się być pogodzeni ze swoim losem, jednak w opowieści nie zabrakło momentów bezradności i buntu względem cierpkiej rzeczywistości. Posępna atmosfera i spokój sprawiają, że można się na nim wyciszyć. Właściwy seans na wieczór.

Plakat filmu Nie opuszczaj mnie (2010)

Gatunek: Melodramat, Sci-fi

Produkcja: USA, Wielka Brytania

Reżyseria: Mark Romanek

Obsada: Carey Mulligan, Andrew Garfield, Keira, Knightley

Film do obejrzenia na platformie Disney+

Ocena: 7+/10

Haken