Kinematografia, strona 16

Towarzystwo Wilków (1984)

Teatralne aktorstwo i oniryczno-psychodeliczny klimat. Neil Jordan w 1984 roku wydał wersję Czerwonego Kapturka przeznaczoną dla starszych widzów. Mamy tutaj widowiskowe przemiany z człowieka w wilka, świetną muzykę, fenomenalną scenografię, przyjemne zdjęcia i klimat; przecudowny, baśniowy klimat.

Produkcja Jordana opowiada tak naprawdę o dorastającej nastolatce, która zaczyna odkrywać swoją seksualność i konfrontować się z nią bezpośrednio. W tej odsłonie Czerwonego Kapturka doświadczymy wielu scen ociekających napięciem seksualnym. Świetna scenografia sprawiała, że chwilami chciałem przenieść się do przedstawionego świata. Sztuka bogata w surrealizm, jedynie zalążek opowieści zdaje się odstawać od głównego nurtu.

Czuć tutaj zaangażowanie i miłość do baśni. Reżyser swoim dziełem sprawia wrażenie osoby zapatrzonej w ten kierunek. Dla fanów gatunku Towarzystwo Wilków jest tytułem obowiązkowym.

Historia stawia odważną tezę, że mężczyźni to drapieżcy.

Wielbicielem nie zostanę, ale szóstkę z plusem mogę dać.

Gatunek: Horror, Fantasy

Produkcja: USA, Wielka Brytania

Ocena: 6+/10

Haken

Ojciec / Father (2020)

Film traktujący o bezduszności choroby Alzhaimera. Ojciec autorstwa Floriana Zellera opowiada nam historię 80-letniego Anthonego (Anthony Hopkins) zmagającego się z demencją. Produkcja pokazuje nam również cierpienie z jakim musi mierzyć się jego córka Anne (Olivia Colman), która za wszelką cenę próbuje wspierać swojego tatę w chorobie.

Naturalność z jaką Hopkins wcielił się w swoją postać wydaje się przekraczać najśmielsze oczekiwania. Oscar w pełni zasłużony. Olivia Colman także tworzy fenomenalną kreację córki protagonisty. Sztukę Floriana obserwujemy z perspektywy chorego. Zmieniający się aktorzy i układ mieszkania, wytwory chorego umysłu mieszające się z rzeczywistością. W późniejszych sekwencjach widz znajduje się wraz z bohaterem w późnym stadium dezorientacji i sam dochodzi do konkluzji, że nie wie, co jest prawdą, a co fikcją.

Najbardziej bolą momenty, w których Anthony zanurza się w autorefleksji i widzi, że dzieje się coś bardzo niedobrego. Cierpi. Ogrom cierpienia z jakim musi zmagać się główny bohater przekracza moją zdolność pojmowania w tym obszarze. Wiem, czego doświadczał główny bohater, ale nie wiem, jak to jest trwać w takim chaosie dzień po dniu.

Gatunek: Dramat

Produkcja: Wielka Brytania, Francja

Ocena: 9/10

Haken

Resident Evil 3: Zagłada (2007)

I w trakcie seansu i po seansie towarzyszyła mi taka oto myśl: szkoda, że nie można było tak w drugiej odsłonie. W trzeciej części cyklu epidemia wywołana wirusem T jest globalna. Każdy kontynent zmuszony jest mierzyć się z hordami zombiaków. Akcja goni akcję, klimat postapokaliptycznego świata, brylująca na ekranie Alice (Milla Jovovich), matriarchat i ukłon w stronę Ptaków Hitchcooka.

Zmiana reżysera wyszła zdecydowanie na dobre. Finalnie seria zmierza do bycia okropnie nierówną, ale to nic, radość z trzeciej odsłony trwa, a fanfary na jej cześć rozbrzmiewają w mojej głowie jeszcze kilka godzin po ukazaniu się napisów końcowych. Trochę zabrakło mi widowiskowych kadrów, a myślę, że pustynne tereny umożliwiały większy popis na tej płaszczyźnie.

Film trzymał za gardziel od pierwszej sceny, a to niezwykle ważne w tym gatunku. Zacny popis CGI. Oj, dużo tam tego było w tych skromnych 94 minutach. Zagłada robi to, co należy.

Gatunek: Horror, Akcja

Produkcja: USA, Niemcy, Wielka Brytania, Australia, Francja

Ocena: 8+/10

Haken

Bezmiar / L'immensità (2022)

Za tą francusko-włoską produkcją stoi Emanuele Crialese. Reżyser bierze na warsztat niezwykle intymny i poważny temat, bo dotykający go bezpośrednio. Emanuele tworzy swoją autobiografię.

Akcja filmu ma miejsce w Rzymie w latach 70 ubiegłego wieku. Poznajemy pięcioosobową rodzinę, która mierzy się z troskami codziennego życia. Adri (Luana Giuliani), jest jednym z dzieci Clary (Penelope Cruz) i Felice. (Vincenzo Amato) Adri jest chłopcem uwięzionym w ciele dziewczynki. Chłopiec poszukuje odpowiedzi dlaczego jest tak, a nie inaczej. Prosi wszechświat, bogów i gwiazdy o znak i choć namiastkę wytłumaczenia takiego stanu rzeczy. Konserwatywny ojciec nie jest w stanie zaakceptować natury swojego dziecka. Adri ubiera się jak chłopiec, zmienia imię na chłopięce i przed innymi prezentuje się jako chłopiec.

Idąc na ten film do kina myślałem, że krytycy nieco przesadzają z opiniami, że Penelope Cruz kradnie show i prezentuje się jak milion dolarów. Wychodzi na to, że i we mnie zrodziło się takie wrażenie. W każdej ze scen Penelope prezentuje się niczym najpiękniejsza z bogiń. Zgadzam się, że swoim zapierającym dech w piersiach wyglądem może oddalać widza od innych, bardzo istotnych aspektów filmu.

Aktorsko produkcja jest doszlifowana. Czuć i widać ogrom pracy od tej strony. Wizualnie chwilami prześliczny. Penelope jest skarbem, ale drugim, równie wielkim jest Giuliani. Postać ta sprawia wrażenie dużo bardziej dojrzaleszej i mądrzejszej od swoich równieśników, jak i samych rodziców. Jego niezwykła dojrzałość i zdolność do pojmowania otaczającego go świata budzi we mnie podziw.

Tempo filmu jest raczej jednolite. Kilka scen obrazujących swego rodzaju infantylność Clary i akcenty przemocy domowej wrzucają dodatkowe dwa biegi, ale później wszystko wraca do standardu, jaki przyszło obrać tej produkcji. Wymieniona przeze mnie infantylność, żywe włączanie się do dziecięcych zabaw; wydaje się być ucieczką od otaczającej rzeczywistości. Clare jest skrzywdzoną i szukającą zrozumienia kobietą. Przeistoczenie się w dziecko przynosi ulgę.

Duże kino, ale czegoś mu brakuje. Może dodatkowego metrażu? A może ciut wyższego tempa? Nie wiem, w każdym razie zasługuje na solidną ósemkę.

Produkcja: Włochy, Francja

Gatunek: Dramat

Ocena: 8/10

Haken

101 Dalmatyńczyków / One Hundred and One Dalmatians (1961)

Urocza animacja. Ładna kreska i prosta historia. Najciekawszą postacią jest bez wątpienia, a przynajmniej w moich oczach, Cruella De Mon. Mimo że scen z jej udziałem jest jak na lekarstwo, to wysuwa się na pierwszy plan. Później długo nic. Nie ma w niej ani kawałka jasnej strony, z Cruelli emanuje zło w najczystszej postaci. Nie dziwi więc, że w 2003 roku na liście stworzonej z największych złoczyńców i bohaterów uplasowała się na 39 miejscu. Kilka humorystycznych akcentów, choć bardzo skromnie, zdecydowanie bez przesytu na tej płaszczyźnie. Opowieść do bólu schematyczna, ale przyjemna w odbiorze.

Chwilami makabryczna i brutalna, szczególnie wtedy, gdy widz w pełni uświadomi sobie, jak bardzo żmudny los ma spotkać 101 centkowanych istot.

Niezbyt wymagająca produkcja na niedzielne, leniwe popołudnie jak znalazł.

Gatunek: Animacja, Familijny

Produkcja: USA

Ocena: 6+/10

Haken