Ślicznotka (1978), Haken w świecie kina, sportu, literatury i przyrody

Ślicznotka / Pretty Baby (1978)

Film francuskiego reżysera Louis Malle. Rok 1917. Nowy Orlean. Fertycznie prosperujący dom publiczny. Hattie (Susan Sarandon) jest doświadczoną damą do towarzystwa i matką 12-letniej Violet (Brooke Shields), którą pieczołowicie przygotowuje wraz z koleżankami do stania się pełnoprawną kurtyzaną. Malle znakomicie przedstawia świat i codzienność życia prostytutek w dużym domu publicznym z początków XX wieku na jednym z osiedli Nowego Orleanu. Brooke Shields miała zgodnie z graną przez siebie postacią zaledwie 12 lat. Nagość i sceny o charakterze seksualnym po dziś dzień są przedmiotem dysput i kontrowersji. Violet rysuje mi się jako postać tragiczna, niezwykle krzywdzona przez najbliższe sobie osoby. Dzieciństwo i dorosłość tworzą chaotyczną mozaikę życia dziewczynki. W końcu przychodzi uczucie, uczucie do dojrzałego mężczyzny, fotografa zajmującego się robieniem sesji zdjęciowych pracownicom przybytku (Keith Carradine). Bellocq z czasem odwzajemnia uczucie Violet, choć w miarę rozwoju ich relacji i wejścia w związek zdaje się miewać chwile refleksji i tym samym dostrzega, że Violet jest dzieckiem. Dzieckiem, z którym nie można stworzyć zdrowej relacji w takiej formie. Mimo wszystko rozwój wydarzeń sprawia, że biorą ze sobą ślub.

Widać duże zaangażowanie ze strony aktorów i reszty ekipy filmowej. Pierwszy akt i kawałek aktu drugiego trzymają tempo. Później następuje tąpnięcie i dzieło Louisa staje się w moim odbiorze nierówne i nieciekawe. Wystrój i sposób funkcjonowania domu publicznego mnie urzekły. W pierwszym akcie nawet kupiłem ich werwę i pozorne szczęście. Potem wiedziałem, że to wszystko fałsz i akcja filmu rozgrywa się w piekle na ziemi, a bohaterowie są spętani beznadzieją oraz cierpieniem.

Ogromny kontrast obyczajów. Dzisiaj podejmując względnie jałowy dialog z małoletnim w komunikacji miejskiej można zostać posądzonym o pedofilię. Społeczeństwo stało się wrażliwsze. I słusznie, że tak się zadziało, lecz warto we wszystkim dążyć do homeostazy.